“Zijn 28-jarige kompaan Philipp, buschauffeur van beroep, vertelt woedend dat asielzoekers met een brandende sigaret zijn bus binnenstapten. En ook blijven ze bij de deur hangen en vertragen ze de rit. Bovendien hebben ze vaak geen geldig vervoersbewijs. Philipp gaat verder: “‘Autochtonen’ moeten toch ook gewoon betalen? Ik vraag me af waarom vluchtelingen gratis zouden mogen.
Als we de stad verder verkennen vraag ik mijzelf af: waar komt toch die angst voor vreemden vandaan? Is het misschien de angst voor de vreemde in onszelf? Waar komt die woede jegens de ander toch vandaan? Of is het gewoon afgunst: ‘Om de vluchtelingen maken ze zich wel zorgen maar wie maakt zich zorgen over ons’?
(…)
Hij onderbreekt me met de vraag: “En wat gebeurt er dan [als er miljoenen vluchtelingen zijn]?” Ook beklaagt hij zich over het feit dat er vanuit de politiek geen enkele informatie kwam en dat mensen in het dorp werden overvallen door de aantallen asielzoekers. Eerst zouden het er 100 zijn, toen werden het er 200 en nu zijn er al 400.
Ik vraag me af: als men 400 asielzoekers in een stad met 40.000 inwoners al teveel vindt, als één procent al te veel is, waarom zeggen de mensen dan niet gewoon eerlijk: “We willen helemaal GEEN asielzoekers”?
(…)
Daar is het weer, denk ik. De stille meerderheid. Zij die niets doen als voor hun ogen de vijanden van de mensheid door de straat rennen. Ze kijken weg, en wanneer het gewelddadig wordt en moorden worden gepleegd, wassen ze hun handen in onschuld. Is het uit angst dat ze wegkijken en hun kop in het zand steken als het gaat om het verdedigen van vluchtelingen? Hoe kan zoiets gebeuren, nu in 2015, in Duitsland?”
U las geen fragment uit de Volkskrant, 1997. Of Vrij Nederland, 1988. Of een transcriptie van NOVA, 1996. Of NRC Handelsblad, 2014. Nee, u las een fragment uit de Duitse tabloid BILD van deze week. Veelzeggende titel van het artikel: ‘Freital, de schande van Duitsland’.
Freital is een middelgrote stad in de deelstaat Saksen waar de bewoners, zacht gezegd, niet staan te trappelen om asielzoekers op te vangen. Laat staan de huidige 400 asielzoekers die er nu verblijven. Maar in Duitsland hebben ze (nog) geen Fortuyn-revolutie gehad, en het keurige burgerlijke blad BILD staat, waar het de multiculturele samenleving aangaat, op eenzame politiek-correcte hoogte.
Waardoor burgers die zich verzetten tegen een asielzoekerscentrum en klagen over de problemen die 400 vluchtelingen in een dorp met zich meebrengen worden weggezet als intolerante onderbuiksprekers die ‘Duitsland ten schande’ maken, als burgers die geen enkele nuance kennen en eigenlijk alle vluchtelingen bij voorbaat al uitsluiten en van een subjectieve verslaggever in de ik-vorm op fors moraliserende wijze lik op stuk krijgen.
Zelf woont de verslaggever uiteraard niet in dit dorp. Ongetwijfeld woont hij in één van de vele ‘hippe’ ‘kosmopolitische’ grootstedelijke wijken die vrijwel uitsluitend worden bevolkt door ‘tolerante’ autochtone blanke Duitsers die allemaal zeggen de vluchtelingen ‘met open armen’ te ontvangen, al komen die zo tolerant opgevangen vluchtelingen altijd terecht in een dorp, ver weg van die ‘kosmopolitische’ steden. (Lees voor meer begrip van deze herkenbare kloof tussen elite en volk dit artikel in de Frankfurter Allgemeine. Quote (in het Engels, met dank aan Google Translate): ‘The most welcoming of asylum seekers is measured in districts with leftist milieu. But it is precisely there, they are often not accommodated.‘)
En zo zijn we via een groot medium als BILD (veelzeggend is deze foto van hun Twitter-account: de redactie van BILD kijkt gezamelijk naar, kennelijk, iets belangrijks op televisie. Tel het aantal allochtonen op de redactie. Succes!) getuige van een veenbrand die maar niet geblust kan worden omdat er nog altijd een enorme kloof gaapt tussen wens en realiteit, tussen elite en volk, tussen willen en kunnen, tussen wegnuanceren en accepteren, tussen policor en realisme.
Die veenbrand smeult niet alleen in Duitsland maar in heel Europa. In Nederland is het weliswaar een open bermbrand (geen serieus Nederlands medium zou het nu nog in zijn hoofd halen op dergelijke wijze te berichten over de problemen die de multiculturele samenleving met zich meebrengt), maar nog altijd een brand. Inclusief de ideologische kloof tussen langs grachten wonende linkse elite en het in oude wijken en dorpen wonende ‘volk’.
Fort Europa kraakt niet, Fort Europa smeult. En smelt van binnenuit.
De grond waarop we allemaal tegelijk willen lopen wordt heter en heter, en er is in geen velden of wegen enig bluswater te vinden. Na al die jaren is er nog geen enkele waterpomp geslagen, nog geen blusmeertje aangelegd, geen brandwacht geïnstalleerd. Na al die jaren is alles nog zoals het al die jaren, vele, vele, jaren geleden was.
Terwijl het vuur onverbiddelijk om zich heen blijft vreten.
