#OPHEF! Er komt een Europese naheffing van ongeveer 200 miljoen euro. Hoppa, zo in het bodemloze rioolputje van de EU. En het kabinet zwijgt. Er was een #bedbadbrood ‘debat’. Glas, plas, de situatie blijft zoals het was. #JeSuisCharlie is minstens zo snel vergeten als dat het bloed is opgedroogd van de vermoorde cartoonisten. Want cartoons over verdrinkende bootvluchtelingen zijn not done natuurlijk.
Maar de echte ophef was toch wel over het PGB.
Onlangs sprak ik Mirjam (48) wier man terminaal kankerpatiënt is. Hij ontving al enige tijd probleemloos een persoonsgebonden budget (PGB) om zijn vrouw als zorgverlener in te kopen. Helder, prima oplossing en humaan. Zij zegt (tijdelijk) haar baan op en neemt de zware, maar dankbare en intieme taak op zich om tot het eind voor haar man te zorgen. Totdat staatssecretaris Martin van Rijn (Volksgezondheid) enorm ging clusterfucken waardoor bijna 300.000 (!) zorgverleners en zijn moeder tegen een muur van bureaucratische ellende lopen.
Bittere ellende, want als je echtgenoot crepeert van de pijn, je moeder in haar eigen pis ligt of wanneer je kind om wat voor reden dan ook onder de vleugels valt van (voorheen) Jeugdzorg, zit je er niet op te wachten om je zorgen te maken of je de eindjes nog aan elkaar kunt knopen.
Mirjam: “We proberen al twee maanden bij de Sociale Verzekeringsbank (SVB) te achterhalen hoe we gewoon ons PGB-bedrag kunnen blijven ontvangen. We kunnen het ons niet permitteren om inkomen te verliezen. Maar SVB-medewerkers zeggen letterlijk dat ze niet weten hoe ze ons moeten helpen.”
Op 20 mei mag Van Rijn weer aantreden om de Kamer te informeren en met het bericht te komen dat iedereen zijn centjes heeft ontvangen, hij de gemeenten niet gaat beroven van 250 miljoen euro, de IT-systemen naar behoren werken, bejaarden weer gewassen worden door Thuiszorgmedewerkers en dat Mirjam zich weer kan richten op haar stervende man.
Drie weken om deze humanitaire ramp (dixit GeenStijl) af te wenden en op te lossen. Kansloos. Er is een redelijke kans dat de oppositie op 20 mei een tweede motie van wantrouwen indient en het slechtste, meest regenteske, frauduleuze en plucheplakkende kabinet sinds WOII haar biezen moet pakken.
Hoeveel draaideurcriminelen wonen er in het centrum van Rotterdam?
*stilte, geen ophef…*
Hoeveel christenen zijn tegen het homohuwelijk?
*Tsjirpende krekels, geen ophef…*
Hoe wijdverbreid is de discriminatie tegen autochtone Nederlanders?
*boeiuh, next, geen ophef…*
Huizen er nog andere jihadgezinnen in ’t Gooi?
#OPHEF! BOOSLIMS! GODWINS! VUIG RAKSISME! STIGMATISERING!
“Schande, wij zijn de nieuwe joden, notabene in een abri in Laan 1940-1945, en dat van onze belastingcenten want wij moslims betalen ook belasting!”
Kleine pik, lange tenen en grow the fuck up booslims! Leer eens met kritiek of, in dit geval, met een zeer gerechtvaardigde en journalistiek goed geformuleerde vraag om te gaan. Want ik wil als burger van dit land inderdaad weten hoeveel jihadgezinnen er zijn. Ik wil weten of zij een gevaar vormen voor de Nederlandse samenleving. En laat de media, de AIVD en de overheid dat maar uitzoeken, juíst van onze belastingcenten.
Wanneer er van overheidswege of door middel van dreiging en terreur wordt gepoogd het geschreven woord te elimineren, wordt er een stille moord gepleegd op de vrije pers en de vrijheid van meningsuiting en komt de algehele vrijheid van een maatschappij onder druk te staan. En verder alles wat Kustaw Bessems zegt over deze schijnintellectuelen.
Eva Kor, door Auschwitz’ kamparts Mengele gebruikt voor genetische experimenten, vergeeft Oskar Gröning, boekhouder in het vernietigingskamp van ruwweg 1943 tot 1944. En daar is #OPHEF over ontstaan. Want SS’ers vergeef je niet, ook niet als het jonge, naïeve boekhouders in een oorlog waren.
Nu zouden u en ik natuurlijk heldhaftig tekeer zijn gegaan tegen de SS’er die een huilende baby doodsloeg tegen een vrachtwagen, om vervolgens The Fast and The Furious wise het hele kamp te bevrijden. Die laffe boekhouder deed dat niet, die wilde gewoon alleen maar weg uit die hel. Maar, “vergeven is geen must, maar als je het kunt, lijkt me dat een ware bevrijding.”
En als Eva Kor dat inderdaad kan, is dat echt geen ophef waard. Daar volstaat gepaste stilte.
