Het Britse mediaconcern ITV heeft Talpa van John de Mol overgenomen voor 500 miljoen euro. Afhankelijk van de prestaties kan dit bedrag de komende acht jaar oplopen tot 1,1 miljard euro. De verkoop is volgens kenners vooral te danken aan het ongelooflijke internationale succes van The Voice dat over de hele wereld wordt uitgezonden. In 2011, een jaar na de lancering van The Voice in Nederland, gaf De Mol een uitgebreid interview aan de NOS over het succes van het format dat nu dus vele miljoenen waard blijkt te zijn. Het interview is niet altijd even kritisch, maar je kunt wel duidelijk de denkrichting van De Mol ontwaren en dat is misschien wel waar het om gaat in deze deal. Wat vindt John de Mol van The Voice? Of vond, want het was 2011…
Waar kijkt het oog van de meester naar bij een repetitie?
“We zijn een paar dagen bezig dus wat we nu zien, is bijna goed, maar bijna is niet goed genoeg. Televisie valt of staat met details. We hadden in het begin wat problemen met de overgang van de muziek onder een filmpje naar de live muziek. Dat moet goed zijn en daar moet je dan drie keer voor stoppen. Licht is ook wel eens een probleem, hier werken zoveel goede lichtmensen aan mee dat de mensen van het Songfestival er een puntje aan kunnen zuigen. Maar dat betekent dat je bij de generale nog lichtcorrecties hebt.”
En als u er naar kijkt dan blijft u dingen zien die beter kunnen?
“Er is een vast ritme rond The Voice. Vrijdag live uitzending, maandag evaluatie en het doornemen van de nieuwe muziek. De content voor alle ledschermen staat centraal, maar vooral evalueren we wat er fout ging en ik hoop niet dat het een lange vergadering wordt.”
Is dit uw magnum opus?
“Dat vind ik een moeilijke vraag. Ja omdat het de uitstraling heeft van een enorm succes, maar ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat het vaker is gebeurd. Er werken hier in Nederland 300 man aan techniek, productie en geluid, het is een van de meest geavanceerde tv shows in de wereld. We zijn live op radio, live op internet, live op tv, Twitter explodeert als we uitzenden. Dus om een lang verhaal kort te maken: ja.”
Is de snelheid waarmee The Voice de wereld overgaat bijzonder?
“We zijn nog geen jaar bezig en we hebben het aan tientallen landen verkocht. Het is ook succesvoller dan Big Brother want er kijken meer mensen naar. Big Brother was misschien grensverleggender, maar dit succes is in omvang veel groter.”
Volgens kenners zit er veel warmte in het programma, het is geen afzeik tv meer.
“Dat is de ommekeer die we juist hebben aangevoeld. Het gaat om kwaliteit, mensen die echt kunnen zingen mogen alleen meedoen aan The Voice waardoor je automatisch geen afzeik-tv meer krijgt want er valt niks af te zeiken omdat iedereen goed, heel goed of extreem goed is. Het is bewezen dat mensen graag kijken naar mensen die iets kunnen.”
Daar doet u onderzoek naar?
“Dat is buikgevoel.”
Heeft dat lief zijn voor elkaar in The Voice ook met de buitenwereld te maken?
“Er is altijd een verband te leggen tussen wat er in de wereld gebeurt en wat er op tv gebeurt, zelfs op amusementsgebied en in tijden van onzekerheid wordt dit programma, denk ik, als een warm bad gezien.”
Blijkbaar heeft de wereld dat nodig want het wordt in 140 landen uitgezonden?
“Kennelijk. Blijkbaar is het een toevluchtsoord waar je even twee uur lang de problemen kan vergeten.”
Wat is de vinding van The Voice waard?
“Dat zal moeten blijken want we zijn net een jaar bezig en Big Brother loopt na twaalf jaar nog steeds in dertig landen dus de lengte bepaalt het commerciële succes.”
Gaat het om honderden miljoenen?
“Het is maar net waar je de rekensom op loslaat. Als je bedenkt dat de tweede serie van The Voice een productiebudget van meer dan 70 miljoen dollar heeft. Maar ja, dat is omzet en – dat hoef ik u niet uit te leggen – omzet is nog geen winst. Ik kan geen bedrag noemen; op zo’n programma rusten formatrechten dus daar bepalen mensen voor. Daarnaast moet het programma geproduceerd worden en dat doen we in een joint venture met lokale bedrijven. Dus er gaan mensen van Talpa naar alle landen om de productie te begeleiden en ondersteunen en waar nodig te produceren. We hebben dus productiewinsten. Dan heb je sponsorinkomsten, inkomsten uit online en wereldwijd worden er tientallen talenten winnaars van The Voice en dat hoort ook bij het hele traject.”
Wat is het eigenlijk? Een talkshow, een talentenshow, reality tv?
“Dat is het allemaal, het zaadje is gepland als talentenjacht en in de loop van de tijd dat we aan het programma werkten kwamen de nieuwe elementen erbij. De rol van de coaches en het feit dat we hen coaches noemen en geen juryleden daar zit veel filosofie achter die het programma draagt. Ook dat de coaches Nick& Simon, Van Velzen, Marco Borsato en Angela over allerlei stand-up-comedy talenten blijken te beschikken heeft toegevoegde waarde, maar dat ontstaat omdat het format klopt en omdat de rol die coaches hebben ze in staat stelt om zo’n rol te spelen. En het talent natuurlijk, je moet het geluk hebben dat je in Nederland talenten kon overtuigen om weer aan zo’n talentenjacht mee te doen. Want dat was in de artiestenwereld not done. In alle landen hebben we artiesten overtuigd om mee te doen.”
Sterren worden gewone mensen, gewone mensen worden sterren. Zou je het zo kunnen samenvatten?
“Het is de omgekeerde wereld. De sterren moeten soms op de knieën om onbekend talent voor zich te winnen en de mensen die als onbekende binnenkwamen, kunnen drie weken later niet meer over straat.”
Spontaniteit is een belangrijk onderdeel van het succes. Tot hoeverre kun je spontaniteit sturen?
“Een beetje en de rest is geluk. Maar The Voice is zo’n goed format dat ik het wel eens vergelijk met een golfje; je gooit er een steentje in en dat levert een golfje op en dat golfje veroorzaakt weer een ander golfje. Een goed format is een steentje. Je zorgt dat iedereen op de goede plaats zit, maar je blijft afhankelijk van geluk.”
De coaches krijgen geen opdrachten mee?
“Nee, als het zo eenvoudig zou zijn dan zou iedereen dit maken, dat kan alleen bij sitcoms. De infrastructuur maakt het mogelijk voor mensen die humor hebben om grappig te zijn.”
Hoe lang gaat u hier mee door?
“Met The Voice of met tv-maken?”
Met beide eigenlijk.
“Qua The Voice denk ik dat een programma altijd opgepoetst moet worden. Ga niet achterover zitten om te genieten van het succes want de kijker is snel verveeld. Ik hoop dat The Voice net zo lang meegaat als Big Brother. En wat mijn tv-leven betreft: ik heb besloten om daar nooit mee te stoppen als mijn gezondheid het toelaat. TV is geen wetenschap, het is een combinatie van ervaring, buikgevoel en jezelf continue de vraag stellen: wat wil ik zien als ik een hele dag heb gewerkt en daarna op de bank plof. Daar moet je heel kritisch is zijn, we gooien ook veel ideeën weg die niet goed genoeg zijn. Alleen het beste blijft over.”
En waarom heeft u juist dat buikgevoel?
“Het is een talent waarmee je geboren worden en dat kun je ontwikkelen. Voetballers hebben ook een goede trainer nodig. Ik kan die vraag helaas niet beantwoorden want dan zou ik alleen succes hebben.”
U krijgt nu ook veel positieve kritiek in de serieuze kranten. Hoe kijkt u daar tegenaan?
“Als je consequent bent en dat probeer ik te zijn dan moet ik me niet veel aantrekken van de goede kritieken omdat het andersom ook niet zo is. Ik trek me weinig aan van de kritieken van mensen die niet houden van het genre dat ik maak. Iemand die niet van voetbal houdt, kun je ook geen voetbalwedstrijd laten verslaan. En bij sommige journalisten zie je de tendens dat ze het genre dat ze moeten beoordelen niet leuk vinden. Ik sta open voor kritiek, vaak weet ik het zelf eerder beter dan degene die de kritiek levert. Je kunt het niet leuk vinden, maar in zijn soort zijn mijn programma altijd met liefde en aandacht voor detail gemaakt. En ik lig er niet wakker van als mensen dat plat amusement vinden, maar er zijn gelukkig miljoenen mensen die er anders over denken.”
