Nicole (Julianne Côté) is een doelloze twintiger die de broeierige Canadese zomer doorkomt met, ja, niks eigenlijk. Ze werkt een beetje in een winkel voor tweedehands kleding, ze spreekt af met haar beste vriendin Véronique (Catherine St-Laurent) en dat was het eigenlijk. Want ze hangen maar wat. Ze dromen van een vakantie naar IJsland, en boeken die zelfs. Maar wat ze daar gaan doen? Niets, maar dan op een mooiere plek. Ze leven de droom.
Het niets wordt verstoord door Nicole’s broer (Marc-André Grondin, C.R.A.Z.Y.), die met zijn band in de woonkamer van het ouderlijk huis komt oefenen en een plaat opnemen. Nog steeds gebeurt er weinig, maar nu op de dreun van instrumenten die door het huis staan opgesteld. Véronique vindt het leuker om met de band rond te hangen dan Nicole, maar ook zij papt aan met de muzikanten.
Er zijn films over tieners en dertigers te over, maar de jonge Québécois en aanstormende filmmaker Stéfane Lafleur miste een veelzeggend werk over de fase daartussen. Twintigers weten nog niet wat ze met een hun leven aanmoeten, maar ze staan wel middenin hun individuele ontwikkeling. Oude vriendschappen vervagen, smaken ontwikkelen zich verschillende kanten op, ineens ‘moet’ je wat met je leven. Dit alles is sterk terug te zien in Tu Dors Nicole.
Alleen de vorm is op zijn zachtst gezegd al curieus. In plaats van warme zomerkleuren is de film zwart-wit. Toch wordt het gevoel van de zomer goed overgebracht. Soms is de camera bijvoorbeeld te loom om de actie in beeld te volgen. Onze blik wordt lotgenoot van de lethargie. Andere keren wordt er gekozen voor een magisch-realistische invulling.
In het beginshot bijvoorbeeld; ’s ochtends vroeg wanneer Nicole wakker wordt na een one night stand, beweegt alleen de foto van een waterval. Met geluid van vallend water en vogels. Zelfs in de foto gebeurt meer dan in Nicole’s omgeving. Ook is er de fantastische running gag dat Nicole’s 10-jarige oppaskind – dat haar steeds probeert te versieren – praat met de stem van een 40-jarige. Deze mooie vondsten laten zien dat regisseur Lafleur over een bijzonder talent beschikt. Had hij daar maar effectiever van ingezet om deze film in te kleuren.
Tu Dors Nicole werkt namelijk zeer aanstekelijk. Waar dat gewoonlijk een mooie aanbeveling is, werkt het hier echter averechts. Er zijn genoeg films over verveling en saaie situaties die dat gevoel niet zó effectief overdragen op de kijker. Het heeft iets droevigs dat het sterkste punt van een film tegelijkertijd een zwakte is voor de beleving van de film. Er zijn manieren om verveling visueel aantrekkelijk te maken, en de kijker een actievere kijkervaring te geven.
Dat neemt niet weg dat er in de essentie van de film volop kracht broeit. Tu Dors Nicole komt voort uit een interessant idee en dat wordt effectief overbrugd naar de toeschouwer. Het is gewoon beter om voorbereid en in de juiste stemming naar de film te gaan kijken. Verveling kan best lekker zijn.
