“Natuurlijk heeft iedereen het recht kritisch te zijn over de komst van honderdduizenden naar Europa. Over hun motieven, over de opvang, over de grensen van de Europese gastvrijheid. Maar dat geeft niemand het recht om migranten in nood ‘maar te laten verzuipen’.”
Commentator Hans van Zon stelt in het AD dat kritiek op de migrant mag, maar dat het wel met respect moet
@EricCorton Een journalist moet niet acteren en een acteur moet zijn mond houden over oorlog. #iederzijnvak
— Arnold Karskens (@arnoldkarskens) April 22, 2015
TPO’s Arnold Karskens reageert op dj Eric Corton, die op zijn beurt weer niet gecharmeerd is van Karskens
“Ik durf te stellen – maar wie ben ik? – dat het koesteren en propageren van de economische droom ons regelrecht naar een oorlog voert. Dat lijkt me logisch. En ik voel het in mijn eigen bloed. Ik kan de kleine ongelijkheden in mijn directe omgeving al niet meer verdragen.
De salarissen die binnenstromen bij mensen met een goede vaste baan, tegenover het geschraap en gebedel van de kleine zelfstandige. Het feit dat je geen blad kunt openslaan zonder een column van Arnon Grunberg tegen te komen, terwijl je zelf nog geen gratis ingezonden brief gesleten krijgt.”
In Trouw een opiniestuk van een verwarde werkloze ‘tekstschrijver en vertaler’ die bezig is met ‘oorlog’ en zijn artikel eindigt met het dreigement ‘staatsgevaarlijk’ te worden. Wij hopen maar dat Trouw ook psychische hulp regelt voordat deze persoon in een Suzuki Swift ofzo stapt. Via Das Kapital.
“Bij het wereldkampioenschap voetbal zwaaiden Duitse jongeren onbekommerd met de Duitse driekleur en schilderden de landskleuren op hun gezicht. Hun oudere landgenoten verkrampten: Duitsers die weer massaal met vlaggen zwaaiden! Wat zou de wereld daar niet van denken? “
Deutsch macht Spaß, tegenwoordig, zo constateert docent Frens Bakker.
“Ik klap mijn notitieboekje dicht. Mooi. Ik ben tevreden. Ik kan mijn stuk maken en de krant heeft niet voor niets voor een vliegticket, huurauto en hotel betaald. Ik kan er weer vandoor.”
Correspondent Pauline Valkenet moest voor Trouw naar de vluchtelingen toe, ‘and all she got was this lousy schuldgevoel’.
