Quinsy Gario zit woensdagmiddag op het podium met vier gasten. Quinsy “gelooft de journalistiek niet”. De zwarte vrouw naast hem geeft hem meteen gelijk. Ze moest denken aan de rellen deze week in de Haagse Schilderswijk. Daar is namelijk iets heel anders gebeurd dan door de journalistiek is verslagen. Maandag was “de crematie van het verdrag van de rechten van de mens”, meldt ze: “voor zwarte mensen dan”.
Wat er precies gebeurde in de Schilderswijk wordt niet helemaal duidelijk, maar we horen wel dat zwarte mensen met stokken zijn geslagen door agenten. Ook hebben agenten in burger gewone burgers opgeroepen om met stenen te gooien naar de rest van de politie. “Ik wilde een getuigenis kunnen afleggen”, schreeuwt de vrouw en ze herhaalt het nog een paar keer.
Welkom bij Keti Koti, de herdenking van de afschaffing van de slavernij. Dit jaar is het festival neergestreken op het Amsterdamse Museumplein. In de middag zitten zo’n zestig mensen in een tent te luisteren naar een talkshow met Quinsy Gario. Hier ontvouwt zich een parallelle wereld met geheel eigen waarheden.
Quinsy wordt enthousiast door de menigte begroet. Hij is blij met het succes wat hij onlangs had met zijn crowdfundactie, meldt hij. Er is voldoende geld opgehaald om een televisieprogramma te starten. Vandaag krijgen we er een voorproefje van. Hij waarschuwt ons alvast: zijn microfoon is draadloos dus als iemand in de zaal een raar gezicht trekt, komt hij vragen aan je stellen. Ik doe meteen een paar stappen achteruit.
Quinsy kondigt aan dat we vandaag “kritische perspectieven” te horen gaan krijgen. Er komen vier zwarte gasten die elkaar allemaal van Twitter kennen. Quinsy wil weten wat de belangrijkste gebeurtenissen van de laatste tijd zijn. De eerste gebeurtenis die in het hoofd van de gasten opkomt is het optreden van Sylvana Simons bij De Wereld Draait Door.
Maar het wordt erger. Ahmed Aboutaleb krijgt kritiek dat hij na aanslag op Charlie Hebdo zei dat moslims de angst voor de islam moeten wegnemen. Een vrouw zegt: “Aboutaleb moet wel bewuste uitspraken doen”. Al snel leren we dat “het” – naast Aboutaleb – allemaal door de media komt. Een vrouw heeft bij “een groot medium” gewerkt en kan uit eigen ervaring vertellen dat er nauwelijks zwarte mensen werken in de mediawereld.
Een zwarte vrouw zegt er een dagtaak aan te hebben “alle onjuistheden uit de media te corrigeren”. Ze twittert erover en wil daar eigenlijk wel “voor betaald worden”. Een ander weet te melden dat er ten tijde van Charlie Hebdo 2.000 Afrikanen werden afgeslacht door de islamitische terreurgroep Boko Haram. Dat kwam niet in de media en dat bewijst “dat zwarte levens niet tellen”.
Dan volgt de suggestie dat de politiek de dood van Mitch Henriquez negeert. Ook wordt er geklaagd dat de Tweede Kamer tijdens Keti Koti gewoon vergadert en een vrouw voegt nog even toe dat Keti Koti eigenlijk twee dagen zou moeten duren. Ze wordt door niemand tegengesproken.
Dan is er plotseling “een ingelast programmaonderdeel”. Een zwarte man komt vertellen dat hij zojuist op het Museumplein is aangevallen door een man die “in slavendrijverskleding rondliep”. Hij vertelt dat hij een foto van de slavendrijver wilde maken, maar dat hij toen werd geslagen met een stok.
Hoe een slavendrijver er uitziet is onduidelijk. Niemand heeft hem gezien. Foto’s worden niet direct getwitterd terwijl iedereen elkaar daarvan kent. Er komt geen signalement. De geslagen man gaat de foto van de slavendrijver wel op Facebook plaatsen, maar geanonimiseerd “want hij wil geen problemen”. Ook zal hij aangifte doen, belooft hij ons. Bij het tweede panel van vanmiddag is een vrouw te laat want “ze rende achter de man in slavendrijverskleding aan”. Weer geen foto’s. Toch applaus.
Niemand zag de slavendrijver. Niemand heeft gemerkt dat de landelijke politiek de dood van Mitch Henriquez negeert. Niemand begrijpt waarom alle journalisten de rellen in Den Haag verkeerd hebben begrepen. Niemand weet hoe het kan dat Quinsy en Sylvana Simons steeds op televisie komen terwijl de media zwarte mensen discrimineren. En niemand begrijpt waarom het negeren van een enkel nieuwsfeit tot de conclusie moet leiden dat “zwarte levens niet tellen”.
Bij Keti Koti gebeurt waar sommige academici al jaren voor waarschuwen: in een tijd van internet en sociale media kunnen mensen zich afsluiten van alle informatie die hen niet bevalt. Zo kunnen ze in een echoput terechtkomen waarin ze alleen nog maar worden versterkt in hun eigen mening, al klopt er feitelijk niets van. Niemand kan ze nog corrigeren, want alle afwijkende stemmen worden niet gevolgd of zijn hoogstpersoonlijk geblokkeerd.
Zo kunnen we in een talkshow terechtkomen waar pertinente onwaarheden doorgaan voor “kritische perspectieven” en iedereen elkaar op de borst klopt omdat men het zo eens is dat zwarte Nederlanders massaal worden achtergesteld. Als dat zo is, moet je met beter bewijs komen dan deze onzin.
