Jeroen Pauw heeft een prijs gewonnen, een TV-Beeld in de categorie beste actuele programma om precies te zijn. Hij krees de prijs voor het interview met Frans Timmermans, inderdaad dat vraaggesprek met dat masker (u weet toch meneer Pauw?). De man van 200 gaat maandag weer beginnen met zijn dagelijkse talkshow die eind vorig jaar steeds beter werd. En daarom, voor misschien wel de beste tv-interviewer van Nederland: Wat vindt Jeroen Pauw…?
…van een midlife
“Mijn definitie van een midlife crisis is dat je wakker wordt en denkt: ik ben 45 en nou zit ik hier met mijn vrouw, die toch ook niet meer de allermooiste is. In het huis, dat ik eigenlijk nooit had gewild. En dat lawaai wat van boven komt, zijn mijn kinderen. En toen ik 17 jaar geleden aan die baan begon had ik toch gedacht dat ik dat maar twee jaar zou doen. Dan denk je opeens: ik moet hier uitbreken. Dan word je verliefd op de secretaresse van het naburige bedrijfspand. En dan ga je een XTC pil slikken op een feestje en blijf je bij haar slapen. En dan denk je dat je verliefd op haar bent en zeg je tegen je vrouw dat je bij haar weggaat. En tegen de kinderen dat je ze zal blijven zien en dat je van ze zal blijven houden. Dat heb ik allemaal niet. Ik ben nooit in een web verstrikt geraakt.”
BLVD, 2005
…van Humberto
“Ik ben niet bezig met Tan. Ik wil het vooral zelf goed doen. Groot verschil met Pauw & Witteman is dat ik het nu alleen doe. En hoe succesvol onze samenwerking ook was: we zijn allebei verschillende mensen. Ik vind moeilijk te zeggen het wordt nu frivoler, scherper en leuker omdat ik dan suggereer dat Paul dat niet is. Mijn ambitie: het gesprek van de dag moet weer aan deze tafel plaatsvinden. En soms zal ik dat verliezen en dan weer winnen.”
…van vrouwen aan tafel
“Als ze langzamerhand iets in onze samenleving gaan betekenen wel. Maar feitelijk is dat niet zo. Er is een vrouwelijke fractievoorzitter in de Tweede Kamer, grote gemeenten hebben geen vrouwelijke burgemeester, er zijn minder vrouwelijke hoogleraren en zelfs ministers. Op het terrein waarop je het vaakst mensen uitnodigt, personen die kleur aan onze samenleving geven vanwege hun functies, zijn vrouwen ontzettend ondervertegenwoordigd. Ik kan niet zeggen: ‘de burgemeester van Den Haag is een man, dan nemen we maar die van Schin op Geul. Qua deskundigen probeer ik het daarom zo veel mogelijk in vrouwen te zoeken. En alleen vrouw zijn is niet genoeg, ze moet ook goed en leuk zijn en er zin in hebben.”
Ad.nl, 2014
…over zijn relatie
“Ik heb nu drie jaar een relatie, maar geloof niet dat ik er een ander mens door ben geworden. Vaker is het net als bij Paul, en ben ik uit mijn hum als het werk niet loopt. Verder heb ik een ontspannen leven. Een goede gezondheid. Een goede relatie met geliefden, vrienden, familie. Geen financiële zorgen. Geen zorgen over de toekomst. Paul en ik maken een aardig programma. Het voordeel van een oppervlakkig mens zijn, zoals ik ben, is dat het je al snel goed gaat. En dat een rimpeling in het programma al tot een berg in je dag kan leiden.”
…over gasten
“Ach, onderhandelingsjournalistiek is niet meer dan afspraken maken onder welke voorwaarden iemand te gast is. Dat begint al met de vraag of je met de taxi of eigen vervoer komt en eindigt met welke onderwerpen ter sprake komen. Als wij dát onderwerp nou juist de belangrijkste reden vinden om iemand te vragen, maar diegene wil er niet over praten, komt die gast er niet. Wij nodigen bijna altijd iemand uit vanwege de kwestie waardoor hij of zij in het nieuws is. Het is het nieuws van de dag, de waan van de week, die bepaalt grotendeels de inhoud van P&W. Er zijn programma’s waarbij de makers denken: over die kwestie heeft iedereen het al, laten we eens iets leuks doen. Dat leidt dan tot hilarische momenten waarop de gast een brief uit zijn binnenzak haalt en gaat voorlezen: ‘We hadden toch duidelijk afgesproken dat het over mijn boek zou gaan.’ Zulke momenten zie je bij ons niet. Achteraf zijn er wel gasten die vinden dat ze niet goed uit de verf kwamen. Of eenzijdig scherp zijn bejegend. Meestal duurt die ontevredenheid niet lang, en meestal komt die ook pas later. Nadat de gast reacties van anderen heeft gekregen, of, erger nog: Twitter leest. Je ziet zelfs voorlichters van politici die niet zeggen of hun politicus het goed deed, maar voorlezen hoe er op Twitter wordt geoordeeld. Ongelooflijk sneu, maar waar.”
VaraGids, 2014
…van zeurende Hollanders
“Ik heb veel gereisd. Afghanistan, waar het oorlog is, Haïti, Japan na de tsunami. Syrië, dus allemaal dingen die buiten de boekjes van de Krasvakanties vallen. En dan denk ik eigenlijk altijd, als ik weer terug in Nederland ben: wat zeuren we hier toch? Er is iets in ons wat zegt: we hebben recht op geluk. Daarop wordt voortdurend gehamerd. Door vakbondsmensen of lui die de hele dag op het terras zitten en dan zeggen dat ze weinig van de overheid krijgen, of bankiers die de ene na de andere bonus krijgen. Als je dan naar plekken gaat waar het leven niet eens vanzelfsprekend is of de natuur sterker: ja, dan relativeer ik alles waar wij over praten. Ik denk er natuurlijk wel over na of ik niet wat vaker de confrontatie moet aangaan. Mijn positie is maatschappelijk gezien, als het gaat om “zeur niet”, veel te goed. Als ik zeg “zeur niet” kan iemand terecht opmerken: dat kun jij wel zeggen met je grote salaris, je mooie auto en je prachtige huis. Maar WIJ hebben…en dan komt er weer zo’n larmoyant zeurverhaal. En dan zeg ik tegen die man of vrouw: zeur niet, want kijk eens hoe het er in andere landen aan toegaat… OF: zeur niet, dat je je rollator moet betalen, want je moet toch ook voor de step van je kind betalen. Als wij het hebben over graaiende bankiers, dan lees je terug: dat moeten ZIJ zeggen, het zijn ZELF graaiers.”
Tonverlind.nl, 2014
