InterviewPlus moet een online kanaal worden waar nog ouderwets ruimte is voor langere interviews. Het is een initiatief van oud NCRV-eindredacteur Jeroen van Leeuwen die vindt dat er te weinig ruimte is voor diepgravende gesprekken op televisie. Via een crowdfundingcampagne moeten er de komende veertig dagen 20.000 abonnees komen die 48 euro per jaar neerleggen voor interviewers als Clairy Polak (politiek), Jan Jaap van der Wal (humor), Susan Smit (literatuur) en Frénk van der Linden (liefde en lust). ThePostOnline pakte Van der Linden technisch zo bekwaam mogelijk aan (let daarbij vooral op de sterke openingsvraag).
Waarom InterviewPlus?
“Jeroen van Leeuwen is gestopt bij de NCRV omdat hij moeite had met het gebrek aan vrijheid en creatieve ruimte voor programmamakers. De zenderbazen denken steeds meer in formats en door bezuinigingen nemen de mogelijkheden af, zeker voor de interviews met diepgang. Vorig jaar was er nog Eén op Eén met Sven Kockelmann en Eva Jinek, maar dat werd na een halfjaar van de zender gehaald door een gebrek aan kijkers. Terwijl daar pakweg en kwart miljoen mensen naar keken. Je ziet het ook aan Het Marathoninterview van de VPRO dat vroeger vijf uur duurde en nu nog maar drie. Dat genre heeft het lastig in Hilversum.”
En in kranten en bladen?
“Daar ook, vaste redacteuren hebben minder tijd om gesprekken voor te bereiden en freelancers ook want ze krijgen minder betaald. Ik krijg geen cent méér voor mijn Volkskrant-interviews dan 25 jaar geleden bij de NRC. Ik leef van congressen en het geven van interviewtraining, kranteninterviews doe ik uit liefde voor het diepte-interview.”
Ligt dat eigenlijk aan de journalisten of aan lezers en kijkers?
“Aan beiden, we hebben allemaal te weinig tijd. Als jij en ik een familiefeestje organiseren in april dan zegt de hele familie: we tillen dat lekker over het voorjaar heen. Een kind van twaalf jaar heeft tegenwoordig de agenda van een CEO. Het radioprogramma Kunststof waar ik interview heeft nog steeds goede luistercijfers, maar hoe zou dat zijn als we niet in filetijd, maar s’avonds zouden uitzenden? Kut met peren natuurlijk. Dus er zijn best problemen aan de kant van de media, maar gebrek aan tijd en concentratie bij de gebruiker speelt ook een rol.”
Maar media moeten zich toch aanpassen aan de doelgroep en niet andersom? Is zo’n online zender met gesprekken van een half uur niet een stap terug?
“Integendeel, we zijn juist heel eigentijds. We gaan interviews maken vanuit onze persoonlijke passies en dat raakt mensen altijd. Journalistiek vanuit de ballen van de maker genereert aandacht. Ik heb nooit van mijn leven zo veel reacties gekregen als op de film over mijn ouders die na veertig jaar scheiding geen woord met elkaar gewisseld hadden. Als je de goede balans vindt tussen jouw eigen drift en de zaken waar kijkers mee zitten dan raak je kijkers in hoofd en hart. Het moet ook geen journalistieke masturbatie worden natuurlijk, niks is pijnlijker. Ik maak zelf een serie over liefde en lust in de lage landen. Twee keer gescheiden ben ik, en ach, op mijn 57-ste weet ik nóg niet hoe de dingen in amoureus opzicht werken.”
Krijg je zo’n programma niet aan de omroepbazen verkocht?
“Nee, dat lukt niet. Clairy Polak heeft ook al een tijdje amper werk en je kan moeilijk de stelling verdedigen dat zij niet kan interviewen. Ik vind dat omroepen achterlopen: ze beseffen amper dat makers ook mensen van vlees en bloed zijn en dat je dat moet tonen. We zullen trouwens allemaal meewerken aan de serie ‘hoog bezoek’ met internationale gasten die in Nederland zijn. Het is toch vreemd dat lulijzers als Jort Kelder en ik bijna wekelijks op de buis zijn en een Spaanse Nobelsprijswinnaar in de literatuur die hier op bezoek komt niet.”
Jeroen van Leeuwen vertelde net bij BNR dat jullie gratis werken. Klopt dat?
“We hebben voor het eind van de zomer 2000 abonnees nodig, maar in de week van de lancering, medio september, moeten we concreet laten zien wat we kunnen zodat mensen weten waarvoor ze betalen. Dus we maken stuk voor stuk een interview voor niks.”
Werkt dat zo in de journalistiek op dit moment?
“Ik heb niet zoveel te klagen, maak interviews voor Brandpunt en Kunststof, schuif aan bij DWDD en werk aan een documentaire over Aboutaleb. En ik mag aan het eind van dit jaar weer vijf afleveringen maken van de serie Mijn moeder en ik samen met Tommy Wieringa. Ik hou er van om te experimenteren; er lukken dingen en soms ga je op je bek, maar je komt nooit ergens als je niet de grenzen opzoekt. Van de vijftig interviews per jaar die ik maak, zijn er hoogstens drie echt goed. Je moet wel kritisch blijven op wat je doet, jij kan bijvoorbeeld zeggen: in hoeverre lijkt dit initiatief op Het Gesprek dat mislukt is?”
Goede vraag.
“Om te beginnen ging Het Gesprek kapot op gebrek aan adverteerders en wij werken met abonneegeld. Bovendien werden die interviews op vaste tijdstippen uitgezonden en die tijd is inmiddels echt voorbij. Straks kunnen mensen online kijken wanneer ze willen en bovendien maken we samenvattingen van drie minuten van de gesprekken.”
Fons de Poel zei: mensen willen al die diepzinnige gesprekken niet meer zien.
“Vandaar dat er een miljoen mensen naar mijn documentaire hebben gekeken. Vandaar ook dat zijn eigen Brandpunt aan mij heeft gevraagd om twee keer per maand een interview te maken. Sorry Fons, als je dat zegt begrijp je niet wat er gaande is. En natuurlijk is er veel geleuter, veel emo-tv, kraantjes die worden afgetapt.”
Jij hebt ook wel eens gezegd dat je vindt dat er vaak teveel persoonlijke dingen in een interview zitten.
“Een goed interview vindt het kruispunt tussen privé en professie. Dat je, plat gezegd, laat zien dat de schilder veel rood gebruikt omdat hij tot bloedens toe geslagen is door zijn vader. Je ziet veel gepraat over scheidingen van politici, maar ík wil weten hoe hun politieke standpunten bijdragen aan hun politieke standpunten. Ik wil de totale mensch portretteren.”
Is het niveau van interviewen hoog?
“Gewoon, net zoals bij advocaten en wortelkwekers; drie procent is heel goed, drie procent slecht en de rest is middenmoot. Ik heb briljante dingen gezien van Theo Maassen in 24 uur met.. en soms was het minder. We zijn allemaal mensen, net als ik.”
