Het zou als volgt kunnen gaan. De Griekse bevolking zegt zondag in meerderheid nee tegen het reddingsplan van de EU en het IMF. Premier Tsipras houdt een triomfantelijke persconferentie. In Brussel en andere Europese hoofdsteden heerst woede en ongeloof. Het onvermijdelijke proces van de Grexit komt op gang. Griekenland verdwijnt uit de eurozone. Verdragstechnisch kan dat eigenlijk niet, maar daar wordt wel een mouw aan gepast.
Athene voert de drachme weer in als wettig betaalmiddel. Helaas heeft deze munteenheid de waarde van Monopoly-biljetten en kun je er niks voor kopen. De Griekse pensioenen gaan weliswaar niet omlaag, maar ze zijn waardeloos geworden, wat nog veel erger is. Hetzelfde geldt voor de salarissen en de spaarcentjes. De spaarcentjes van de gewone Grieken dan, want hun rijke landgenoten hebben hun kapitaal allang bij een bank in het buitenland gestald.
Griekenland wordt een goedkoop paradijs voor buitenlandse toeristen, maar de eigen bevolking vervalt in diepe armoede. In West-Europese media verschijnen beelden van uitgemergelde Griekse kindertjes en hongerwinter-achtige ouden van dagen. In Nederland opent een actiecomité een bankrekening waarop je kunt storten onder het motto: ‘Help de Grieken de winter door’. Op tv roepen Paul de Leeuw, Linda de Mol en Freek de Jonge op om gul te geven.
Het duurt jaren, misschien wel decennia, voor Griekenland er economisch weer een beetje bovenop is. Tsipras en Varoufakis zijn dan al geruime tijd uit de politiek verdwenen. Ze zijn beiden hoogleraar onderhandelingstechnieken aan een Amerikaanse universiteit waarvan aan deze kant van de Atlantische Oceaan nog nooit iemand gehoord heeft.
Zo zou het dus kunnen gaan. Maar erg waarschijnlijk is dat niet. Veel meer voor de hand ligt het volgende scenario.
De Grieken zeggen zondag massaal ja tegen het reddingsplan van de geldschieters. Tsipras en Varoufakis staan voor schut en treden af. Er vinden verkiezingen plaats, die ruim worden gewonnen door de traditionele middenpartijen. Griekenland krijgt weer een premier met een stropdas.
In Brussel en andere Europese hoofdsteden wordt opgelucht adem gehaald. De onderhandelingen over het reddingsplan komen opnieuw op gang. Blij dat het allemaal met een sisser is afgelopen, tonen EU en IMF zich mild voor de Grieken. Die moeten weliswaar bezuinigen en hervormen, maar niet al te rigoureus en minder snel dan eerst de bedoeling was.
De ECB draait de geldkraan open en uit de Griekse pinautomaten komen verse, waardevaste euro’s, zoveel je maar wilt. De Grieken vullen hun portemonnee en wijden zich weer aan hun favoriete hobby’s, zoals belastingontduiking en Hitlersnorretjes tekenen op de portretten van Angela Merkel.
Over een halfjaar gaat de trojka controleren hoe het staat met de uitvoering van de Griekse afspraken. Ze schrikken zich wild. Er is niets, maar dan ook niets van terecht gekomen. Het nieuwe Griekse kabinet onder leiding van Stropdasoufakis heeft alleen papieren operaties doorgevoerd en boekhoudkundige trucs toegepast.
EU en IMF eisen nieuwe onderhandelingen. “Cruciale fase voor Griekenland aangebroken,” koppen de kranten. “Athene krijgt nog één kans.”
