Shaun het schaap ziet een advertentie voor een dagje vakantie. Dat wil hij ook wel! Gewiekst laat hij schapenhond Bitzer achter een bot aanjagen dat onmogelijk te pakken is, en sust hij de boer in slaap. Shaun en zijn schapenvrienden kunnen nu een hele dag lekker hun gang gaan. Maar het plan loopt in de soep: de caravan, waar de boer in ligt, gaat van de rem. In noodtempo dendert het gevaarte van het erf af en richting de Grote Stad.
Na zijn bijrol in A Close Shave (1995) van Wallace and Gromit kreeg Shaun het Schaap in 2007 uiteindelijk zijn eigen televisieserie. In korte afleveringen van 7 minuten beleefde het kleien animatiefiguurtje al 130 avonturen, allemaal binnen de veilige grenzen van de Mossy Bottom boerderij. Ook solo is Shaun mateloos populair gebleken. Dus het zat erin dat hij nu zijn eigen film krijgt.
Hoe rek je een format van korte filmpjes op tot de speelfilmduur van 85 minuten, zonder dat het geforceerd aanvoelt? Laat dat maar over aan animatiestudio Aardman. De vaste ingrediënten van Shaun worden gerespecteerd: het iets te wereldwijze schaap probeert de sleur van de boerderij te ontsnappen. En daarvoor gebruikt hij allerlei mensachtige foefjes. Heel erg herkenbaar voor een piepjong publiek: proberen grote mensen na te doen. Nu wordt echter het speelveld vergroot.
De film treedt over gebaande paden. De boer belandt in de grote stad en raakt door een klap tegen zijn hoofd zijn geheugen kwijt. Bitzer, Shaun en zijn kudde gaan naar de stad om hem te zoeken. Daar zit een overenthousiaste hondenvanger hen op de hielen. Dit zijn behoorlijke (kinder)filmclichés. Maar dat maakt niets uit voor Aardman. De kunst zit niet in welke verhaalelementen je inzet, maar in hoe dat wordt gedaan: met humor, charme en liefde voor de personages.
Vooral sterk is dat er niet voor is gekozen om het verhaal te groot te maken. Shaun the Sheep werkte goed in korte segmenten, dus is er goed aandacht aan besteed om sterke scènes op te bouwen en af te wisselen. De stad werkt als een afwisseling van decor, geen excuus voor onnodig spektakel. In essentie blijft onze wollige hoofdpersoon zich voortbewegen in dezelfde microkosmos als altijd: een geïdealiseerde versie van Engeland.
De inzet wordt niet buitensporig verhoogd. Shaun redt de wereld niet. Maar hij redt wel zíjn wereld. Van een puinhoop die hij zelf heeft gemaakt weliswaar. Maar uiteindelijk zijn de boer, Bitzer en de kudde veilig en samen, dankzij Shauns vindingrijkheid.
Alle vaste elementen zijn er. Het gebrek aan gesproken dialoog, de ijzersterke visuele comedy. En het plezier; ook duidelijk dat van de makers zelf. De enige kleine zwakte is dat de film is gebouwd op een concept dat ouders voor hun kinderen op dvd afdraaien in hapklare brokken van 7 minuten. Dan kunnen de kleintjes kiezen wanneer ze zelf uitstappen. Anderhalf uur is wat lang, zo blijkt zodra gezinnetjes de zaal voor het einde verlaten. Voortijdig, maar wel vrolijk.
