“Net als in de tijd na Parijs ’68, waar het allemaal begon, is de lawine van protesten, boycots, regelgeving, huisregels, reprimandes of regelrecht ontslag voor diegenen die de verkeerde woorden gebruiken of er de verkeerde ideeën op nahouden het meest zichtbaar op de universiteiten. Zeker in Amerika. Daar is men weer in de greep van de hysterie over ‘date rape’, nu ‘campus rape’ genoemd, waarbij één journalistieke reportage overigens goeddeels verzonnen bleek. Dertig procent van alle mannelijke studenten zou in feite een al dan niet verkapte verkrachter zijn
Hoe het in Nederland intussen is gesteld met de politieke correctheid is het duidelijkst geworden met het debat over Zwarte Piet, dat nu al enkele jaren duurt en de afgelopen maanden soms in een fase van geweld leek te ontaarden. Er werden anti-Piet-demonstranten gearresteerd tijdens de intocht van Sinterklaas, en op hun beurt pakten in februari anti-Piet-activisten tijdens de Kick-Out Zwarte Piet Kick-Off 2015 een verslaggever van ThePostOnline, Robert Engel, hardhandig aan omdat hij foto’s van de bijeenkomst had gemaakt, terwijl hij door de spreker Kevin P. Robertson een racist werd genoemd, omdat ‘TPO racistisch is’. Onder bedreiging van geweld moest hij zijn foto’s wissen.
In de meeste landen werden de Mohammed-cartoons niet getoond en al snel las je overal opiniestukken waarin de cartoons ook ‘provocaties’ werden genoemd, vervelend en slecht gemaakt, kortom eigen schuld, dikke bult.
Wat de politieke correctheid gemeen heeft is de blijvende focus op de drie elementen die deze ideologie vanaf het begin, Parijs ’68, heeft gekenmerkt: klasse, ras/etniciteit en geslacht oftewel gender. Daar kan nu geloof, en dan met name de islam, aan worden toegevoegd.
Zo vormde dit mengsel zijn Amerikaanse mutatie, en men noemde het ‘race/class/gender-ism’ – de ismen die ook nu, dertig, veertig jaar later nog het debat domineren. Waarbij ondanks Occupy en Thomas Piketty het woord ‘klasse’ er slechts af en toe bij wordt gehaald. Ras en geslacht zijn namelijk veel onveranderlijker, tenzij je een ‘transgender’ bent, natuurlijk. Al het verkeerde en foute kan alleen maar worden veranderd door de literatuur (de canon) te veranderen, en natuurlijk de taal zelf.
Op de revers, sjaals of armbanden van alle pc-activisten staat het woord ‘tolerantie’, vaak ook het woord ‘inclusiviteit’. Maar intolerantie is meer regel dan uitzondering, misschien is dat wel de kern van het pc-denken, hoe vaag dit hele denken ook is.
Politieke correctheid is veel breder dan de gekte van een handvol radicale activisten, het lijkt de kern van onze cultuur te zijn geworden. De pc-triomf is gebouwd op het verval van de traditionele vormen van autoriteit en moraal. Dat heeft een moreel vacuüm gecreëerd, dat wordt gevuld door instinctieve en reflexmatige vormen van morele controle en censuur. En dan is het altijd zo dat de hardste schreeuwers hun zin krijgen. De citadel van de kritische geest, van het vrije debat, is al bijna ineengestort, waarna activisten hier en daar een steiger omhoog zetten met het woord ‘verboden’ erop.”
Prof. Henri Beunders, hoogleraar ontwikkelingen in de publieke opinie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam, maakt in een uitgebreid essay in De Groene Amsterdammer smakelijk gekruid gehakt van het in opkomst zijnde politiek correct denken in Nederland.
Ja, het policor denken is in opkomst en ja, Nederland wordt steeds politiek correcter, in weerwil van wat politiek-correcte D66-BKB-Volkskrant-schrijfmeisjes u ook proberen voor te liegen (Steeds. Maar. Weer).
Opnieuw ligt er een verstikkende deken van correctheid over Nederland en opnieuw is het de drammende, verwende, jammerende, #OPHEF!-roepende, Joop-lezende, VARA-kijkende minderheid van zelfbenoemde slachtoffers (lees: moslims, zwarten, vrouwen en, nieuw met stip, transgenders) die u het mening uiten onmogelijk willen maken.
Daar kun je, na twee door politiek correcte doodseskaders afgeslachte vrije meninggevers, niet vaak en hard genoeg voor waarschuwen.
