Dieuwertje Kuijpers heeft scherpe kritiek geplaatst in de richting van de bezetters van het Maagdenhuis, maar eerst en vooral richting de krakersbeweging. Met Locke in de hand en liberalistische principes op de achtergrond wordt kraken gelijk gesteld aan moord. De uitgangspunten zijn lovenswaardig, maar zoals ik hier eerder al heb aangegeven, kan het protest ook prima onder het liberalisme vallen. Vanuit die gedachte zal ik verdedigen dat kraken wel degelijk een plaats heeft in het liberale gedachtegoed, maar bovenal dat de bezetting als politiek middel ook zeker gerechtvaardigd is.
Kraken en moord wordt gelijk gesteld, omdat kraken een inbreuk is op de persoonlijke levenssfeer. Ze merkt terecht op dat een inbreuk op je eigendom gelijk staat aan een inbreuk op je persoonlijke levenssfeer. Iets dergelijks heb ik op 5 december mogen ervaren toen er bij mij ingebroken werd en ik de dag erna de glasscherven kon opruimen naast mijn bed. Het gevoel wat je bekruipt op het moment dat er bij je is ingebroken, is geen fijn gevoel, verre van zelfs en dat heeft alles te maken met het feit dat jouw eigendom meer is dan materie alleen. Kraken is echter anders dan inbraak en een bezetting is weer anders dan het zetten van een kraak. De centrale vraag hier is: wat is je persoonlijke levenssfeer en wanneer is een inbreuk daarvan gerechtvaardigd?
Aangezien kraken wat anders is dan een bezetting, is het eerst verstandig om uit te wijden over de verschillen tussen beide. Een kraker is iemand die een huis op het oog heeft dat al zes maanden leeg staat en vervolgens besluit om intrede te nemen in dat huis. Een bezetter is iemand die een gebouw in bezit neemt en heeft daarbij een politiek doel voor ogen. Het gebouw van de bezetter is dus niet leeg, terwijl bij de kraker het gebouw al vrij lang niet in gebruik is. Wat de kraker doet, is eigenlijk niets anders dan het onder toezicht stellen van iemand die zichzelf verwaarloosd. Wij vinden het zeer terecht dat er bij een verslaafde inbreuk wordt gemaakt op zijn persoonlijke levenssfeer, omdat deze persoon zichzelf verwaarloosd. Het leeg laten van een pand voor zes maanden is hetzelfde als een dergelijke verwaarlozing, de eigenaar van het pand verliest op dat moment dus het recht om zelf over zijn pand te beschikking.
Daar komt nog bij dat op het moment dat Locke spreekt over eigendom en diefstal, hij de hongerige niet ervan wil weerhouden om een brood ‘te stelen’. Op het moment dat er daklozen bestaan en leegstaande gebouwen, dan is het een geval van inhumaan beleid om deze daklozen een gebouw te ontzeggen evenals het inhumaan is om een hongerige zijn brood te ontzeggen. Locke ziet namelijk in dat er gevallen zijn waarbij het lot niet meewerkt en ziet in dat er omstandigheden zijn waarbij het stelen van een brood, of in het geval van de kraker, het in bezit nemen van een gebouw gerechtvaardigd is.
De bezetters doen echter iets anders: ze nemen gebouwen in bezit met het oog op politieke doelen. Het is hier van belang om in te zien welke soort gebouwen in bezit worden genomen. De gebouwen die als doelwit worden gezien, zijn vaak in publiek bezit. De gebouwen zijn van de staat en daarmee van iedereen. Krakers nemen doorgaans hun toevlucht tot privé-bezit, maar bezetters dus niet. Hoe kan het dan zijn dat een bezetter inbreuk maakt op de persoonlijke levenssfeer van iemand, als er niemand is die het gebouw bezit? Of anders: als iedereen het gebouw bezit, waarom zou aan bepaalde personen dan het recht om binnen te treden mogen worden ontzegd?
Het verschil tussen publiek en privaat is bovendien één van de achterliggende thema’s van de Maagdenhuisbezetting. Het plaatsen van het rendementsdenken in een verdoemhokje is precies vanwege het feit dat rendementsdenken thuishoort in de private en niet in de publieke sfeer. Liberalisme verdedigt onderwijs als publiek goed, aangezien onderwijs een middel is om iedereen gelijke kansen te schenken. Als onderwijs een publiek goed is, dan zijn ook alle gebouwen die gebruikt worden voor dit onderwijs publiek goed en het Maagdenhuis is zodoende een publiek goed. De realiteit is echter dat het Maagdenhuis in de jaren ’90 overgedragen is aan de universiteit met als gevolg dat het gebouw nu toebehoort aan de academische gemeenschap. Dit geeft echter nog meer reden om het gebouw te claimen als academische gemeenschap.
Kraken is moord, mijn voorgaande alinea’s hebben die stelling al ontkracht, maar daarover zijn de laatste woorden nog niet gezegd. Bezetting als moord, dat staat werkelijk los van de realiteit. Een bezetting is geen inbreuk op de persoonlijke levenssfeer, omdat het geen persoonlijke levenssfeer betreft. Degene die in de buurt komt van moord in het geval van een publiek gebouw, is een instantie die meent dat enkel zij de toegang hebben tot het gebouw. Op het moment dat het CvB roept dat het Maagdenhuis van haar is, dan komen ze in de buurt van moord. Toen Louise Gunning dus meer dan een maand geleden riep dat dit haar gebouw was, kwam de druppel die de hele emmer deed overlopen en de rest is geschiedenis. Het Maagdenhuis is niet van haar, het is niet van de beroepsdemonstrant, noch van de student, het Maagdenhuis is van iedereen en een ieder die dat ontkent maakt inbreuk op de publieke levenssfeer.
