Geert en Hetty zijn aanbeland op het zonnige eiland Lanzarote alwaar ze verwelkomd worden met een fles champagne en twee handdoekzwanen op een groot tweepersoonsbed vol rozenblaadjes. Hetty vindt het allemaal keigaaf en Geert maakt weer gekke oeoeoeoeoeoe geluidjes terwijl hij in gedachten de struise Brabantse bovenop zo’n gezellige zwaan parkeert terwijl hij er soepeltjes overheen glijdt.
Helaas voor onze Groningse glibberaar vindt Hetty dat hij een beetje te hard van stapel loopt, waardoor er niet veel gegleden wordt maar wel veel gepraat. De boer, die continu aan zijn overleden vrouw refereert als “die andere” is bang dat het voor “die nieuwe” wel eens lastig zou kunnen worden met een ADHD’er.
En daar zou Geert wel eens gelijk in kunnen hebben. Hetty vindt het namelijk nogal ergerlijk dat Geert zo aanwezig is en haar continu opzoekt, waardoor ze zijn avances meerdere malen afdoet met een ferm “Geert, doe eens normaal.”
Arme Geert is zich ondertussen van geen kwaad bewust en probeert het vele babbelen van Hetty weg te kussen. Waarna hij haar, nu weer in de derde persoon, vertelt dat “Geert toch wel een aparte is” en “Geert alles doet in twee seconden.”
Dat laatste hoop ik dan weer niet voor Hetty. Anders begrijp ik haar terughoudendheid wel.
Knappe Tom en Rimke zijn in Dubrovnik. Ook hier lag het bed vol rozenblaadjes, maar dat zien we niet meer. Het eerste shot laat namelijk een blozende Tom en Rimke in matching badjassen op een groot bed zien, waarbij de rozenblaadjes suggestief op de grond verspreid liggen. Ze drinken champagne en bekijken samen folders boordevol leuke uitstapjes. Tijdens een van die uitstapjes kijkt Rimke verwonderd naar waslijnen die meters verwijderd van de pittoreske huizen boven de grond hangen, waarna Tom haar uitlegt dat deze voorzien zijn van kleine katrolletjes. “Later krijg jij ook een waslijn met katrolletjes”, belooft hij zijn blonde vriendin.
Even later vertrouwt Rimke de kijker toe dat ze eigenlijk de brief naar Tom niet zelf geschreven heeft, noch heeft ze hem in de brievenbus gedaan. Dat is namelijk allemaal het werk van haar overleden moeder voor wie ze zojuist een kaarsje aanstak. Ja, Rimke gelooft wel in iets meer dan dit. Tom ook. Maar over de liefde is hij nog niet helemaal zeker. “Ik denk wel dat ik verliefd ben”, mijmert hij. “Je denkt het wel?”, informeert Rimke. “Ja, ik denk het wel.”
Jan en Rianne zijn in het Ierse Dublin. Rianne, die een halve meter gegroeid lijkt en Jan, die een halve meter gekrompen lijkt, zijn in hun nopjes met elkaar. Ze bekijken de stad samen, waarbij Jan nogal onder de indruk blijkt te zijn van straten met stenen die je op Texel blijkbaar niet hebt, en tijdens het bezichtigingen van een kerk gunt onze adonis de schitterende beelden geen blik waardig, maar rekent hij uit hoeveel schapen er nou in zo’n gebedshuis zouden passen.
De romantiek is ver te zoeken, aangezien ze volgens Rianne beiden nogal pragmatisch ingesteld zijn. Zo praten de twee voornamelijk over kinderen, werk en financiën. Kinderen? Ja. Kinderen. Niet alleen het aantal komt ter sprake (drie), maar ook de namen van de toekomstige kroost zijn een onderwerp voor een avondlang discussiëren. Rianne is het niet helemaal eens met de exotische namen die Jan ten tafel brengt, maar uiteindelijk is er consensus over Alana en Charlotte-Sophie. Nu alleen de jongensnaam nog. Maar daar komen ze tijdens de terugreis naar Texel vast wel uit. Ik denk dat Rianne dan al zwanger is.
Theo en Nancy zijn niet zo van de pragmatische dingen. Nancy heeft een brief geschreven, ze heeft een week bij Theo gelogeerd en is nu op reis met een man waarvan ze eigenlijk nog niet helemaal zeker weet of ze hem wel leuk vindt. En Theo hangt er maar een beetje bij, in zijn 80’s leren jack met schoudervullingen. Arme Theo, hij staat een beetje sip te loeren als de vrouw van zijn leven bij de receptie van het hotel vraagt om twee eenpersoonskamers. Arme Theo, hij moet de vrouw van zijn leven optillen zodat ze door een raampje kan kijken, en 5 minuten later scheurt hij een spier in zijn kuit omdat de vrouw van zijn leven zo nodig een wedstrijdje heuvelrennen wil doen. Arme Theo.
Gelukkig brandde er aan het einde van de citytrip witte rook. Letterlijk. Nancy had namelijk een of andere symbolische kaars bij zich, die ze tijdens het speeddaten in stukjes had gebroken. Ze zou hem in zijn geheel aansteken als teken dat hun liefde zou ontbranden. Theo was opgelucht. Eindelijk, een teken van affectie van de liefde van zijn leven. Hij kuste haar vurig op een romantisch terras in de Noorse hoofdstad en ze leefden nog lang en gelukkig. Hij stak zijn duim naar haar op, glimlachte even, keek haar diep in de ogen en zei: “Toppie.”
Red Bull geeft Bertie vleugels
Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar van alle boeren dit seizoen lijken Bertie en Esther het gelukkigst. Het reisje begint een beetje stug als Bertie aangeeft dat citytrips “niet haar ding zijn” en de dames beiden geen trek hebben in de fles champagne die op hun gezamenlijke kamer gereedstaat, omdat ze “geen dorst hebben.”
Tja.
Voor champagne hoef je natuurlijk geen dorst te hebben, maar dat staat waarschijnlijk niet in het boerenhandboek.
Gelukkig hebben de dames tijdens een romantische hand-in-handwandeling wel dorst. Eerst nuttigen ze samen een beker warme chocolademelk bij een knisperend kampvuur, maar als klap op de vuurpijl ontwaart Esther in een klein winkeltje een blikje Red Bull. Bertie reageert extatisch; “mijn levenselixer!”, galmt ze door de straten van Berlijn. Dit verklaart overigens ook meteen de doodse stilte op de boerderij van Bertie de afgelopen weken. Waarschijnlijk was de Red Bull op. Zo simpel kunnen dingen soms zijn.
Esther kijkt ondertussen haar ogen uit op de markt. Als ze iets te lang bij een kraampje met hysterische kerstboompjes blijft kijken en de boerin dit ietwat verontrustend vindt, verklaart ze dit door te zeggen dat ze een ekster is. “Daarom hebben mijn ouders mij ook Esther genoemd he! Esther Ekster!”
Hahahaha grappig hoor.
Enfin.
Het reisje wordt afgesloten met een heerlijke massage en een dobbersessie in een Duitse miniatuurversie van de dode zee. De dames noemen elkaar lieflijk “mijn vrouw” en zitten wat puberaal te grinniken op een bedje. “We hebben elkaar nog veel te vertellen”, verzuchten de twee gelukzalig.
Benieuwd hoe het nu met de boeren gaat? Dat zien we in de aflevering van volgende week.
De Reünie. Volgende week zondag 20.25 NPO1
