Met z’n lage daklijn is de nieuwe Renault Espace meer een limo dan een MPV. Een ideetje van Laurens van den Acker, de Hollandse hoofdontwerper bij Renault.
Noem de nieuwe Renault Espace gerust enigmatisch. In de hallucinerende kleurstelling zwart/paars-metallic van de dikste versie die TPO.nl meekrijgt, neemt de wagen vanuit wisselende perspectieven steeds een geheel andere vorm aan.
Dit is letterlijk een voertuig waar je niet op uitgekeken raakt. Dan zijn de contouren weer hoekig, dan weer glooiend, maar meestal staat de Espace gewoon keihard te shinen. Was (letterlijk) getekend: onze landgenoot Laurens van den Acker, die design-eindbaas is bij Renault. Trouwens, heeft hij er een ouderwetse Espace van gemaakt, zoals die drie decennia terug bedoeld was?
Welnu, non… Wij deden de lakmoesproef door de middelste stoel van de tweede zitrij naar beneden te klappen om te kijken of er dan een handig tafeltje met bekerhoudertje zou verschijnen. Drie maal raden? Zelfs in onze duurste uitvoering, de Initiale Paris, ontbrak ie flagrant. Met opzet, natuurlijk, want de ambitie van de Fransen is om de Espace uit te laten groeien tot haar premiummodel. Meer limousine, dan familie-MPV, al zit er wel een derde zitrij in. Toch ziet Renault het liefst President Hollande er in paraderen.
En natuurlijk zijn architecten, internisten en – doe ‘ns wild – eigenaren va reclamebureaus ook welkom. Want zo’n voertuig is het: luxe, elegant, maar ook excentriek en tevens kwiek als het moet. Dat lukt met de vier leverbare motoren met voor alle voor alle versies een toch bescheiden slagvolume van 1.6 liter opvallend prima. Op onze Dci waren bijvoorbeeld twee turbo’s geschroefd, die de 160 beschikbare PK’s smeuïg over het toerenbereik verdelen. Zalig.
Als je vanuit het rijmenu de normale stand selecteert, dan rijdt de Espace al als een hovercraft, maar zet je hem in de comfortstand, dan is het helemaal een vliegend tapijt. Kritisch ingestelde geesten zullen dat wellicht liever ‘dweilen’ noemen, maar voor hen is er ook een steviger sportstand.
De bediening van alle 1000 en 1-functies is overigens ook een genot. Van binnen ziet de Espace eruit als het Spaceship Enterprise. De pook van de automatische transmisse is gracieus gevormd als een zwanenhals en is bevestigd op een zwevende console. Daarboven zit een giga-multi-mediascherm, waar je door de vele menu’s kan swipen. En het is daarbij persoonlijke voorkeuren galore, zoals de climate control, de stand van de stoelen en de diverse rij-eigenschappen, die de diverse berijders (echtgenoot/echtgenote) als standaard voor zichzelf kunnen programmeren. Ideaal.
Daarnaast kan je – geinig – de kleur van het interieur instellen: van moskee-groen naar bijvoorbeeld bordeel-rood, of zelfs een koperen gloed. Met name ’s avonds versterkt dat het futuristische gevoel, dat deze auto aanhoudend oproept. De ingenieurs mochten met deze auto kennelijk lekker freaken.
Nieuw bij deze Espace is dat de achterste wielen kunnen meesturen, het zogeheten 4Control-systeem. Het voelt soms op de scherpere rotondes alsof de auto een schopje onder de kont krijgt, maar lekker strak is het zeker. Onze Initiale Paris-versie had bovendien speciale stoelen, waar zelfs de business class-zetels van Emirates nog een puntje aan kunnen zuigen.
Het head-up-display – een primeur trouwens voor Renault – maakt samen met het ruimtelijke overzicht naar buiten, de cockpitsensatie in de Espace compleet. Aangezien de Espace het premium-model is van Renault, werd ie volgehangen met veiligheidsgimmicks, zoals een adaptieve cruise control, die het, zo bleek bepaald druk heeft in het opportunistische Nederlandse verkeer.
Zijn er nadelen? Nee, of het moet zijn dat de bekerhouders bijna verstopt zijn onder die zwevende middenconsole en dat vervolgens het pakken en wegzetten van je versnapering door deze onhandige locatie vrij hachelijk is geworden.
Maar enfin, als straks blijkt dat deze Espace geen last heeft elektronische storingen en dat die ingenieuze krachtbronnen met hun ingewikkelde turbo’s op de langere termijn lekker door blijven ronken, dan is dit ongeveer de beste (dure) auto op de markt. Alleen al de ambitie van deze topbolide is lovenswaardig. Hij heeft het talent en sturm und drang van het Nederlands Elftal uit 1974, alleen hoop je dat dit kindje van Laurens van den Acker wel de hoofdprijs wint.
Is er dan niets van de old-school Espace over? Jawel, op de plek van het dashboardkastje zit een gigantische uitschuiflade. Handig, maar het lijkt een gepast saluut van onze landgenoot naar de oude Espace’s.
