Al meer dan een kwart eeuw zijn de heren van The Prodigy bezig én aanwezig. En terwijl de halve wereld nietsvermoedend aan de paasbrunch zat, ramde de Britse groep de zoetgevooisde James Bay van de eerste plaats in de UK album charts. Heeft er vaker een groep met een dergelijke sound zo vaak en zo hoog in de hitlijsten gestaan? Dit laatste album, The Day Is My Enemy genaamd, moet wel erg bijzonder zijn. Toch?
De opener en tevens titeltrack slaat je meteen in je gezicht. Het is duidelijk; ook zonder de albumhoes te zien hebben we hier onmiskenbaar met the Prodigy te maken. Ook track twee, getiteld Nasty, houdt het gas er lekker op. Kunnen Liam Howlett, Keith Flint en Maxim dit veertien nummers volhouden?
Het antwoord is voorspelbaar en wordt al snel gegeven. Het nummer Ibiza zal door de corny lyrics nog op wat lachers kunnen rekenen deze zomer, maar daarna voel je de inspiratie wegzakken. En aangekomen rond tracks negen (Rhythm Bomb) en elf (Get Your Fight On) hoor je wel erg veel bekende klanken van het album van The Prodigy uit 2009; Invaders Must Die.
Haalt dit album het niveau van het vorige materiaal? Niet een keer. De plaat willen vullen met veertien nummers blijken er minstens vier teveel te zijn geweest. Het logische gevolg is dat we veelal op herhaling worden getrakteerd. Maar is dat erg? Is dat niet wat The Prodigy ons al vele jaren voorschotelt en is dat niet precies wat ze zo geliefd maakte en nog altijd maakt? Bedenk wel dat we hier te maken hebben met het nieuwe album van een band waar in deze tijd eigenlijk niemand meer op zit te wachten. Maar deze onvervalste jarennegentig-act weet als geen ander anno 2015 nog altijd oude en jonge rockers en ravers te verenigen.
Dit album moet dan ook niet worden ontvangen vanuit een gedachte van ‘The Prodigy is er weer.’ Nee, de opvatting moet zijn ‘The Prodigy is er nog steeds.’ En vanuit dat perspectief bezien en beluisterd, is er nog genoeg lol aan The Day Is My Enemy te beleven.
