De immense toename van het aantal vluchtelingen en gelukszoekers die momenteel naar Europa komen doet ons continent op zijn grondvesten trillen. Overal in Europa nemen de spanningen toe en het draagvlak onder de bevolkingen af.
Als de toename in dit tempo doorzet valt het ergste te vrezen voor de stabiliteit in onze regio. Tevens moeten we ons serieus afvragen hoelang we ons welvaartsniveau in stand kunnen houden. Europa zal daarom een eerlijke discussie moeten voeren waarbij het sluiten van de buitengrenzen een serieuze optie moet zijn. Dat is de huidige generatie verplicht aan onze kinderen en kleinkinderen. Welk Europa laten wij aan hen achter?
Officieel vroegen in 2014 ruim 660.000 mensen asiel aan in Europa. Een stijging van 42 procent ten opzichte van 2013. In Nederland zijn in 2015 na zeven maanden al weer meer aanvragen gedaan dan in heel 2014. De stijging in 2015 ten opzichte van 2014 zal wederom rond de 40 procent uitkomen. Voor heel Europa zal het aantal asielaanvragen over 2015 zeker fors boven het miljoen uitkomen. Dit zijn alleen de mensen die asiel aanvragen.
Hoeveel mensen zich niet laten registreren of die na een afwijzing gewoon blijven, is onbekend. Als de huidige toename zich de komende tien jaar voortzet (en er is geen enkel argument te verzinnen waarom dit niet zou gebeuren) komen er met gemak nog 25 miljoen mensen bij in Europa. Zelfs de grootste optimist zal erkennen dat het onmogelijk is om voor zoveel mensen opvang te faciliteren en te financieren.
Nu al zijn er grote problemen om de huidige asielzoekers te huisvesten. Tienduizenden asielzoekers met een verblijfsvergunning komen straks in onze steden en dorpen wonen en dit gaat zeker spanningen opleveren. Daar mag de regering haar ogen niet voor sluiten! Bovendien zijn er enorme financiële bedragen gemoeid met de instroom van vluchtelingen. Van de mensen uit Somalië, Irak en Syrië komt meer dan 60 procentin de bijstand terecht.
Verder zijn er hoge kosten verbonden aan de uitvoering zoals die verzorgd wordt door het COA en de IND. Tel daar de kosten voor huisvesting, gezondheidszorg en het onderwijs nog eens bij op. Berekeningen van de totale kosten zijn er niet, of in ieder geval niet openbaar, maar je hoeft geen negen voor de rekentoets te scoren om te begrijpen dat het hier jaarlijks om miljarden euro’s belastinggeld gaat. Nog even los van het feit dat de (jeugd)werkeloosheid onder de huidige bevolking in sommige Europese landen al torenhoog is en er dus nauwelijks perspectief is op een baan voor het overgrote deel van de vluchtelingen. Sterker: het zullen juist de laagopgeleiden (met een allochtone oververtegenwoordiging) zijn die qua werkkansen het meest te lijden zullen hebben onder de enorme toename van de instroom van asielzoekers.
Het lijkt wellicht een cliché maar het is ook een feit dat de politieke elite van de instroom zelf persoonlijk geen last heeft. Zij zijn financieel gedekt, wonen in mooie wijken zonder immigranten en hoeven zich over hun eigen toekomst (en vaak die van hun kinderen) nauwelijks zorgen te maken. Zij voelen dus niet de persoonlijke noodzaak tot een strikter vreemdelingenbeleid. Echter zodra politici merken dat hun machtsbasis bedreigd wordt zijn ze vaak wel bereid het beleid te wijzigen.
Eigenlijk weet de politieke elite geen raad met de huidige situatie . De angst voor de verdere opkomst van rechtse partijen is het element wat wellicht nog het zwaarstwegend zal zijn om tot een strikter beleid te komen ten aanzien van de instroom van vluchtelingen. Hun politieke antenne zegt dat doorgaan op de huidige manier de kans dat rechtse populistische partijen exorbitante verkiezingsoverwinningen zullen gaan behalen bijna onvermijdelijk maakt. Vooral in Frankrijk en Engeland brengen le Pen en Farage de regeringsleiders steeds verder in het defensief. Maar ook in Nederland, Zweden, Finland, België, Denemarken, Oostenrijk en Italië is nu al een aantoonbare anti-immigratie-voedingsbodem van 25 tot 40 procent aanwezig en zelfs de Duitse CSU begint zich steeds meer af te zetten tegen de gevolgen van de komst van meer dan honderdduizend vluchtelingen per jaar.
De aardgasbaten zullen de komende jaren fors dalen, het redden van banken en Griekenland heeft alleen Nederland al vele miljarden gekost. Indien de huidige instroom van asielzoekers met bijbehorende kostenplaatje doorgaat kan het niet anders dan dat dit grote gevolgen gaat hebben voor de portemonnee van de rest van de Nederlanders. Ik vind dat het kabinet de Nederlandse bevolking middels een referendum hierover om een uitspraak moet vragen.
Geen enkele burger van Europa heeft ooit daadwerkelijk iets mogen vinden van cruciale beslissingen die voor een belangrijk deel de toekomst van zijn land bepaalden. Denk aan de uitbreiding van de EU, de invoering van de euro of de instroom van vreemdelingen. “Maar er zijn toch democratische verkiezingen?” krijg je steevast te horen wanneer je dit soort zaken te berde brengt. Mijn inschatting is inmiddels dat die democratische verkiezingen voor heel veel mensen een dooddoener en een drogredenering zijn.
Ik bespeur in mijn vele contacten vanuit diverse invalshoeken veel (al dan niet terecht) woede, cynisme, afgunst en angst. Woede vooral over de onmacht dat alles besloten wordt zonder dat je als burger het idee hebt ook maar enige invloed te hebben. Cynisme (“De enige industrie die hier straks nog floreert is de asielindustrie”) omdat men hier niets aan denkt te kunnen veranderen. Afgunst omdat er volgens velen voor nieuwe immigranten van alles geregeld wordt terwijl ‘wij jaren op de wachtlijst staan voor een huurhuis’. Angst over de eigen (financiële) toekomst of die van het nageslacht.
Het is gewoon een feit dat de Tineke Ceelens in Den Haag én Hilversum veel meer gehoor vinden dan de Arnold Karskens’ terwijl mijn inschatting is dat de Karskens’ met veel meer zijn. Maar ja. Zelfs als de zogenaamde Karskens met een verpletterende meerderheid een EU grondwet wegstemmen gaat men zonder scrupules over tot de orde van de dag alsof er nooit een referendum is geweest. “Maar we hebben toch democratische verkiezingen?” Tsja.
De Nederlandse regering zou na dit nieuw te houden referendum moeten eisen dat bij het overleg binnen de EU óók een totale sluiting van de buitengrenzen van Europa serieus onderzocht moet worden en dat het Vluchtelingenverdrag van de VN zo nodig aangepast wordt. (Uiteraard alleen als het referendum wordt aangenomen. Willen de meeste Nederlanders het huidige beleid ongewijzigd laten dan accepteer ik dat als democraat natuurlijk ook). Wat zijn de kosten voor het bouwen van obstakels in Italië, Griekenland en aan de oostgrens van de EU? Wat kost de handhaving en hoe realistisch is het dat je hiermee de oneindige stroom vluchtelingen en gelukszoekers kunt stoppen? Hoe kunnen we zorgen dat de opvang in de regio veel beter georganiseerd wordt? Hoeveel extra geld is daar voor nodig? Allemaal vragen die op zijn minst onderzocht moeten worden maar die nu gewoonweg onbespreekbaar zijn binnen een Europa waar sinds de jaren 60 van de vorige eeuw een soort deken van schaamte lijkt te hangen dat wij hier succesvoller en welvarender zijn dan elders in de wereld.
Wil men in Europa op geen enkele manier naar Nederland luisteren? Dan gaan we de grenscontrole aan onze eigen grenzen weer invoeren! Net als Denemarken enkele jaren geleden deed. Natuurlijk is er een hoop af te dingen op hetgeen ik voorstel. Ook hieraan zitten ongetwijfeld kanten die niet zomaar 1,2,3 geregeld kunnen zijn. Maar het minste wat wij van onze regering mogen vragen is dat zij haar burgers zeggenschap geeft over de toekomst van hun land en op zijn minst probeert hier serieus gevolg aan te geven.
Vanuit het perspectief van de vluchtelingen en de gelukszoekers zijn hun pogingen naar het veilige en rijke Europa te komen begrijpelijk. Ik gun iedereen het allerbeste, maar realiseer me wel dat het kleine Europa nu eenmaal niet de last van de hele wereld kan dragen. Wereldwijd zijn er bijna 60 miljoen mensen op de vlucht. Gezien het toenemend aantal conflicten gaan dit er alleen nog maar meer worden. Ook het aantal gelukszoekers uit gebieden waar geen oorlog is, neemt explosief toe. Vooral doordat het beleid nu is dat iedereen die Europa eenmaal heeft bereikt in de praktijk nagenoeg nooit meer terug hoeft. Dit perspectief werkt als een magneet. En dit moet stoppen. Zodat Europa, en bovenal Nederland, ook over 50 jaar voor onze (klein)kinderen nog steeds een fijne plek is om te leven.
