Voor de liefhebbers van Fuck Buttons is 2015 een mooi jaar. Met even geen Fuck Buttons op de agenda hebben Andrew Hung en Benjamin John Power de dagen dit jaar vol gekrast met solo uitstapjes. Zo kwam Hung onlangs met een chiptune ep, grotendeels op zijn Gameboy gemaakt en nu komt Power onder het alias Blanck Mass met zijn tweede soloplaat: Dumb Flesh.
Een donkere trip langs vervormde en scheurende oude synthesizers, die soms doen denken aan een verwrongen herinterpretatie van Brian Eno. Verwrongen en op luid volume afgespeeld over afgeragde en ingescheurde speakers. Niet bepaald het meest subtiele geluid, maar wat wil je van de helft van de helft van Fuck Buttons? Precies; een pulserende geluidsmuur. En op Dumb Flesh wordt die dan ook geleverd.
Een album dat begint met een vertraagde en vervormde zanglijn die direct dreiging in de kamer brengt; hier staat iets te gebeuren. En dat gebeurt ook, al snel wordt de ruimte dichtgesmeerd met synths. In bergen op elkaar, samenkomend tot een gigantische golf die zo over je heen dendert. Maar het is niet enkel elektronische geluidsterrorisme dat de klok slaat, Power weet uit de oncomfortabele scherpe noise al snel een warme rave te bouwen.
Een geluid en sfeer vergelijkbaar met Fuck Buttons, maar in de meer extreme momenten ook te vergelijken met de wijze waarop The Young Gods de industrial anthems opbouwt. En anthems zijn het, de nummers op Dumb Flesh. Groots, meeslepend, maar vooral ook bevrijdend. Dumb Flesh staat vol met nummers waarop je enkel en alleen wil dansen. De armen de lucht in werpen en even alles verliezen, zoals alleen bij de beter dance kan; dansen met de rug tegen de pulserende geluidsmuur.
