“Het publieke debat, festival en podium worden steeds meer gegijzeld door een verstikkende politieke correctheid. In de jaren zestig en zeventig toen ik met Lurelei cabaret maakte, was ik ‘vies links en progressief’, daarna werd ik ‘een rechtse zakkenvuller’ omdat ik een mooi vrolijk zomerliedje zong en nu ben ik blijkbaar een racist. Ja, u kunt mijn humor en smaak wellicht niet waarderen en dat mag. Maar ik verdom het om in het jaar waarin ik vijfenzeventig geworden ben, met een prachtige carrière en leven achter mijn rug, eventjes weggezet te worden als een blanke boze ouwe racist die zijn ‘voorbeeldfunctie’ niet kent. Mevrouw Fatima Dakar : mijn publiek is oud en wijs genoeg om zich te herkennen in mijn plagerige toon die zo herkenbaar Nederlands is. Wij kunnen namelijk lachen om en met elkaar en daarin is ruimte voor iedereen.”
Gerard Cox (stokoud) maakte nog niet zo lang geleden op het podium een grapje. Dat is wat cabaretiers doen, op een podium grapjes maken. Maar dat grapje ging over allochtonen, en dat mág dus helemaal niet van de policor gedachtenpolitie in Nederland anno 2015 . Want ene Fatima zat ook in de zaal, en Fatima is allochtoon, dus voelde Fatima zich diep gekwetst en gekrenkt (ook al ging Fatima helemaal vrijwillig naar dat theater om een cabaretier op het podium te zien. Kennelijk moeten cabaretiers tegenwoordig eerst van te voren hun grappen bij de grappenpolitie overleggen zodat iedereen zich lekker veilig blijft voelen en er dus ook niet al te veel hoeft worden nagedacht, wel zo comfortabel).
Fatima schreef daarom een Boze Brief naar de Volkskrant (hét kwaliteitsclubblad van policor, gekwetst maar karaktermoordend, rancuneus, laf en ‘verschillig’ Nederland dat niet aan wederhoor doet als het zo uitkomt). Die brief werd gelezen door de kwetsende cabaretier in kwestie, waardoor deze cabaretier zich genoodzaakt voelde het nog maar eens uit te leggen: humor is een groot goed. Humor bindt. Humor is er nou juist om iedereen vrij iedereen te kunnen laten zijn. Humor definieert vrijheid.
Maar te zien aan de Boze Brieven die dáár weer op volgden (gewoon doorscrollen na de brief van Cox) is er nog héél véél kwetsende humor nodig om mensen de waarde van vrijheid te kunnen blijven bijbrengen, zonder die alles verstikkende deken van politieke correctheid, zonder gedachtepolitie, zonder huiliehuilie vanwege een cabaretier op een podium. Want niet alleen Fatima (die in de zaal zat) was gekwetst, nee, Ook Anna en Wilgo, die niét in de zaal zaten, waren alsnóg gekwetst toen ze uit derde hand vernamen wat een cabaretier misschien ooit wel eens heeft gezegd (hij schijnt ook ooit ‘negermuziek’ te hebben gezegd! Wat erg!).
Om nog maar te zwijgen over dat hilarische lid van het zwakke geslacht dat niet achteruit kan inparkeren en haar aanrecht verwart voor een wetenschappelijk laboratorium dat ook een Boze Brief schrijft omdat er zomaar mannen zijn die vrouwonvriendelijke grapjes maken (over bijvoorbeeld het zwakke geslacht dat niet achteruit kan inparkeren en het aanrecht verruilt voor dingen waar mannen natuurlijk veel beter in zijn).
Dus ja: het publieke debat wordt inderdaad meer en meer gegijzeld door een verstikkende politieke correctheid, hoe graag al die linkse paardenlullen en BKB-paardenmeisjes van de Volkskrant dat ook wensen te ontkennen. En ja, die verstikking wordt steeds zwaarder. Lood- en loodzwaar. Nog even en ook de cabaretiers zullen er door worden verstikt. En daarna de columnisten. En daarna de vrije pers. En daarna de kunsten, de literatuur en de liefde. En de vrijheid. En dan worden cartoonisten standrechtelijk geëxecuteerd omdat ze iets kwetsends hebben getekend. En worden politici en filmmakers uit de weg geruimd vanwege hun mening.
En voor we het weten zijn we dan voor de tirannen gezwicht. En blijkt het licht alweer lang geleden gedoofd te zijn zonder dat we het doorhadden.
In de democratie Nederland anno 2015, in vredestijd, in het oh zo ‘vreedzame’ en ‘vrije’ Europa.
Foto: Maarten Brante.
