Queridos amigos e amigas! De jaren zeventig zijn helemaal terug, zo las ik in de Portugese editie van Vogue. Nou moeten jelui weten dat ik dat schitterende decennium helemaal heb uitgewoond en nu dus met terugwerkende kracht in feite een trendsetter ben. Leest en huivert!
Mijn jaren zeventig begonnen krek in 1970. Ik zat met papa in de bioscoop – Cineac AD te Rotjeknor – te wachten op een of ander infantiel en racistisch Disney-prul. Er was ter feestelijke opluistering eerst een enge pisnicht met een haarstukje die op een elektriek orgel meestampers speelde en toen kwam het Polygoon-journaal met beelden van het popfestival in Kralingen: blote juffrouwen in de modder, dansend op een onbegrijpelijke teringherrie van een zooitje langharig tuig. Het klamme zweet brak mij uit. Dat was nog eens geil godverdomme!
1970: hippies in Kralingen
Ik wilde dansen met die sloeries in de blubber en niet langer piloot of brandweerman worden. Die stinkende hippies, dat was Jefferson Airplane, zo begreep ik later. Mijn prille platenverzameling bestond uit Ben van Michael Jackson en Een klomp met een zeiltje van Mieke. Later kwam daar nog een singletje bij van Les Poppys.
https://youtu.be/T1dAQN5QcZU
Daar kon je niet echt op neuken, op Ben, hoewel ik eigenlijk nog geen enkele notie had van neuken. Daarom werd ik dan ook door de schoolbullies (veelal jongeren die nog vrijwillig aan het Oostfront, via bemiddeling van het Edesche SS-wervingskantoor aan de Spechtlaan, hadden gestreden en vaak een oog, been of arm misten) met een gulden naar apotheker Droogstoppel gestuurd om een literfles Durex voor de geilheid te kopen. Hilariteit alom op het schoolplein! Ik was nu eenmaal de kleinste van de klas, had vuurrood haar en zat bovendien onder de sproeten. Dat werd toen als het summum van lelijkheid beschouwd maar mijn wraak kwam toen ik fotomodel werd bij Benetton in Milaan via kindercastingbureau Moeder Anne te Amsterdam, maar dit uiteraard terzijde.
Zelfs met kilo’s snoepgoed van Jamin slaagde ik er toentertijd niet eens in een tongzoen af te kopen van het spuuglelijkste meisje van de school, die bovendien kreupel was van de polio. Op het toilet staarde ik urenlang naar de in ondergoed en badpakken gestoken modellen van het Rotterdamse postorderbedrijf Termeulen. Het broeide in mijn onderbuik, mijn intentie was juist maar het rukken wilde nog niet vlotten. Het zaad moest er uit maar hoe dan?
De jaren na Kralingen werden een kwelling. Oorlogen teisterden het Midden-Oosten en Vietnam, treinen werden gekaapt en ik werd geplaagd door een geile hunkering naar seks en met name neuken maar vooral klaarkomen uit de lul. De zomers waren lang, broeierig en strontvervelend en sommige hits stonden maandenlang bovenaan in de top-40, zoals Do You Love Me van Sharif Dean, Angeline, de blonde sexmachine van Peter Koelewijn en Je t’aime moi non plus van Serge Gainsbourg en Jane Birkin. De hele wereld lag te neuken en ik verveelde me dood op de speelweide van het zwembad, onder de rook van de kankerverwekkende ENKA-fabriek.
Als ik lang genoeg slijmde bij de grote jongens en mijn boterhammen weggaf, mocht ik onder water naar hun piemels kijken. Steeds vaker werd ik bestookt met bloot, via maatschappijkrities televisiedrama van de Vara (Patricia Paay in haar blote tetten in Waaldrecht) of vanuit de vitrines van de bioscoop. In de stoptrein tussen Barneveld en Ede vond ik in de prullenbak, te midden van vette etenswaren, klotsende condooms en lege flessen Exota, een verfrommeld exemplaar vol plaksel van het tijdschrift Aloha. Ik viste het er uit en was verbijsterd. Op de omslag stond een foto van een enorme bos haar. ‘KUT IS LEKKER’, stond er met enorme letters boven.
Nu wist ik dat poepen, dropveters, koetjesrepen en neuspeuteren lekker was, maar bij het zien van die vunzige deurmat dacht ik niet meteen aan eten. Hoe kon zoiets lekker zijn? Mijn moeder graaide het vod uit mijn trillende handen en smeet het door het raam naar buiten. Haar gezicht was rood aangelopen van woede en schaamte. ‘Weg met die viezigheid’, siste ze. Nu moest en zou ik weten wat er in die kut zat, niets zou mij meer stoppen!
De bioscoop diende voorlopig nog als surrogaat voor het grote gebeuren. Drie keer per week ging ik naar de film, de kaartjes betaalde ik van mijn krantenwijk. Films onder de zestien jaar selecteerde ik – aan de hand van de foto’s en het filmblad Skoop – op de hoeveelheid naakte tieten. De Vijf van de Vierdaagse was een absolute topper, met zeker zes keer niet-functioneel bloot, geturfd en afgevinkt. Billeke van Ammelrooy werd mijn nieuwe godin! (Wat was ik toentertijd eigenlijk toch onbedorven! Nu moet ik zelfs gapen als ik op pornhub.com zie hoe Anouk door de Harlem Globe Trotters plus extended family wordt gevisiteerd.)
Bijzonder geil vond ik de scene uit Help, de dokter verzuipt, waarin Billeke staat te badderen in een Brabo-vennetje, geobserveerd door de zwetende lolbroek Piet Bambergen. De broeierige films met Angelique vol woeste zeerovers en Arabieren (die toen nog leuk waren) en de blote ruggen van blanke slavinnen die gegeseld werden door brute vleeshandelaren waren ook fapwaardig.
Ik was jaloers op de notoire viespeuken Pim en Wim, die Billeke, Olga Zuiderhoek en Anja Meulenbelt en Albert Mol in hun blote gaten mochten regisseren. Ik reageerde mijn frustraties en machteloosheid daarom maar af op de foto’s in Skoop en Skrien. Flats! Kledder! Het Grote Rukken was begonnen! Steeds vaker verdween er op mysterieuze wijze ondergoed van mijn moeder en mijn zusje. Ik speelde de volmaakte onschuld en zei maar dat de zigeuners het hadden gestolen van de waslijn.
Mijn eerste gezelschapszaadlozing vond plaats op een meisjeskamer, onder het wakend oog van David Cassidy en Donnie Osmond. De deur kon niet op slot en de vader van Heleen vertrouwde mij voor geen cent. Ieder moment kon de boomlange bullebak de kamer binnenkomen om zijn oogappel te redden. Het mocht de pret niet drukken en ik vond dat eigenlijk best wel geil, dat doodsgevaar. Met een vies gezicht veegde mijn eerste verkering de zaadklodders van haar hand en van haar teddiebeer die vreemd genoeg Keesje heette.
Op de middelbare school begonnen de jaren zeventig zich steeds duidelijker af te tekenen. Muziekkrant Oor was mijn bijbel en het was stuitend 20 jaar later te moeten constateren dat het ooit toonaangevende blad nog steeds werd volgeschreven door dezelfde betwetende, belerende mongolen, baardapen, gnomen, kobolden, trollen en kwaadaardige dwergen.
Mijn verlossing kwam in een duinpan op Texel. Haar naam ben ik vergeten, ik weet enkel nog dat ze uit Friesland kwam, moddervet was en al eerder met het bijltje had gehakt. “Dieper die vingers in mijn kut, gore klootzak, vieze homo”, krijste de boerin die naar veevoeder rook, en na een hoop geknoei en gepruts werd ik naar binnen getrokken in haar naar omega 3 en levertraan meurende spleet. Ik kon wel juichen.
De tweede helft van de jaren zeventig voltrok zich na dit historische voorval (qua historisch belang slechts te vergelijken met de ontknaping van Frenske Timmermans door een Amerikaans soldaat, een en en ander tegen een beloning van een rol zoute drop en de biografie van George Washington in het Swahili) in rap tempo.
Na Kralingen en Texel was het gedaan met mijn onschuld. Zestien jaar wachten was de moeite waard geweest. Engeland werd het definitieve keerpunt van mijn jaren zeventig. Met een op Catweazle gelijkende BKR-fanaat die lsd bij het ontbijt nam, vertrok ik voor een lang weekend naar Londen. Gekleed in een vunzige afghaan-jas met bontkraag, een roze corduroybroek en cowboylaarzen betrad ik de Marquee, de punktempel van Londen. Daar stonden we in een nieuwe wereld, twee Hollandse boeren omringd door brullende en bier spugende punkers. Hoongelach was ons deel maar ik had het licht gezien. Ergens in Chelsea kocht ik een paar tubes groene haarverf en veiligheidsspelden en eenmaal thuis droeg ik enkel nog de glimmende pyjamajasjes van mijn vader.
Er was geen weg terug, de jaren zeventig waren afgesloten. Dood aan Abba, dood aan de hippies. Iggy Pop, de vader van alle punkers, veroorzaakte een revolutie. Tijdens de opname van Lust for Life sloopte hij de complete Toppop-studio. Dood aan Toppop en Ad Visser, en dat terwijl ik een decennium lang iedere maandagavond om zeven uur aan de buis gekluisterd lag, nagelbijtend wachtend op mijn favoriete plaat. Ad Visser draaide geen Sex Pistols, Stranglers of Television; Ad Visser draaide The Beegees. Disco sucks! Het waren de jaren van Herman Brood. Het uitkomen van de elpee Shpritz was een openbaring. Herman werd mijn goeroe. Herman gebruikte drugs en ik dus ook. Herman had het over Lenny Bruce en William Burroughs, en dus kocht ik de biografie en de platen van Lenny Bruce en Naked Lunch en Junkie van William Burroughs. Herman had een vetkuif en ik moest ook een vetkuif.
Terug naar Oegstgeest en Turks fruit maakten plaats voor Fear and Loathing in Las Vegas van Hunter S. Thompson. Het zachtedeel van de jaren zeventig was definitief voorbij. Het neuken ging door, maar de verbijstering van de eerste, echte zaadlozing kwam nooit meer terug. Daarvoor in de plaats kwam de betrekkelijke prikkelsensatie van druipers, venerische wratten, platjes, Spaanse kragen – meestal opgelopen in kommunistiese kraakpanden vol toekomstige Groen-Linksführers. Ik word nu helemaal emotioneel en ga er een eind aan breien, aan deze jarenzeventigdiarreepuddingkladderats.
Ik koester de jaren zeventig nog steeds hoor, hoewel ze achteraf bezien voor een groot deel strontvervelend waren en veel te lang duurden. Politieke en maatschappelijke ontwikkelingen zijn mij destijds volkomen ontgaan (net als nu eigenlijk), geobsedeerd als ik was door seks en vervolgens ook nog eens door drank en die verdomde drugs. Als je tegenwoordig zegt dat je nog een concert van de Sex Pistols en van Joy Division hebt gezien, kijken de fucking crybabies van De Correspondent je jaloers en tevens meewarig aan.
Er is slechts een troost: de eerste keer neuken blijft de eerste keer neuken. Of je het nu met zestig xtc’s achter je kiezen Simone van Saarloos in haar poepert neemt tijdens een houseparty van NRC Next, of zoals ik in een duinpan op Texel, met een intellectueel uitgedaagde Friese boerin van driehonderd kilo die naar de visafslag van IJmuiden en Vlissingen samen meurt.
