“Ja ja ja dan ben ik een ouwe zure trut die iezegrimmig zit te hoofdschudden over jongelui en hun malle mores, dat zal best, maar het erge is dat zulke types nooit zelf last hebben of nadeel ondervinden van hun schrijnende niksigheid. Het erge is dat dit meisje vanuit geen enkele persoonlijke motivatie of urgentie ‘iets met communicatie en journalistiek’ wil doen, denkt dit vak op een HBO te kunnen leren en ik durf er wat om te verwedden dat zij over een jaar of twee gewoon een column in de Volkskrant heeft. Dan schrijft zij over het gruwelijke feit dat haar shampoo op is, en dan reageren andere, volstrekt identieke huppeltjes met commentaren als “herkenbaajr!” en “hilarisch!”
Misschien ben ik een rancuneuze bejaarde, maar ik gun de Sterres en Bickels met hun millennialmentaliteit hun succesjes gewoon niet. Omdat zij het niet verdienen, omdat de babyboomers die nog altijd de dienst uitmaken op mediaredacties doodsbang zijn voor waarlijk inhoudelijke, originele en kritische jongeren en omdat de onwil om te leren, te durven, te denken en er enige principes op na te houden niet de norm moet worden in onze media. Ik dacht dat we van de babyboomers al veel last hadden, maar dat die nu ein-de-lijk eens uitsterven danwel met pensioen gaan. Deze fossielen hebben tenminste nog principes (weliswaar de verkeerde) en intellectuele bagage. Wat we ervoor terugkrijgen is gewoon echt niet chill.”
Annabel Nanninga zat in de trein. Dat is altijd De Hel, in een trein zitten, omdat je dan wordt verplicht mee te luisteren met wat anderen in hun telefoon blaten. In dit geval was het zo’n typische randstad millenial/hipster/lid van de verloren generatie/Lebowski Achiever/festivalhedonist/NRCnext-lezer/JongeDemocraat/anders namelijk… die la Nanninga ongewild lastigviel. Wat la Nanninga dan weer geheel in stijl opschrijft zodat wij kunnen LOL’en om zoveel pijnlijke waarheden over het droevige Kabouterland Nederland.
