Inmiddels is de burger enigszins bekend met westerse wapens als de TOW, de Maverick en Hellfire, en weet dat dit geleide raketten zijn. Ook sommige slimme bommen of de terminologie hiervoor is redelijk ingeburgerd, en men weet dat een JDAM het op satnav doet en dat LGBs lasergeleide (glij)bommen zijn. De lijst aan geleide westerse wapenslimmigheid groeit echter gestaag door, en niet alleen in Amerikaanse kleuren. De Brimstone, een kleine met laser of radar geleide raket, is deels een Europees multinational product (MBDA) met sterk UK-dna.
Ontwikkeling
De raket valt in een categorie van kleinere geleide (antitank)raketten die in het Westen in 1984 met de AGM-114 Hellfire operationeel werd afgetrapt. De Brimstone zou oorspronkelijk een fire-and-forget raket op basis van de Hellfire worden, met een kleine actieve millimeterradar (MMW) om zelfstandig op kortere afstanden (bewegende) doelen te vinden. Het werd uiteindelijk echter een totaal nieuw ontwerp in Hellfire-behuizing, om twintig jaar na de introductie van de pure Amerikaan in 2004 in productie te gaan voor de Britse RAF. Hoewel er buiten de RAF zeker belangstelling voor de Brimstone is, is Saoedie-Arabië tot op heden het enige andere land dat de raket heeft aangeschafd.
Doet de Hellfire het in diverse uitvoeringen (waaronder met MMW) voornamelijk onder UAVs, Special Op C-130s en helikopters vandaan, de huidige Dual Mode Brimstone (DMB) wordt van onder een sneller platform gelanceerd, zijnde de RAF Tornado GR4. Wat ze momenteel boven Irak tegen ISIS doen, na eerder in Afghanistan en Libië met driehonderd lanceringen een accuratesse&effect ‘score’ van naar verluidt 98 procent te hebben gedemonstreerd.
Had de eerste Brimstone versie alleen een millimeter radar, vanaf 2008 kwam de Dual Mode versie in gebruik (.pdf), dat een semi-actieve lasergeleiding aan de MMW toevoegde. Dit betekent dat de raket door alles voorzien van laserdoelaanwijssystemen in de lucht of vanaf de grond (ook op zee) aangestuurd kan worden als de omstandigheden voor fire-and-forget MMW-gebruik minder geschikt zijn. Alternatief kunnen beide geleidingssystemen elkaar aanvullen om een hit te garanderen.
De korte, krachtige impuls van de enkelvoudige raketmotor met vaste brandstof stuwt de 1.80 meter lange, 18 centimeter brede en 50 kilo zware Brimstone naar een supersonische snelheid om de rest van de vlucht rookloos en lastig te detecteren af te leggen. Van onder een Tornado vandaan is het daarbij verstandig om tot op circa 20 kilometer afstand vriendelijk te zijn.
Ook als je in een tank zit (een echte, niet alleen iets op rupsbanden). De raket laat de oorspronkelijke antitank taak er met een dubbele ‘holle lading‘ (tandem HEAT) springkop op tot uitdrukking komen. Precies en krachtig genoeg om, in moderne policor-marketingtaal, niet meer schade aan te richten dan nodig is.
Brimstone 2
Met onder andere een nieuwe raketmotor en verbeterde laser- en MMW geleidingssystemen moet Brimstone 2 op grotere afstanden (wiki: 60 km) chirurgisch schade gaan toebrengen. Met naast de Tornado, bij de RAF ook de Typhoon als platform. Om ze meer vliegend en varend te krijgen heeft Brimstone een eigen website, waar de mogelijkheden uitvoerig worden beschreven.
Brimstone marketing om de VS aan het MBDA product te krijgen i.p.v. versies aanschaffen van de AGM-176 Griffin of Joint Air-to-Ground Missile (JAGM -de AGM-114R Hellfire ontwikkeling)
Brimstone&Reaper
(Foto’s: MBDA–Brimstone)