Op het moment dat de eerste muzikale klanken van David Rhodes (artiestennaam: Rhodes) door mijn koptelefoon klonken, was ik er van overtuigd dat ik met een ervaren muzikant te maken had. Technisch klinkt alles sterk en de nodige dosis echo zorgen voor een spannende sound. Fijne muziek. Dat deze man pas in 2013 besloot te beginnen met zingen komt dan ook als een verassing.
In de twee jaar dat Rhodes actief is, is er een boel gebeurd. Naast een debuut EP, genaamd Raise Your Love, stond hij al in het voorprogramma van Ben Howard en Sam Smith. Ook deed hij al meerdere shows met George Ezra (je weet wel, die gast van dat hitje Budapest). Ook werd hij onlangs gedraaid op het grote BBC radio, speelde hij vorige week in de Amsterdamse Bitterzoet en brengt hij in september zijn debuutalbum genaamd Wishes uit. Mocht je hem trouwens hebben gemist in onze hoofdstad, hij staat ook nog op Best Kept Secret en Lowlands.
Helemaal zonder muzikale ervaring is Rhodes niet. Hij zingt pas twee jaar, maar speelde vroeger veel basgitaar in meerdere bandjes. Zijn hoofdinstrument is de gitaar, zo zegt hij zelf, maar daar hoort tegenwoordig natuurlijk dus ook zijn stem bij. “Ik was altijd te bang om te zingen. Ik hield niet van het geluid van mijn eigen stem, als ik het bijvoorbeeld op voicemail hoorde. Ik wist niet dat ik op deze manier kon zingen, daar kwam ik pas achter toen ik in mijn eentje op mijn kamer oefende. Het begon allemaal op een barbecue die mijn vader en stiefmoeder organiseerden. Veel vrienden van mijn vader speelden daar covers en uiteindelijk wist mijn stiefmoeder me over te halen om samen met mijn vader een nummer te zingen. Crossroads. Een erg emotioneel en dronken moment. Dat was het moment dat ik dacht: hé, dit kan echt iets worden.”
“Mijn vader is ook gitarist. We luisterden vaak samen naar bluesplaten. Ik ben echt gefascineerd door Robert Johnson. Het verhaal dat hij in Crossroads vertelt spreekt zo tot de verbeelding. Er is een plaat die hij op een klein hotelkamertje heeft opgenomen. Dat is eigenlijk wat ik ook deed. Ik sloot mezelf op in mijn kamer en begon te experimenteren. Met mijn stem. Met geluiden. Ik maakte ‘soundscapes’. Heel veel geluidslagen op elkaar. Die gooide ik dan de volgende ochtend vaak weg omdat ik me schaamde. Ik leerde er wel veel van. Zo leerde ik muziek maken. De blues heeft niet zo zeer invloed gehad op mijn sound, maar wel op de eerlijkheid van mijn muziek.”
“Als mensen het hebben over ingewikkelde akkoorden of toonladders, haak ik direct af. Ik kan helaas geen noten lezen. Ik had al wel besloten dat ik professioneel muzikant wilde worden (sessiemuzikant bijvoorbeeld), maar ik had geen flauw idee hoe ik dat moest gaan doen zonder theoretische kennis. Ik kende wat akkoorden die ik van mijn vader had geleerd, maar meer ook niet. Dat merk ik nu ook, als ik aan de muzikanten van mijn band de andere partijen duidelijk wil maken. Ik geef ze gewoon een bandje of laat ze zien wat ik doe. De termen die daar bij horen ken ik niet. Ik vind trouwens dat sommige muzikanten té geschoold zijn. En goede theoretische kennis kan erg handig zijn, maar het kan je ook heel erg belemmeren in je creatieve proces.”
“Ik schaamde me voor mijn muziek. Ik liet het eerst aan hele goede vrienden en aan mijn vriendin horen. Uiteindelijk durfde ik twee nummers op Sound Cloud te gooien. Ik werd opgepikt door een radiostation en ook werden mijn nummers best vaak afgespeeld op internet. Voor het wist deed ik toffe shows. Ik speel vanmiddag gewoon voor Spotify! Dat gebruik ik elke dag! En nu speel ik daar! Ik denk dat in alles geluk een bepaalde rol speelt. Ik ben blij dat ik dat geluk heb gehad.”
“De laatste zes maanden ben ik bezig geweest met mijn debuutalbum, Wishes. Hiermee ga ik mezelf presenteren aan de wereld. Het grootste verschil met de EP is dat ik ga laten horen wat ik heb geleerd. Het maken van de EP zie ik als een leerproces. Ik leerde nummers maken en ik leerde vooral hoe mijn muziek moest klinken. Ik heb voor dit album samengewerkt met de producer nineteen85 (bekend van onder andere Drake en Nicky Minaj). Je gaat echter niet mijn plaat luisteren en iets van hun herkennen hoor. Mijn muziek is héél anders. Door hem zijn wel bepaalde sounds toegevoegd die ik normaal nooit zou toevoegen. Het waren geen dingen waar ik naar op zoek was, maar dingen die op mijn pad kwamen en die ik een hele toffe toevoeging vind.
“Bij een singer-songwriter denk ik aan een soort troubadour. Een liedjesschrijver in een koffiebar met een akoestische gitaar. Ik ben een solo artiest en ik zie mezelf absoluut als liedjesschrijver, maar ik vind mijn muziek veelzijdiger. Singer-songwriters vertellen vaak een verhaal, maar mijn teksten zijn meer onderhevig aan interpretatie. Ik vind dat de luisteraar uit mijn muziek moet halen wat hij zelf wil.
