Bijzonder, hoe iets opeens na vele jaren weer relevant kan zijn. Een oude wet kan bijvoorbeeld in de moderne maatschappij opeens zijn waarde tonen, en een patent dat jaren gelden is vastgelegd kan opeens de sleutel tot een nieuwe ontwikkeling zijn. Ook in de muziekindustrie is relevantie een belangrijke term, want aan relevant zijn kleven verkoopcijfers en optredens vast. Een publiek dat alsmaar jonger wordt, moet zich immers kunnen spiegelen aan een artiest die steeds ouder aan het worden is.
Daarom is er ook een constante zoektocht naar onderwerpen die de jeugd boeit, om daar vervolgens een nummer over te schrijven. Dit alles om relevant te blijven. Hoewel veel muziek tegenwoordig dus met relevantie in het achterhoofd wordt geschreven, is er een trend gaande die bewijst dat het ook anders kan. Dat de boodschap die een paar decennia geleden onder het publiek leefde, nog steeds aanwezig is. Wat toen speelde, is nu weer relevanter dan ooit. En Baltimore is hier het beste bewijs van.
Ik neem aan dat het weinig mensen ontgaan zal zijn, maar Baltimore staat in brand na de dood van Freddie Gray. Gray overleed op 12 april, terwijl hij door de politie in hechtenis was genomen, onder nogal verwonderlijke omstandigheden waar maar geen duidelijkheid over wordt gegeven. Dit tot grote woede van de gekleurde gemeenschap die tot uiting kwam via de rellen in Baltimore. Door eerdere voorvallen zoals Ferguson en de zaak met Trayvon Martin is het vertrouwen in de politie tot een dieptepunt gezakt. Een gevoel van onrecht mengt zich met woede met een duidelijke ondertoon.
Racisme leeft meer dan ooit in Amerika. Want in bijna alle gevallen gaat het om een donker persoon die door een (witte) agent iets aangedaan wordt. Vaak komen hier wapens bij kijken maar vooral de manier waarop de politie opstootjes afhandelt, ligt zwaar onder vuur. Zo werd er recentelijk een man gewurgd nadat hij aangaf niet te kunnen ademen. Hij was tussen een vechtpartij op straat gesprongen en werd door de agenten beschuldigd van een aantal feiten die hij niet had gedaan. De uitspraak “I can’t breath” bezorgt bij veel Amerikanen nog steeds koude rillingen. Koude rillingen die ook aan het begin van de jaren 90 vaak voorkwamen.
Hiphop ontwikkelde zich in rap tempo, en werd de ultieme manier voor boze en jonge (gekleurde) mensen om hun stem te laten horen. En net als nu, nam angst en haat voor de politie een belangrijke plaats in. Zo lijkt mij de boodschap in Fuck Tha Police van N.W.A vrij duidelijk, en de woede die daaruit spreekt ook. “Fuck tha police Comin straight from the underground“, “Young nigga got it bad ’cause I’m brown“, “And not the other color so police think” en “They have the authority to kill a minority“.
Main Source verwoorde in Just A Friendly Game Of Baseball de spreekwoordelijke bulls eye die veel gekleurde mensen op zich voelden. Voor hun gevoel werden bepaalde groepen (lees gekleurden) scherper in de gaten gehouden dan anderen, prachtig verwoord met honkbal als metafoor. Dit is vooral krachtig omdat honkbal altijd al te boek heeft gestaan als een sport die vooral populair is onder de witte bevolking van Amerika, waardoor de metafoor alleen maar sterker werd.
Ook Krs-One deed een duid in het zakje. Zo omschreef hij in Black Cop de rol van zwarte agenten binnen het korps. Zo werden ze volgens hem getraind om andere zwarten af te schieten, en werden ze door de witte agenten als kanonnenvoer gezien.
Maar zijn grootste aanklacht tegen de politie is nog altijd Sound Of The Police, waarin hij (witte) politie agenten vergelijkt met de plantagebazen van vroeger. De zweep is echter vervangen door een pistool, maar de witte man staat nog altijd bovenaan de voedselketen. Ook de stijgende verkoopcijfers van wapens werd door hem verklaard: “The police just have a little gun. So when i’m on the streets, I walk around with a bigger one.”
En laten we natuurlijk Public Enemy niet vergeten. Gezien als de ‘voice of a generation‘ leverden zij tracks af die nog steeds representatief zijn voor het gevoel van onrust binnen de zwarte gemeenschap. Fight The Power en It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back zijn maar enkele voorbeelden van de politieke insteek van PE.
Muziek van 25 jaar geleden, kan dus nog steeds relevant zijn. En dat is niet alleen doordat de tracks goed in elkaar zitten of erg aanstekelijk zijn, maar vooral doordat de wereld zich op sommige vlakken nauwelijks ontwikkeld heeft. Wat 25 jaar geleden leefde onder een bevolkingsgroep is nu relevanter dan ooit. En de muziek van toen bewijst dat.
