Afgelopen zondag werd duidelijk dat Erdogans partij wel won maar toch ook niet; AK verliest de meerderheid in het parlement maar kwam wel als grootste uit de bus. Dat veel Turkse-Nederlanders op Erdogan stemden, is volgens Ebru een teken dat ze ‘de weg kwijt zijn’. In haar column stelt ze:
“Weinig gastarbeiderskinderen beseffen hoe bevoorrecht ze zijn: ze spreken meerdere talen, kunnen zich aanpassen aan vreemde culturen, bewegen zich redelijk soepel door alle lagen van de bevolking en komen van kinds af aan in vreemde landen. (…) Dat vervolgens van de 80.000 Nederturken die hun stem uitbrachten voor de landelijke verkiezingen in Turkije, 64 procent op de partij van de fundamentalistische islamiet Erdogan stemt, baart – op zijn zachts gezegd – zorgen.”
‘Uiteindelijk lig ik er echt niet wakker van’
Ebru over dat stemgedrag tegenover ThePostonline: “Het is heel goed te verklaren: deze mensen die op AK stemden, wonen niet in Turkije. Als ze er naartoe gaan op vakantie dan is het heel fijn, ze hebben een bak met geld bij zich maar ze zien de barsten in de samenleving niet.”
“Wat zij zien, is een Turkije waar alles goed geregeld is. Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder vroeger álles vanuit Nederland meesleepte, want er was daar helemaal niets. Nu is er alles, en dat is mede te danken aan president Erdogan de laatste jaren.”
En hij deed iets voor de armen en achtergestelden, toch?
“In de arme gebieden zorgde hij dat er van alles kwam. Zoals dat gaat, betekent arm: onderontwikkeld en meestal ook veel religieuzer. Erdogan heeft de arme onderklasse empowered en dat heeft hij ontzettend goed gedaan, want ook die mensen hebben daar recht op. Maar dat is een heel Nederlandse gedachte, in Turkije geldt veel meer de Amerikaanse manier van denken: alles voor het eigen en je mag blij zijn als je bij de happy few hoort.”
Waarom heb je zelf niet gestemd?
“Dat heb ik overwogen, want ik dacht: ‘elke stem tegen Erdogan is er één’ maar uiteindelijk lukte het om logistieke redenen niet.”
Maar het gaat je zo aan het hart, die situatie…
“Dat praat jij me nu aan maar dat is niet zo. Uiteindelijk lig ik er echt niet wakker van, ik let alleen wat meer op als ik zelf in Turkije ben. Daarbij vind ik het erg interessant en ik weet er meer over dan de gemiddelde Nederlander. Ik heb een fantastisch zomerhuis in dat land, zoals anderen dat in Frankrijk hebben.”
Heeft het niets te maken met je achtergrond?
“Nee, het is niet genetisch bepaald. Of ja, misschien wel omdat mijn ouders er altijd al heen gingen, maar het is niet zo dat ik er kom voor mijn familie. Daar heb ik niet zo veel mee. Ik ben niet erg sociaal, ik kies mijn vrienden en de mensen met wie ik omga zelf. Mijn leven daar en hier is een dag en nacht verschil: hier ben ik hartstikke druk en zie ik veel mensen, daar doe ik niks of tik ik stukjes en ben ik alleen.”
‘Wat dat betreft ben ik een beetje autistisch’
Hoe belangrijk is Turkije dan voor je, als Nederlandse?
“Turkije is voor mij uiteindelijk een plek waar ik tot rust kom, waar ik de weg ken en waarvan ik de taal redelijk spreek. Het is het land waar ik met mijn ouders naartoe ging op vakantie omdat zij daar een huis hebben. In diezelfde plaats heb ik nu ook mijn huis, ik heb geen zin ergens anders weer alles te moeten ontdekken. Wat dat betreft ben ik een beetje autistisch.”
Het feit dat je weleens bedreigd wordt, is dat een reden soms weg te gaan?
“Welnee, ben je gek? Binnen mijn eigen vier muren heb ik rust. De onrust komt mijn huis binnen via het internet en dat heb ik in Turkije ook. Soms, met boodschappen doen, word ik weleens herkend. Dat zijn niet altijd de leukste ontmoetingen”
“Van Nederlandse toeristen in Turkije of mensen thuis krijg ik vaak aardige reacties maar van negen van de tien Nederturken of Nedermarokkanen meestal niet. Hoewel ik vandaag nog weinig zeik-Turken op Twitter heb gehoord naar aanleiding van mijn Metro-column. De meesten zijn erg positief.”
Laatste vraag: krijgt elk land de leider dat het verdient?
“Dat is iets wat ik zelf vaak gebruikte als ik het over Rutte of Balkenende had maar het is een gratuite opmerking. In Turkije wordt gedaan alsof er democratie is maar dat is niet zo. Die stemmen daar zijn in de afgelopen jaren echt niet voor 100 procent legaal verkregen. Er zouden zakken met stemmen verbrand zijn of zoekgeraakt; dit soort verhalen heb ik veel gehoord. Uiteindelijk kan alles in Turkije onder het mom van democratie.”
