Gisteren was de eerste dag van een weekend vol nieuwe indiemuziek: de eerste editie London Calling van 2015 begon in Paradiso. Het festival vindt al sinds 1992 tweemaal per jaar plaats en laat ieder jaar de nieuwste Britse beloftes zien. Tegenwoordig zijn ook beloftes uit andere landen aanwezig, maar de meerderheid blijkt toch vanuit Groot-Britannië te komen. Het is als het ware de springplank naar het grote succes. TPO: Cult was gisteren aanwezig om te zien welke artiesten in de gaten moeten worden gehouden.
De associatie met indierockband The National wordt al snel gelegd wanneer de zanger Rob Goodwin begint te zingen. Een warme, diepe en prachtige stem galmt door de grote zaal van Paradiso, al snel begeleid door meerdere instrumenten. Mooie gitaarlijnen, blazers en pianomuziek versterken de sfeer zoals het moet. Ook de zaal draagt hier perfect aan bij en het zorgt voor een bijna hypnotiserend mooie set. Het is muziek voor in grootse kastelen of om te luisteren in het donkerste van de nacht. De mannen van The Slow Show hebben een prachtig staaltje werk neer gezet, wat niet snel vergeten zal worden.
“Hello, I’m Soak, like a bathtub,” stelt het Ierse meisje zich voor na haar eerste nummer. Al is voorstellen bijna niet meer nodig, met haar bijna engelachtige stem heeft ze zich direct goed neergezet. Waar The Slow Show bij grootse kastelen hoorde, daar is Soak het lieve elfje. Nog net geen 19 jaar is ze, maar wat ze laat zien, straalt volwassenheid uit. Haar stem is breekbaar, hoog en heeft een bijna kinderlijke onschuld in zich, maar haar woorden spreken van levenservaring. Met alleen een gitaar waarmee ze zichzelf begeleid, blijft de show klein en intiem. Toch wordt het niet langdradog, omdat Soak iets fascinerends over zich heeft. Dit is wat men talent noemt.
Drie wonderschone dames staan na Soak in de bovenzaal. Na een klein standje omdat ze vijf minuten te vroeg al het eerste nummer aanzetten, beginnen ze uiteindelijk op de goede tijd. De zussen uit het Londense Finchley geven het fenomeen ‘ all female band’ een nieuwe betekenis. Vol vertrouwen staan ze op het podium en laten ze Paradiso van hun muziek genieten. Het is de allereerste keer dat Jagaara in het buitenland optreedt, maar het zal zeker niet de laatste keer zijn. Natuurlijk is de vergelijking met de Amerikaanse Haim of het Britse The Staves snel gemaakt, aangezien dat ook drie zussen zijn. Toch laat Jagaara zien dat ze niet slechts een nieuwe versie van deze bands zijn. De synthpop van Jagaara klinkt heel anders en de performance die ze leveren is een knap staaltje werk. Het is fijne muziek om naar te luisteren en vocaal zijn de drie zussen bijzonder sterk.
Volledig anders dan de tot nu toe besproken artiesten, is Slaves. Het duo uit Kent zet met hun garagepunk de zaal compleet op zijn kop. Een hoop harde gitaarriffs, drums en geschreeuw, maar dan goed. Als rocksterren rennen ze over het podium, shirts gaan uit en een hoop gekke bekken worden getrokken. Iedereen staat te springen, te beuken en te genieten. Met de typisch Britse accenten en het hooligangedrag, wordt er echt een iconisch optreden gegeven. Dit is hoe je jezelf neerzet. Zelfs de grootste hooligans geven elkaar kusjes op het podium en poseren voor hun grootste fans die een foto van ze willen. En ze gaan door, alsof hun energie oneindig is. Voor de liefhebbers van harde muziek, van Britse accenten of voor mensen die zichzelf graag in een moshpit gooien. Het is een goede variatie op de rest van London Calling.
De Britse accenten zijn ver te zoeken bij deze Amerikaanse band. Met hun rockmuziek vertegenwoordigden ze hun land goed. De grote zaal van Paradiso is goedgevuld en het publiek is ook in een beste stemming. De muziek is voor ieder wat, met invloeden van folk, blues en zelfs wat country. De band bestaat uit vier jonge mannen, die duidelijk goed op elkaar ingespeeld zijn. Vol energie en enthousiasme staan ze op het podium. De rauwe stem van Rib Grote, ondersteund door heerlijke gitaarriffs en percussie, zorgen voor een dansbaar geheel. Een typisch hipsterbandje, maar met hun gevarieerde muziek spreken ze een veel groter publiek aan.
