Publicisten Thierry Baudet, Victor Broers en Arno Wellens zijn een burgerinitiatief begonnen voor een parlementaire enquête naar de invoering van de euro. Ze willen daarmee achterhalen of politici wisten dat ‘de invoering van de euro niet alleen een zeer ingrijpend soevereiniteitsverlies inhield, maar ook een bijzonder groot financieel en economisch risico’, zo schrijven de drie op de website www.peuro.nl.
De roep om een parlementaire enquête is een goed initiatief.
Als uitgever van het toenmalige internationale magazine European Affairs heb ik van nabij de ontwikkelingen kunnen volgen die leidden tot het Verdrag van Maastricht in 1992, waarin de komst van een gemeenschappelijke munt werd vastgelegd. De geboorte van de euro was en is een politiek project. De euro zou als instrument gebruikt worden om op termijn een politieke unie te kunnen forceren.
Wie goed oplet en de verbale toneelstukjes van de Europese elite voor lief neemt, ziet dat de euro niet mag mislukken omdat dit politiek niet wenselijk is. Al wil de Europese elite, waarvan de huidige commissievoorzitter Jean-Claude Juncker de exponent is, ons graag anders doen geloven. De monetaire unie is ondergeschikt aan de gewenste politieke unie. Economie als chantagemiddel.
Vanuit historisch perspectief is de toelating van Griekenland tot de eurozone met vervalste statistieken en cijfers verklaarbaar. Voor Brussel is Griekenland een welkome katalysator van het integratieproces, al zijn de gevolgen van die gemanipuleerde toetreding tot de eurozone behoorlijk uit de hand gelopen, maar ook dat kenmerkt Brussel. Hoe groter de chaos hoe sterker de legitimatie om zaken er door te drukken. Griekenland zal en moet binnen de eurozone en de EU blijven. Ter verduidelijking een korte terugblik.
Volgens de president van De Nederlandsche Bank Klaas Knot, in een interview in Elsevier van 5 juli 2012, is er geen plan B mocht de eurozone uiteenvallen omdat de kosten voor de eurolanden te hoog zouden zijn. Dus is het in de optiek van Knot niet realistisch een plan B te bedenken, “omdat je dan alleen maar plannen maakt waarvan je weet dat ze toch niet uitgevoerd kunnen worden”. Volgens Knot is de eurozone “un fait accompli”. Het is er en je hebt, met alle lusten en lasten, er maar mee te leven. Alternatieven zijn er niet.
De voormalige Italiaanse voorzitter van de Europese Commissie (1999-2004) Romano Prodi, voorspelde in een interview in de Financial Times in 2001: “Ik ben er zeker van dat de euro ons zal verplichten om een nieuwe set van beleidsinstrumenten te introduceren. Het is politiek onmogelijk om dat nu te doen. Maar eens komt er een crisis en dan zullen deze nieuwe instrumenten worden gecreëerd”, aldus de toenmalige voorzitter van de Europese Commissie.
Laat Knot in het interview in Elsevier precies hetzelfde gezegd hebben: “Ik snap die mensen niet die zeggen: ‘we moeten geen soevereiniteit aan Brussel overdragen.’ Daar hebben we zelf voor gekozen toen Nederland in 1999 deelnam aan de Economische en Monetaire Unie (EMU). Alleen, geloof ik, hebben we dat besluit toen niet uitgevoerd: wel een munt, maar geen gezamenlijk economisch beleid”, aldus Knot. Let op de woorden ‘Alleen, geloof ik, hebben we dat besluit toen niet uitgevoerd’. Het bevestigt voor de volle honderd procent wat Romano Prodi in 2001 tegen een verslaggever van de Financial Times zei: “We weten wat we doen en wat ons straks te wachten staat”.
Conclusie? De bevolking van de eurolanden is, met de invoering van de euro, volledig om de tuin geleid. De eurocrisis was een voorspelde tijdbom die binnen tien jaar zou afgaan. Kan het nog cynischer? De bevolking van de eurozone is slachtoffer van een monetaire politiek die geen ander doel dient dan volledige integratie van de eurolanden tot een politieke unie, koste wat het kost. Alles moet in dienst te staan van het hogere politieke doel.
De eurocrisis is géén weeffout, géén ongelukkig toeval, het is een vooropgezet plan om de Europese integratie er vroeg of laat met alle geweld door te drukken. In dat scenario past inderdaad geen plan B.
Onder de trivia valt natuurlijk de chantage van de Franse president Francois Mitterand in 1990, die de Duits bondskanselier Helmuth Kohl onder druk zette om de sterke D-mark op te geven voor de euro, in ruil voor de medewerking van Frankrijk aan de Duitse hereniging, om daarmee de structureel zwakke Franse franc te verdoezelen. Ook dat werd achter de schermen van het Verdrag van Maastricht beklonken. Het ook toen al economisch machtige Duitsland was namelijk geen voorstander van een gemeenschappelijke munt. Helmuth Kohl heeft ondanks de negatieve adviezen van zijn naaste adviseurs die deal met Mitterand op eigen gezag gesloten. Frankrijk is vanaf het begin de drijvende kracht achter een politieke unie, maar kan niet zonder de economische locomotief Duitsland.
Verder was het internationale bedrijfsleven al jaren voorstander van een gemeenschappelijke munt. De European Round Table of Industrialists heeft daarvoor jarenlang gelobbyd in Brussel. Meerdere vaders, elk met hun eigen agenda, staan aan de wieg van de eurocrisis. De inwoners van de eurozone betalen een zware prijs voor het prestigeproject van de Europese elite: een politieke unie met als einddoel de Verenigde Staten van Europa.
