Nog geen twee minuten duurt het. Down In The Bottom is meer dan alleen het naspelen van een oud nummer van blueszanger Willie Dixon. Een kort vlijmscherp statement. Je reinste garagepunk. Zo eindigt kant één van Revolution, dat voortaan als Nederbeatklassieker door het leven zal gaan. Wanneer de plaat in 1966 verschijnt blijkt ie voor Nederlandse begrippen behoorlijk uniek. Onaangepast en ruig, op basis van rauwe blues in navolging van Rolling Stones en The Animals.
Met dat verschil dat het Haagse beatbandje, o grote opluchting, nadrukkelijker op het scherpst van de snede speelt dan hun voorbeelden. Met Revolution geeft Q65 alle andere dan opkomende Nederlandse groepen een fikse draai om de oren. Een stapeltje hitsingles vestigt de naam definitief, niet alleen bij het groeiende legioen “langharig tuig”. De band mag zelfs optreden in de oerdegelijke talkshow van Willem Duys.
Bijna vijftig jaar later is de lp nog altijd bijzonder om te horen. Ondanks de duidelijke invloeden, heeft De Kjoe iets spontaans, onbevangens en argeloos. Alsof er geen verschil bestaat tussen studio en repetitieruimte; in het geval van Q65 een woonboot genaamd Annie. Wim Bieler zingt als ruwe bolster blank pit, terwijl sologitarist Joop Roelofs ook in 2015 opgeruimd en eigenzinnig klinkt.
Afgezien van de muziek is deze nieuwe uitgave bovendien een mooi hebbeding. Van alle eerdere reissues, de laatste dateert uit 2001, doet deze versie het meest recht aan het Q65 geluid. De eerste duizend exemplaren zijn geperst op rood vinyl, vergezeld van een fotobijlage. De bandleden staan op de hoes afgebeeld in voelbare reliëfdruk. Jammer dat het logo van de firma Decca, dat de plaat oorspronkelijk uitbracht, niet is overgenomen op het vinyllabel. Gebleven is wel de hippe hoestekst van Fluxuskunstenaar Willem de Ridder: “Denk er vooral aan dat knopje waar VOLUME bij staat zo ver mogelijk open te draaien.”
