Frank is een film die moeilijk in een categorie te plaatsen is. Waar Son Of A Gun aan vele clichés onderhevig was, zo buitengewoon verfrissend is Frank. Schrijvers Jon Ronson en Peter Straughan (beide bekend van onder andere The Men Who Stare At Goats) en regisseur Jenny Abrahamson komen met een heel bijzondere film.
We volgen Jon (Domhnall Gleeson), een introverte, ietwat schlemielige jongen die zich opgesloten lijkt te voelen in het dorp waar hij woont. Hij speelt keyboard en schrijft liedjes, althans, hij probeert liedjes te schrijven. Hij is een middelmatig artiest en dat zit hem dwars. We zien hoe hij in de eerste (hilarische) scene van de film tijdens een wandeling in het dorp een aanbod krijgt die avond, tijdens een optreden van de band Soronprfbs, de plek van keyboardspeler over te nemen. Hij laat die kans uiteraard niet aan hem voorbijgaan.
Na het optreden besluit de band naar Ierland af te reizen om een nieuw album te schrijven. Jon mag mee. Wat volgt is een meeslepend verhaal over aan de ene kant Jon’s zoektocht naar genialiteit, en aan de andere kant over de enigszins gestoorde bandleden onder leiding van de frontman Frank (Michael Fassbender). Frank is een mysterieuze man met een groot rond masker op en een grote inspiratie voor de andere bandleden. Jon zoekt bij Frank naar inspiratie om als artiest boven zichzelf uit te stijgen en raakt geobsedeerd door de man in het masker. En hij is niet de enige.
Als kijker wil je óók weten wie Frank is, en dat is wat de film zo sterk maakt. Frank is extravert, inspirerend en positief. Hij zorgt ervoor dat de bandleden die het afzonderlijk niet allemaal op een rijtje hebben in de band met elkaar perfecte synergie bereiken. Als kijker zie je het masker op een gegeven moment niet meer.
Jon blijft het buitenbeentje. Hij wil te graag van zijn middelmatigheid af. Hij wil rijk en beroemd worden, terwijl de andere bandleden alleen maar muziek willen maken, voor zichzelf en niemand anders. Al gauw wordt pijnlijk duidelijk dat Jon’s drang naar succes de band uit elkaar drijft.
De film heeft een perfecte mix van hilarische en aandoenlijke scenes. Mede dankzij Jon en Frank, maar ook zeker dankzij bandlid Clara (een ijzersterke Maggie Gyllenhaal) en de andere bandleden. De ene scene veroorzaakt een schaterlach, terwijl de volgende scene je met een brok in je keel achterlaat. De film laat zien wie Frank is, en wie de man onder het masker is. Maar bovenal laat de film zien dat je mensen niet moet willen veranderen. Zoals gezegd is Frank moeilijk in een categorie te plaatsen, maar misschien is dat ook helemaal niet nodig.
