De reeks van jubeldagen is weer begonnen. Tot ergens eind augustus, begin september zal Incubate weer de nodige mensen aan het springen en dansen maken met aankondigingen van namen voor een week vol vertier in de binnenstad in Tilburg. Met reeds twee jubeldonderdagen achter de rug staan er al 58 bands op het menu, waarvan een aantal geen nadere uitleg nodig zal hebben. Veel acts op de – nog groeiende – lijst zullen echter tot het grote onbekende behoren. Reden genoeg dus om in geheel willekeurige volgorde een selectie te maken uit deze groeiende poel ongekend talent en daar de oren tegen aan te leggen. Vandaag duik ik in Black To Comm.
Begin 2010 vroeg ik Theo Ploeg welke plaat uit 2009 ik volgens hem sowieso nog zou moeten luisteren. Zoals te verwachten volgde er een hele rits aan titels, maar vooral Alphabet 1968 was volgens hem een plaat waar ik eens in moest duiken. Aangezien ik de hoes al intrigerend genoeg vond, was dat genoeg aanleiding voor mij om deze langspeler direct te bestellen. Iets waar ik geen seconde spijt van heb gehad.
Op Alphabet 1968 neemt Marc Richter je namelijk mee op reis. Een tour door immense velden van geluid, waar minimale elektronische muziek raakt aan rauwe akoestische opnames. Geen revolutionair of nieuwe geluid, maar het is dan ook niet de methode die deze plaat bijzonder maakt. Dat zit hem in de wijze waarop Black To Comm dreiging en verontrusting in de soundscapes weet te brengen. Het is alsof je naar een elektronisch noise variant op black metal zit te luisteren, een soundtrack bij een duistere horrorfilm.
Anderzijds hangt Black To Comm ook tegen de donkere drone folk van Silvester Anfang II, zij het in een elektronische coating, wat een zekere sacrale sfeer schept: Shamanistische minimal music die in zekere zin raakt aan het escapisme dat Laurel Halo en Pantha Du Prince ook leveren, ingelast moment van rust en dreiging op mijn Incubate programma.
