Omdat er veel vreselijke vrouwen zijn, queridos amigos e amigas, zijn er ook veel vreselijke moeders. Volgens Bartjens, zou mijn vader zeggen om mijn ijzeren logica te benadrukken. De geletterde lezer weet wat die uitdrukking betekent maar voor de talloze domoren hier toch maar een linkje met de uitleg.
Maar goed, ik ga het hier niet over mijn vader hebben want daar ben ik emotioneel nog lang niet aan toe. Overigens las ik gisteren in Babelia, het schitterende literaire supplement van El Pais, een indringend interview met Karl Ove Knausgård die u natuurlijk allemaal kent van zijn zesdelige autobiografische roman Mijn Strijd (om jelui er even aan te herinneren dat ik niet van de straat ben, al heb ik mijn universitaire graad via een lijdensweg moet halen met avondhavo aan nota bene de Joke Smitschool – niets blijft mij bespaard – in Mokum en vervolgens moest ik colloquium doctum doen aan de UVA, hoor. Het is dus niet zo dat ik een Nasi Rames ben, de staatsruivenier die net voor de NRC een geleerd essay bij elkaar keutelde over rendementsdenken en waarin de actreutel zonder enige schaamte en trots als een pauwtje meteen in de inleiding vermeldt dat hij voor zijn eindexamen slaagde met de hoogste cijfers van de school. Joh! Bolleboos! Ik zal hem toch vooral blijven herinneren als de lijdend acteur in de slechtst bezochtste Nederlandse drolprent aller tijden: Goltzius & The Pelican Company).
Wat een baas is die Knausgård toch, ondanks zijn baard. Zo hoort literatuur te zijn denk ik dan. Niks flutromannetjes naar aanleiding van vuurwerkrampen, vliegrampen, de oorlog of nog erger: een autobiografische rondleiding door de anus van Arie Boomsma met Arie Boomsma (door zijn uitgevert Oscar van Gelderen de Nederlandse Charles Bukowski genoemd) als verteller en gids die en passant nog wat anekdotes vertelt over beroemde bezoekers van zijn anus die tevens als gym dienst doet. De talloze aambeien die tijdens de rondleiding bewonderd kunnen worden, zijn te koop al dan niet ingelijst, gesigneerd of desnoods getattoeerd. Ik denk dat ik de toestand van de Nederlandse literatuur zo wel heb samengevat, zij het iets te lang.
Enfin, dat interview met Knausgård kunnen jelui hier lezen, gratis en voor nakkes nada.
Gewoon je jeugd en je familie fileren, precies wat Philip Roth al zijn hele leven doet. Niks onderwerpjes gaan zoeken en de hele dag microfiches lezen bij het RIOD of in de Openbare Bibliotheek en krantenarchieven doorspitten en dan uiteindelijk toch maar weer een boek over de oorlog schrijven, of een historische roman over de Watersnoodramp of de Elfstedentocht. Gedver!
Enfin, toen ik die eerste drie delen van de hexalogie van die Noorse pipo las (uiteraard in het Portugees) dacht ik onmiddellijk: ik moet ook mijn jeugd gaan fileren, en met name mijn moeder! Maar nu lees ik net in HP/de Tijd dat moederboeken trending zijn! Paniek ! Maarten ‘t Hart, Arnon Grunberg, Adriaan van Dis, Tommy Wieringa en last but not least Mohammed Benzakour gaan helemaal mamagrafisch!
Benzakour is overigens de grote Berberijnse denker die destijds een actiecomité oprichtte om de Turkstraat in Zwijndrecht te verbieden. Van Zwijndrecht wilde hij gewoon Drecht maken omdat Zwijn kwetsend en respectloos was naar Turkmensen en mohammedanenmensen toe die toch al zo gekwetst en gekrenkt waren vanwege de 800 jaar oude Turkstraat in *****drecht. Als u het niet gelooft, hier het draadje.
Enfin, mijn moeder dus…
Ze was ontwapenend en goudeerlijk, ik denk dat ze haar hele leven niet een keer heeft gelogen. Ze kon gewoon niet anders. Haar onvoorwaardelijke moederliefde was natuurlijk wel erg verstikkend waardoor ik enorm verlegen ben en nog net niet stotter. Niet voor niets ging ik op mijn zesde aan de dranks & druks en vertrok ik op mijn negende als retenjong op de schuit van Prince de Lignac naar Australië omdat ik mijn jeugd wilde vergeten.
Met terugwerkende kracht vind ik mams een waanzinnig mens. Ook in letterlijke zin, want ze bracht geruime tijd onvrijwillig door in het dolhuis, in de tijd van de electroshocks en de lobotomie en de chemische castratie. Het was niet echt een fijne ervaring om mijn moeder naakt door het ouderlijk huis te zien rennen, gillend en krijsend dat ze naar de hemel ging en dat er vervolgens mannen in witte pakken kwamen die haar vastsnoeiden op een brancard en dat ik me hysterisch op haar wierp en schreeuwde dat ze vooral aan mij moest denken daarboven in de hemel en dat mijn ouwe heer een sigaartje in de tuin stond te roken en dat ik vervolgens onder curatele kwam van ma’s vreselijke ouders.
Ik hoor vaak ouders tegen kinderen zeggen: leuk, hoi hoi, we gaan naar opa en oma. Nou, ik vond mijn opa en oma afschuwelijk. Misschien is dat wel een leuk thema voor een roman!
Mijn moeder was enorm geëxalteerd, schaamteloos met als bijkomend voordeel dat ze mij verdedigde, met hand en tand en dwars door het vuur, als een leeuwin haar welp. En ze leerde mij lezen, al vanaf mijn nulde, dus nog eerder dan Frans Timmermans!
Mijn moeder deugde, dat is het allerbelangrijkst. Vroeger bij ons op de Veluwe zei men over knullen die voor galg en rad opgroeiden dat dat wel voorbij zou zijn als ze gingen trouwen. Wat een stomme volkswijsheid! Slechte nare mensen worden slechte nare ouders en slechte hysterische enge wijven worden afschuwelijke moeders.
Daarom kan ik er niet zo goed tegen dat op moederdag alle moeders ineens deugen (de mijne natuurlijk wel!) Want hoe zit dat met de moeder van Pol Pot, de moeder van Stalin, de moeder van Hitler? Ik bedoel maar! Ate logo!
P.S.
Ik heb maar 1 kiekje van mij en mams, op die ene gelukkige dag in Zoutelande. De dag daarna regende het en ben ik op mijn step heroïne gaan scoren bij de Ambonezen in Vlissingen.
