Van broeierige hitte tijdens het opzetten van de tenten naar een weinig verkoelende doch bezoekers-wegspoelende regenbui. De eerste dag Pinkpop is weertechnisch gezien op z’n minst wisselvallig te noemen. Net als de line up.
De Limburgse band Jick Munro & The Amazing Laserbeams openen op het Brand Bier Stage de 46e editie van Pinkpop. “Een droom die uitkomt!”, aldus de roots en folkformatie tegen onze collega’s van FaceCulture. Daarop sluit het optreden op de Mainstage direct aan. Jan Smeets heet zijn publiek welkom: “Smeer je goed in en drink genoeg! Geen alcohol, hoewel een beperkt percentage hier wel wordt aangeraden.” Onder het mom ‘ik weet niks van popmuziek’ introduceert hij de presentatoren Giel Beelen en Erik Corton. “De meeste festivals beginnen graag rustig,” begint Corton. “Maar wij niet,” waarna Bodycount wordt geïntroduceerd.
Bodycount is de metalband van rapper en acteur Ice-T. Hij neemt zijn rol als agent stijlvol mee het podium op als hij met sirenes het podium opkomt. Het is al snel duidelijk dat deze band chaos is. De beste omschrijving voor deze show is een metalversie van N.W.A. De scheurende gitaren en harde (protest)teksten, onder andere tegen Obama, racisme, schietpartijen en ‘the pussyfication of men’ zijn aanwezig. “Aan het publiek kan ik zien hoeveel mannen hier zijn,” zegt Ice-T. “You don’t go to a Bodycount-show and lose no blood.”
Opvallend zijn de vriendinnen van de band aan de zijkant van het podium. Vooral pornoster Coco en vrouw van Ice-T verschijnt regelmatig op het grote scherm. Ook heeft de rapper zijn zoon Ice meegenomen. De 22-jarige jongen staat vooral voor spek en bonen op het podium, trots en dolgelukkig met de band van zijn vader. Na Bodycount barst er een enorme regenbui los. Het publiek verschuilt zich onder de eettentjes, in de Douwe Egberts-koffietent en in eigen poncho’s.
Tussen het gitaargeweld van Bodycount en Shaka Ponk, een band die het goed zou doen op het Songfestival, is er ook ruimte voor degenen die het liever wat rustiger aan doen. Paloma Faith staat tegelijk met Shaka Ponk geprogrammeerd. George Ezra sluit aan op de Mainstage. Een ietwat saaie show. Ezra begint veelbelovend met pretoogjes tijdens Cassy O’ en Barcelona. Maar als hij na een paar nummers solo speelt, kakt het in. Ezra haalt vaak de noten net niet. Ook is de show vrij abrupt afgelopen. Hij bedankt en verlaat het podium.
De Mainstage en 3FM Stage staan tegenover elkaar en programmeren om het uur een andere band. Na George Ezra is het daar de beurt aan Faith No More die met een bizarre show komt. De voornamelijk harde gitaren worden gepresenteerd in een vorm die zich het best laat omschrijven als een Amerikaanse evangelische doopdienst. In witte, wijde blouses staan de mannen op een podium vol pastelkleurige bloemen die mooi afsteken tegen het maagdelijk witte gordijn. Als een soort dominee staat zanger Mike Patton op het podium zijn muzikale evangelie te verkondigen.
Op de Mainstage blijft het nog even wat rustiger met Elbow. Het is jammer dat de zon niet schijnt, de muziek van Elbow leent zich uitstekend voor een veld in het zonnetje. De band speelt samen met strijkers en blazer, en klinkt ondanks de grote bezetting strak. Guy Garvey entertaint zijn publiek moeiteloos, zelfs ver op het veld zitten mensen aandachtig te luisteren en mee te neuriën.
Op de 3FM Stage sluiten Slash ft. Myles Kennedy & The Conspirators met hun World On Fire-tour aan. De band zet in ruim drie kwartier een verkorte versie van de tourshow neer; een goede combinatie tussen nummers van World On Fire, Apocalyptic Love en oude Guns ‘n Roses-nummers. Vooraan staan vrouwen bijna naakt en sommige zelfs huilend mee te schreeuwen met de gitaarheld.
“Als je ‘fucking amazing’ opzoekt op Wikipedia, krijg je dit publiek,” roept Kennedy. Hij heeft gelijk, het publiek is fucking amazing, uitzinnig en zingt elk nummer van begin tot eind mee, springt, danst en joelt. Ze sluiten af met het ideale festivalnummer Paradise City waar de confettikanonnen nog even uit de kast worden getrokken. Als één van de weinige bands maken de mannen gezamenlijk een buiging en nemen ze nog even de tijd om plectrum’s het publiek in te strooien.
Direct daarna is het de beurt aan Muse die voor een ramvol veld op de Mainstage de eerste festivaldag afsluit. De band opent met het nieuwste nummer Psycho, maar zal voornamelijk oude nummers als Newborn, Supermassive Black Hole, The Resistance, Plug In Baby en Time Is Running Out spelen. De meeste nummers veranderen in een soort karaokeversie tijdens het refrein: het publiek zingt uit volle borst mee. Dat er veel tijd is gestopt in de show moge duidelijk zijn: in tegenstelling tot de meeste bands wordt niet gewoon de show op de schermen geprojecteerd, maar zijn er visuals bij elk nummer ontworpen. Ook is er confetti, worden en enorm veel zwarte opblaasballen op het publiek losgelaten en is er veel moeite gestoken in de lichten. Tijdens Madness moet de band even opnieuw beginnen: Chris’ basgitaar moet even opnieuw gestemd worden. Ondanks dat Matthew Bellamy’s gitaar ietwat schel lijkt te klinken, heeft Muse de toon gezet voor de afsluiters van de rest van het weekend.
Beeld: ANP
