Ik ben er wel, maar mijn ziel is weg. Mijn lichaam is slechts een huls. Mijn ogen spreken niet meer en uit mijn mond komt enkel wat verward gebrabbel. Hoewel mijn gedachten niet meer scherp zijn, blijkt mijn enige expressie nog in de pen te zitten. Ik voel me op. Nee: ik bén op.
Als ik door de stad loop, lijkt de wereld een feestje waar ik niet ben uitgenodigd. Ik loop wat, maar weet niet waarheen. Ja, naar de zesde verdieping van de Vroom en Dreesmann, hopende dat ik in één keer naar beneden val, zonder dat ik iets raak. Of naar het drukke kruispunt, of de spoorovergang bij Bloemendaal. Ik wil niet dood, ik ben het al. De depressie valt met een mokerslag aan en nekt me.
“Waarom ga je dan wel naar Carré?” Van die onbenullige vragen van passanten uit m’n leven. Kennissen die me nooit meer willen zien omdat ze vinden dat mensen in een depressie alleen maar therapie moeten volgen, en niet naar een feest moeten gaan. Niet het theater mogen bezoeken, niet op vakantie mogen. “Werk eerst maar eens aan je depressie, dan mag je weer wat leuks doen”.
Maar zeg dat maar eens tegen een kankerpatiënt: dan heb je de poppen aan het dansen. Patiënten met algemeen geaccepteerde ziektes als kanker of MS worden vooral gestimuleerd om het beste uit het leven te halen. Psychiatrische aandoeningen als manisch-depressiviteit of schizofrenie worden onder de kast geschoven. Door publiek en politiek. Worden weggezet als modegrill. Waar vooral niet te veel geld en te veel aandacht aan mag worden besteed. Die mensen komen er vanzelf wel weer uit. Of niet – maar ze moeten vooral niet voor de trein springen, want dát is me toch hypocriet en zelfingenomen!
Vanaf het moment dat ik zestien jaar geleden in de psychiatrie terecht ben gekomen tot nu, is er geen middel of therapie geweest dat me uit deze hel heeft weten te krijgen. Zestien verschillende soorten medicamenten, ellenlange therapieën in alle soorten zijn de revue gepasseerd en de keren dat men mij therapeutisch opsloot in een isoleercel zijn niet meer te tellen. Het enige dat nu over zal blijven is de ECT: Electro Convulsie Therapie, elektroshock. Maar ja; te duur, dus probeer daar maar eens voor in aanraking te komen.
Ik ben een wegbezuinigde patiënt. Heb mijn eigen leven opgebouwd, mijn eigen carrière gestart en mijn eigen heuvels beklommen. In de zestien jaar dat ik ziek ben, heb ik de wereld over mogen reizen, mee mogen doen aan het leven en het zakelijke succes hebben mogen proeven. Maar de depressies zijn de harde realiteit van een leven met een bipolaire stoornis. In mijn directe kring zijn er al vier overleden aan deze aandoening, die honderden onschuldige levens per jaar kost. Maar de politiek sluit de oogkleppen en bezuinigt met harde hand. Meer dan ‘verwarde man of vrouw’ in het nieuws zijn we tegenwoordig niet meer.
Nee, neem dan maar een echte ziekte, waarvoor ze met een rammelend centenbakkie komen collecteren aan de deur.
