De brochure Hijrah to the Islamic State vertelt in vijftig pagina’s hoe je veilig en goed voorbereid de islamitische heilstaat bereikt.
Stel je bent een jihadist in de dop en je hebt plannen voor emigratie naar de Islamitische Staat. Wat moet je dan pakken, wie moet je contacteren, waar moet je gaan voor een veilige reis? Het staat allemaal in een e-book dat onder IS-sympathisanten warm wordt aanbevolen. Het is immers een heilige plicht om naar groter Syrië (Sham) te reizen.
En al lezend lijkt het inderdaad een fluitje van een cent. De afstand tussen het vliegveld van de Turkse stad Şanlıurfa en Ar Raqqah, de hoofdstad van de Islamitische Staat bedraagt een lullige 127,9 kilometer, een paar uurtjes reizen. Maar daarvoor moet je wel wat zaken regelen. Duizenden gingen voor om zich aan te sluiten bij de ‘Daesh‘. Dus het kan.
De Britse politie probeert de laatste dagen koortsachtig het handboek, dat ruim een maand op het internet circuleert maar mogelijk al langer bekend is in kleine kring, te verwijderen nadat drie schoolmeisjes met de kennis opgedaan uit de brochure kort geleden op het vliegtuig zijn gestapt richting Istanbul.
Het begint met het pakken. Aanstormende islamitische strijders wordt onder meer geadviseerd een grote rugzak mee te nemen, die moet vooral sterk zijn. (“Dit is erg belangrijk en je komt er wel achter waarom”). Naast het paspoort en een mobiele telefoon (“nooit iPhone, Androids zijn veiliger”) is ook een zaklantaarn handig plus pen en papier. Verder een tablet en een MP3 speler (“voor lessen Koran”). En natuurlijk batterijen, geen wegwerp maar oplaadbare via zonnepanelen (“omdat je emigreert betekent niet dat je nu de aarde kan verontreinigen die aan Allah behoort”)
Vier paar sokken lijkt voldoende en inlegzooltjes zijn erg handig in je soldatenkistjes tegen moeie voeten. In de wintermaanden draag je graag wanten, ‘shooting gloves’, dus één waar je wijsvinger apart zit om te kunnen schieten, en knie- en elleboogbescherming (“omdat er veel zal worden gekropen”). Over het meebrengen van je eigen schiettuig staat niks, dat zal daar wel voorradig zijn. En vergeet natuurlijk niet je ‘spork’, een lepel/vork combinatie.
De reis moet via Turkije gaan. Andere kanalen, bijvoorbeeld via Irak of Jordanië, zijn uitgesloten; je wordt direct opgepakt. In Turkije zijn er twee plekken waar ze je kunnen stoppen. Bij aankomst op het vliegveld en vlakbij de Syrische grens.
Tip: Als ze je vragen: “Gaat u naar Syrië?” kun je het beste ontkennen. Zeg dat je het graf wil zien van een islamitische heilige en noem wat toeristische bezienswaardigheden. Als laatste redmiddel kun je een zielig verhaal ophangen dat je in Turkije Syrische vluchtelingen wilt helpen. Zeg dus nooit dat je de grens over wil naar Syrië, want dat betekent arrestatie. Ontken ook iedere link met welke radicale groepering dan ook. Zorg dat je telefoon ‘schoon’ is, dat er geen belastende beelden van onthoofdingen en dergelijke op staan. Veel bidden werkt trouwens om niet gepakt te worden, meent de brochure.
Aangekomen in Turkije: reis niet met een grote groep maar juist in kleine eenheden. Je contacten, opgediept via in de reisgids bijgevoegde Twitter-accounts die je via een lokaal aangekochte SIM-kaart kunt oproepen, zullen je naar een veilig huis voeren, of een hotel. Daar wacht je -soms enkele dagen, soms langer- tot je op een avond de grens wordt over gesmokkeld. Trek daarvoor je snelle schoenen aan.
Nog wat algemene adviezen. Eens dat je bent geëmigreerd, dus in IS-gebied zit: “Vertel je niemand je echte naam.” Vandaar dat iedereen daar ‘Abu’ -vader van- heet.
Over de opleiding tot strijder staat niets in de brochure. Wel wordt aanbevolen dat je in goeie fysieke en mentale conditie bent.
Oja, iedere Jihadist wordt aanbevolen een goed mes mee te nemen. Of zoals de schrijver stelt: “I strongly recommend you to bring knives because they’re essential tools here, there isn’t one day I spent here where I didn’t have to use my knife.”
Fijne reis!
Wil je het nalezen, check deze link (PDF).
