Het noodlot slaat drie keer toe. Drie hamerslagen in Mahlers Zesde Symfonie zouden voorspellend zijn geweest volgens de componist. Een jaar nadat hij de symfonie schreef had hij zijn ontslag, was zijn dochter overleden en bleek hij ongeneeslijk ziek. Vanaf dat moment gaf Mahler de keuze om de laatste hamerslag weg te laten, dat mogen dirigenten nu zelf beslissen. Zo vertelt dirigent Samuel Rovinski (Grégory Gadebois, Les Adieux à la Reine).
Noodlot
Ook de 13-jarige Victor (Romain Paul) worstelt met het lot. Zijn moeder (Cothilde Hesme, Les Chansons d’Amour) is ernstig ziek, en ze hebben al niet erg breed samen. Zijn vervreemde vader – de dirigent – is ineens terug in de stad. Victor confronteert hem, maar Rovinski kaatst keihard terug: “Ik heb geen zoon.” Dan komen er ook nog belangrijke voetbaltrials aan en het meisje waarop Vctor verliefd is negeert hem.
Le Dernier Coup de Marteau (vertaling: de laatste hamerslag) is een sociaal drama en een coming of age die als film maar moeilijk helemaal wil samenklitten. De montage laat hier en daar gaten open in het verhaal. Geoorloofd. Maar als je vanaf het begin niet helemaal lekker meegevoerd wordt, moet je te veel moeite doen om de losse eindjes bevredigend aan elkaar te knopen. Kijkers met een onvoorwaardelijke liefde voor Franse film hebben het iets makkelijker.
Jeugd
Vooral het acteerwerk maakt veel goed. De acteurs hebben allemaal een sterke authenticiteit, zelfs Gadebois die de betonnen façade van een pretentieuze man moet laten smelten. Dat gebeurt fijnzinnig en in zorgvuldige stappen. Eerst wijst hij zoon vermeende zoon keihard af, dan tolereert hij zijn aanwezigheid en langzaam doet hij zijn best om een band te smeden. Op de enige manier die hij kan, via zijn geliefde klassieke muziek.
Romain Paul kreeg zelfs een prijs voor beste jonge acteur op het Filmfestival van Venetië. Wat hij neerzet is ook knap; een jongen die zich juist niet te sterk wil laten kennen. Hij houdt vaak lang eenzelfde gezichtsuitdrukking vast, en toch vat je wat er in zijn karakter omgaat. De onzekerheid over zijn voetbalprestaties bijvoorbeeld, of de financiële zorgen waar zijn moeder maar amper bij stil lijkt te staan. Hij moet kracht uitstralen, vindt hij, maar toch is er kwetsbaarheid.
Uitersten
Uiteindelijk levert het kijken naar de film wat tegenstrijdigheden op. Hij duurt maar 80 minuten, maar toch voelt hij niet kort. Deels omdat er op ingenieuze wijze veel verhaal wordt verteld. Deels omdat er soms aspecten bij worden gehaald die er niet toe lijken te doen, om deze personages te leren kennen. Veel thema’s die worden aangesneden zijn zeker niet nieuw. Uitgekauwd zelfs. Maar ze worden op een eigen manier ingevuld door scenariste en regisseuse Alix Delaporte (Angèle et Tony).
Le Dernier Coup de Marteau is niet het beste wat Franse cinema te bieden heeft. Tja, het kan niet altijd feest zijn. Liefhebbers van ‘Franse films omdat ze Frans zijn’ kunnen ermee uit de voeten. En voor de rest valt ‘ie ook prima te kijken.
