Op en rond de Grebbeberg of een van de vele andere plekken die dagen, te ‘sterven voor het vaderland’, waar je achteraf vaak over hoort dat het om ‘zinloze weerstand’ ging, was behoorlijk belazerd. Zeker als je aanvullend regelmatig te horen krijgt dat het om weerstand ‘van geen betekenis’ zou zijn gegaan. Je, of beter gezegd je nabestaanden, kunnen echter troost putten uit het feit dat er gevochten werd tegen een herkenbaar kwaadaardige macht die ons land binnenviel. Voor de nabestaanden van de twee omgekomen AH-64 Apache vliegers in Mali is het ‘waarom’ een stuk lastiger.
Het begint al met het ‘waar’ ze omkwamen. Waarom daar? Tegen wie precies? In welke oorlog?
Zit de Nederlandse bevolking thuis met rode oortjes voor de radio om het verloop van de strijd in Mali te volgen? Zit men ‘s avond om 20:00 uur aan de buis gekluisterd als het Journaal met het dagelijkse strijdverloop van de dag komt? Voor zover men het overdag al niet volgde op plekken als malimissie.nl. Kortom, een bevlogen belangstelling waar het “Nederland staat als één man achter ze” van premier Rutte van afstraalt.
Natuurlijk is Arnold Karskens ontzettend negatief met zijn “In januari riepen Malinese demonstranten in Gao ‘go home’ tegen ‘onze’ VN-missie”. Hij is er weliswaar zelf gaan kijken, maar de paar enkelingen die de Nederlandse aanwezigheid daar niet waarderen wegen immers niet op tegen de massa’s die zich momenteel in Mali naar hun lokale gemeentehuis spoeden om er een condoleanceregister te tekenen, net als in Nederland kan bij Defensie.
En toch. Wat het hoe en waarom -in de breedste betekenis -van hun sterven ook is geweest, zij deden zoals dat heet hun plicht, en waren bezig met wat de regering hen opdroeg. Iets wat onder de huidige omstandigheden -in de breedste betekenis- een groot respect verdient.
Arnold Karskens een jaar geleden
