Ruim een maand is Karin Park weg van huis om onder andere door Zweden, Duitsland, Polen en Engeland te touren. Afgelopen weekend deed ze tijdens London Calling in Paradiso Amsterdam aan. Voor het eerst had de Zweedse zangeres en songwriter een paar dagen vrij. Op een terrasje nabij het Museumplein vertelt Park over haar muziek.
Haar vijfde album Apocalypse Pop is net verschenen. Het kan goed kloppen dat je nog weinig van haar gehoord hebt in Nederland, in 2012 trad ze voor het eerst op in ons land en haar eerste drie albums zijn alleen in Noorwegen gereleased. “Pas in 2003, op mijn 25e, heb ik mijn eerste album gereleased,” vertelt de zangeres, volledig gekleed in zwart en met een designerzonnebril op haar hoofd. “De eerste drie albums alleen in Noorwegen, daar woonde ik toentertijd. Ik ben daar ooit heengegaan om te werken, wat geld verdienen na mijn muziekopleiding in Stockholm. Ik ben er vrij willekeurig beland. De muziekscene in Bergen, waar ik woonde, is groot en levendig, vooral de elektronische muziek. In Bergen kreeg ik een platencontract, leerde ik mensen kennen en ben ik blijven hangen. Ik laat dingen altijd op z’n beloop, daardoor ben ik daar twaalf jaar gebleven.”
Inmiddels woont Park weer in Zweden. “Mijn vriend en ik hebben twee jaar terug een oude kerk in Zweden gekocht, een kerk die al jaren niet meer wordt gebruikt. Ik heb altijd gezegd ‘ooit koop ik die kerk’. Dat hebben we gedaan en we hebben er een studio in gebouwd. Mijn vriend is ook muzikant, we gebruiken de studio samen en nodigen vaak vrienden uit om langs te komen. Het is fijn, ik ben vaak op tour. Dit is een rustgevende plek om me even terug te trekken.”
Park’s muziek is elektronisch met een zogenaamd ‘donker randje’. “Ik heb veel hipsterfans, maar ook goth’s. Ik ben goth’s guilty pleasure.” De songwriter laat zich door haar omgeving inspireren voor haar muziek die uitmondt in een eigen stijl. “Het laatste album heb ik in Londen geschreven, ik heb daar met veel mensen gewerkt die mijn muziek hoorden en samen wilden werken. Ik heb gezegd: dit ga ik ontdekken. De meeste mensen hebben iets gedaan wat ik tof vond, sommige mensen lijken in eerste instantie niet eens een match, maar werkt het toch fijn samen. Ik vind het belangrijk dat de mensen met wie ik werk zowel elektronische muziek als akoestische muziek snappen. Dat zijn twee zulke verschillende dingen. Het is een interessante ontdekkingstocht. Ik hou ervan om alleen te werken, maar soms wordt het eenzaam. Het is goed om soms dingen te overleggen. Iemand met wie ik fantastisch werk is Dan Brown, hij komt uit Bristol en heeft met bands als Massive Attack gewerkt. We hebben een goede band.”
“Ik schrijf over mijn leven, maar ik raak ook geïnspireerd door verhalen van andere mensen. Vooral de frustraties en gekke dingen die ze bezighouden inspireren me. Muzikaal gezien doet de natuur dat ook, geluiden van dieren en natuurlijke dingen. Maar ook geluiden uit de stad. Ik maak veel soundscapes en gebruik veel samples van knisperend vuur, huilende wolven of vogels in mijn muziek. Die voeg ik samen met synthesizers. Het maakt nogal een verschil waar ik ben en waar ik schrijf, ik neem veel uit mijn omgeving mee. Maar mijn teksten gaan echt over mensen. Uiteindelijk word ik geprikkeld door normale dingen. Muziek komt vanuit dat onbewuste. Hoe meer ik schrijf, hoe makkelijker het wordt. Op den duur hoor ik een bus voorbij rijden en kan ik daar een nummer uit destilleren.”
Voor Park is het belangrijk dat muziek oprecht is. “Muziek moet over iets echts gaan, niet iets dat zomaar bedacht is. Veel mensen maken muziek aan de lopende band, voor mij zit het veel dieper. Het is niet alleen een leefstijl, het is meer. Muziek is voor mij…” Het blijft lang stil. “Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Het is alles voor mij. Alles wat mijn vriend en ik doen is muziek. Het is niet alleen een levensstijl, het is een levensredder. Ik was altijd anders, niet populair op school, een outsider. Ik ben deels opgegroeid in Japan, toen we terugkwamen, was het moeilijk om me thuis te voelen in Zweden. Muziek was er altijd voor me. Ik heb altijd geweten dat ik een goede zangeres ben en dat ik nummers kan schrijven. Het is iets speciaals in mijn leven dat ik altijd had.”
Er was dan ook nooit een andere optie dan muziek maken. “Ik was elf toen ik terugging naar Zweden vanuit Japan. Ik wist toen al dat ik zangeres zou worden. Dat wist ik al vanaf mijn vierde. Ik heb ook vaak genoeg gehad dat ik dacht dat het niet ging lukken. Als muzikant twijfel je altijd aan jezelf. Er zijn zo vaak momenten dat je denkt: ‘het gaat niet lukken’. Zowel financieel als emotioneel. Maar ik heb altijd geweten dat ik dit wilde doen, ik ben nooit mijn wilskracht om door te gaan verloren. En die zal ik ook nooit verliezen. Soms is het moeilijk, maar dat is elk werk. Dat is het leven. Het leven is nooit makkelijk. Je moet er gewoon mee dealen.”
Op de vraag of ze niet weer reislustig wordt na op zoveel plekken gewoond te hebben, antwoordt Park: “Ik zou graag nog een keer terug naar Japan. Ik mis het enorm. Gisteren heb ik hier een fantastische Japanse maaltijd gehad, daardoor mis ik het land enorm. Het land heeft iets magisch. Als ik ergens heen wil, is het Japan. Het is compleet anders dan Zweden. Er zijn zoveel mensen, het is zo kleurrijk daar. Ze hebben een voor ons begrijpelijke cultuur, maar het lukt ze ook om hun eigen cultuur te kweken. Als je bijvoorbeeld naar China gaan, ze zijn daar enorm geïnteresseerd in de Westerse cultuur. Popmuziek is daar pas 20 jaar toegestaan, ze hebben nog niet de tijd gehad om hun eigen popcultuur te ontwikkelen. Japan wel, ze hebben zoveel gestoorde dingen in de popcultuur, in de pornocultuur, in alles. Maar ook hun traditionele cultuur blijft intact. Ze mixen dat mooi.”
Op zoveel plekken wonen voegt volgens Park ook iets toe aan zowel je muzikale als persoonlijke ontwikkeling. “Door op veel plekken te hebben gewoond, leer je in een breder perspectief te denken. Je kunt wat makkelijker van een afstand kijken naar alles. Hoe meer je weet van de wereld, hoe makkelijker het wordt om jezelf in perspectief te plaatsen. Het is van ‘ik ben hier, en ik ben klein’. Dat maakt je nederig, maar ook professioneler. Er zijn zoveel getalenteerde mensen in de wereld, dat zorgt ervoor dat je harder werkt. Je wil dat je muziek van wereldklasse is, niet lokaal.”
Toch is bekend worden niet Park’s ultieme doel. “Ik wil dat mijn muziek bekend wordt op mijn voorwaarden. Natuurlijk wil ik wel dat het bekend is, maar dan wel deze muziek. Ik wil dit voor altijd blijven doen en ervan leven. Dus ja, ik wil altijd groter worden. Maar eerlijk en oprecht zijn naar mezelf vind ik het belangrijkst. Als dat met een groot publiek kan, is dat super.”
Die beslissingen zijn soms moeilijk. “Ik word enorm gestuurd door mijn emoties, mijn moeder zei dat vroeger al. Als songwriter is dat goed, als zakenvrouw niet. Mijn manager helpt me met beslissingen, maar uiteindelijk moet je de beslissing zelf maken. Als je aan vijf mensen advies vraagt, krijg je vijf verschillende antwoorden. Dan moet je met je eigen oplossing komen. Ik heb geleerd mezelf te vertrouwen.”
