De tweede en laatste dag van London Calling in Paradiso zit er weer op. Het weekend vol nieuwe indiemuziek is weer voorbij. Het festival vindt sinds 1992 tweemaal per jaar plaats en laat ieder jaar de nieuwste indiebeloftes zien. TPO: Cult was gisteren aanwezig om te zien welke artiesten in de gaten moeten worden gehouden.
Een fijne start voor As Elephants are op de zaterdag van London Calling. De opener van dag twee grote zaal heeft gelijk een groot publiek voor zich dat de brakheid van gisteren allang vergeten is. De Britten doen qua zang en gitaar denken aan The Maccabees, met een iets ruwer randje en meer popinvloeden. De band probeert te overtuigen, maar mist nog net de herkenbare melodie. De rest van de set is strak en heeft zeker potentie. Toch zijn de lange uithalen die worden afgewisseld met snelle teksten zanger Ben Statford af en toe net iets te veel.
Hoge verwachtingen voor Jack Garratt vanavond. Het Britse multitalent trapt na As Elephants Are af in de grote zaal. Zijn muziek is moeilijk in een genre te vatten en bovenal onvoorspelbaar. Bij Jack Garratt weet je niet waar je en toe bent en dat maakt het spannend. Met zijn opzwepende bassen (die weleenswaar te hard zijn afgesteld) is het moeilijk om te blijven stilstaan. Het publiek is dan ook enthousiast als de muzikant besluit met zijn hit ‘’Worry’’. Jack Garratt heeft potentie.
Als zangeres Olivia Merilahti het podium opkomt boeit ze gelijk. Gekleed in een rood karatepak is ze vanaf de eerste seconde vocaal sterk. Het Franse duo brengt vanavond symfonische electropop in een toegankelijk jasje. De show zit goed in elkaar en dat de band al de nodige ervaring heeft is duidelijk te merken. Af en toe mist hij aan pit maar over het algemeen geeft The Dø een prima show weg. Niet typisch London Calling, wel vermakelijk.
Met een excuus aan je optreden beginnen is nooit sterk. De zangeres van The Vaults verschuldigd zich alvast voor het feit dat ze duf overkomen; ze hebben net twaalf uur in een busje gezeten. The Vaults doet je af en toe denken aan James Blake en vocaal aan London Grammar. Hoewel de muziek verder prima staat laat haar stem haar regelmatig in de steek. Het gaat dan ook niet echt los op de zolder van de poptempel. En dat los gaan, daar snakt Paradiso eigenlijk de hele avond al naar.
Dit optreden staat gelukkig in schril contrast met het optreden van twee jaar geelden. Vergeleken met die avond, waar de zanger letterlijk in het drumstel dook en het concert voor tien minuten plat lag, staat er vandaag een volwassener Drenge in de grote zaal. Drenge gaat lekker, heel lekker. De gitaren beuken, en de drums zijn snerpend hard.
We tellen één uur als het dan eindelijk echt goed losgaat. Na een paar nummers ontstaat een flinke moshpit die tijdens de show van Drenge ook niet meer verdwijnt. De energie gonst door de zaal en hun grungy sound doet hier en daar zelfs aan het grote Nirvana denken. De mannen van Drenge verdienen hun doorbraak, en laten vanavond zien dat ze een uitermate goede live act zijn.
