Liever kanker. Dr. Alice Howland (Julianne Moore), professor linguïstiek, was liever op die manier afgetakeld dan door de ziekte die ze wel heeft: alzheimer. Net 50 geworden, staat ze op het topje van haar kunnen. Goede carrière en alom gerespecteerd, een gezin opgevoed om trots op te zijn en de eerste kleinkinderen komen in zicht. Dan begint het. Ze kan niet op woorden komen en raakt tijdens het joggen verdwaald op de campus waar ze elke dag komt.
Deze film kan op geen beter moment komen. Door de vergrijzing wordt de ziekte van Alzheimer steeds vaker aangeduid als een opkomende epidemie. En het bronmateriaal, het boek Still Alice, had door geen deskundiger persoon kunnen worden geschreven. Lisa Genova is zelf neurowetenschapper. Het verval van Alice wordt zorgvuldig in beeld gebracht, en we zien hoe ze langzaamaan niet alleen haar functies verliest, maar ook haar identiteit.
We staan naast haar wanneer ze tijdens een lezing het woord ‘lexicon’ niet weet te pakken, we staan aan haar zijde wanneer ze haar eigen dochter niet herkent en we rennen achter haar aan de trap af wanneer ze haar telefoon kwijt is. Ze zoekt. Een maand lang. Deze ziekte heeft maar één eindstation, en daar windt Still Alice geen doekjes om. De film stopt wanneer de identiteit van Alice bijna tot op het laatste beetje is afgestript.
Still Alice is Julianne Moore. Het is geen wonder dat ze hiervoor een Oscar kreeg. Moore geeft een performance die vol is van karakter en eigenzinnigheid. Eerst zet ze Alice Howland neer als persoon, vervolgens laat ze de monsterlijke ziekte dit personage langzaam afbreken. Genadeloos. Elke scène van de film zitten we Alice op de huid.
Het regisseursduo Wash Westmoreland en Richard Glatzer – die afgelopen week zelf overleed aan de gevolgen van spierziekte ALS, en regieaanwijzingen via zijn iPad gaf – zijn inventief. Een manier om de desoriëntatie van Alice weer te geven, is bijvoorbeeld door de wereld om haar heen onscherp te maken. Maar soms lijkt de onscherpheid er ook alleen te zijn om beelden mooi te maken.
Zoals gezegd; we zitten dicht op een patiënt. De momenten dat we ook echt ín haar hoofd kruipen blijven echter spaarzaam. We zien net iets meer een registratie van een uitstekend geacteerd ziekteverloop, een aaneenschakeling van symptomen die we als kijker met elkaar kunnen verbinden. Het is daardoor een leerzame film voor iedereen die niet weet of maar een vaag idee heeft wat de ziekte doet. En wat belangrijk is; we voelen mee met dit personage. Ze is driedimensionaal, ze ontroert en zij voelt echt.
Maar wat alzheimer met je doet vanbinnen, krijgen we alleen terloops te weten. Wanneer dochter Lydia (Kristen Stewart) ernaar vraagt en wanneer Alice haar laatste lezing geeft, over haar ziekte. En dan horen we het haar vertellen, zij het levendig, we zien het niet. Still Alice blijft een belangrijke film. Het gevoel weet me echter niet te ontsnappen dat er misschien meer in zat.
