Het heeft er alle schijn van dat de politie behoorlijke steken heeft laten vallen in de zaak rond de onlangs op een parkeerplaats in Waalwijk doodgeschoten Linda van der Giesen. Het slachtoffer had eerder al aangifte gedaan tegen haar ex omdat hij haar herhaaldelijk had bedreigd. Ook had ze aan de politie laten weten dat hij in het bezit was van een vuurwapen. De politie deed echter niks. En dat terwijl een andere ex-vriendin van de verdachte eveneens aangifte van doodsbedreigingen had gedaan.
Kennelijk is het beschermen van vrouwen tegen gevaarlijke en wraakzuchtige ex-vriendjes nog een hele klus voor de politie. Of het heeft ‘geen prioriteit’, dat kan natuurlijk ook. De meeste aangiftes lijken tegenwoordig sowieso ‘geen prioriteit’ te hebben.
Tenzij het een vooraf ingevulde aangifte tegen de democratisch verkozen politicus Geert Wilders is, dat heeft natuurlijk wél prioriteit, duh…
Hoe weinig prioriteit een mensenleven voor de Nederlandse politie (en justitie) lijkt te hebben is te illusteren met onderstaande drie gruwelvoorbeelden. Het zijn (slechts!) drie horrorzaken van moordpartijen door jaloerse ex-vriendjes waarbij de ex-vriendin of haar ouders het leven lieten.
In alledrie de zaken speelt de poliie een belangrijke rol: die deed namelijk niks of veel te weinig, ondanks het feit dat de dader bekend stond als gewelddadig of ondanks meerdere aangiftes. En wanneer de politie wél wat deed zorgde justitie er wel voor dat de moordenaar zijn klusje kon klaren.
Dat zijn dan nog voorbeelden van slachtoffers die werden omgebracht door een jaloers ex-vriendje. Ook zonder dat er aangiftes tegen wraakzuchtige exen in het spel zijn lijkt de politie weinig bereid om moorden te voorkomen. Zo kwam de vermoedelijke moordenaar van Els Borst zichzelf(!) voor de moord melden bij het politiebureau, en zelfs de gevangenis, en maakte zijn voornemen iemand te vermoorden kenbaar. De politie deed vervolgens niets.
Maar verliest u vooral niet het vertrouwen in onze prachtige rechtstaat want als er straks weer aangifte moet worden gedaan tegen ‘racistische uitspraken’ van een politicus of columnist of een andere vreselijke woordmisdadiger dan liggen de voorbedrukte aangifteformulieren ongetwijfeld al voor u klaar en zijn alle personeelstekorten bij de politie spontaan opgelost. Zoals gezegd: prioriteiten…
De drie onderstaande zaken zijn uiteraard slechts voorbeelden. Er zijn er meer waarbij de politie ondanks aangiftes niets of nauwelijks iets deed om de slachtoffers te beschermen. En te vrezen valt dat het er héél véél meer zijn.
1) Het Middelburgse echtpaar Schroevers dat werd afgeslacht door Fred Beka
In juli 2011 werd het echtpaar Trees en Henk Schroevers te Middelburg, beiden in de 50, midden in de nacht in hun bed met een mes op gruwelijke wijze afgeslacht. De dader was Fred Beka, een ex-militair afkomstig uit Brussel die ooit een relatie had gehad met Amanda Schroevers, de dochter van het echtpaar. Beka was net vrij uit de gevangenis waar hij had gezeten voor een overval.
Beka wilde wraak nemen omdat Amanda de relatie had uitgemaakt en vond het kennelijk noodzakelijk daarvoor de ouders van Amanda van het leven te beroven.
Gruwelijke details in deze zaak: door zijn militaire opleiding wist Beka precies hoe hij iemand met een mes moest executeren en hij had, zo bleek later, de moorpartij op nauwkeurige wijze voorbereid, zoals je mag verwachten van een ervaren militair.
Beka was niet bepaald een lieverdje. Tijdens de relatie met Amanda had hij haar meerdere malen mishandeld, volgens hem omdat ze vreemd ging, en uiteindelijk had hij zelfs het huis in Haarlem waar hij met Amanda samenwoonde in brand gestoken. Hierbij raakte hij zelf zwaargewond.
Uiteraard was de politie hiervan op de hoogte. En uiteraard had Amanda meerdere malen aangegeven dat ze werd bedreigd door Beka. En niet alleen Amanda: de hele buurt waar Amanda woonde wist inmiddels wat een gevaar Fred Beka was. De broers van Amanda stonden zelfs op het punt het recht in eigen hand te nemen, aangezien hulp van politie en justitie uitbleef.
Die hulp was al snel niet meer noodzakelijk.
De dag na de moordpartij op het echtpaar Schroevers werd Beka opgepakt.
Al snel bleek hoe gestoord, en gevaarlijk, Beka was. Tijdens een van de rechtszittingen moest hij geboeid en al worden afgevoerd omdat hij zo agressief was dat er geen land meer met hem was te bezeilen. Bij een andere rechtszitting lachte hij herhaaldelijk de nabestaanden uit en maakte grove, kwetsende opmerkingen. Zo vroeg hij aan een huilend familielid of deze misschien ‘harder kon huilen’ want daar ‘genoot’ hij van.
Hij vertelde de rechter dat hij niets meer te verliezen had en maar één ding wilde, en dat was wraak nemen op zijn ex. Ook vertelde hij dat hij Amanda, waarvan hij tijdens de moord niet wist dat ze ook in het huis van haar ouders aanwezig zou zijn, bewust in leven had gelaten: “Het lijden door de dood van je ouders is het ergste dat je kunt hebben. Als ik haar ook had gedood, zou ze dat niet hebben gehad. Daarom heb ik haar niet vermoord”.
Beka zou waarschijnlijk levenslang hebben gekregen, zonder TBS omdat men hem zó gevaarlijk achtte dat ook TBS niets zou uithalen. Beka pleegde echter enkele uren voor zijn vonnis zelfmoord in de cel waardoor het nooit tot een uitspraak is gekomen.
Voor Amanda en andere nabestaanden was deze zelfmoord hoe dan ook ‘een opluchting‘. Niet geheel onvoorstelbaar.
2) Saga Backman, doodgestoken in een woonwijk te Den Bosch
In september 2013 werd de 19-jarige uit Zweden afkomstige Saga Backman doodgestoken, met acht messteken, in de Leonardus van Veghelstraat te Den Bosch. Verdachte is de destijds 22-jarige Sander V., ex-vriend van Backman.
Sander V. blijkt zijn ex-vriendin ‘s ochtends vroeg te hebben opgewacht. Getuigen beschrijven dat ze de jongeman al een tijd in de buurt hadden zien rondhangen.
De Zweedse scholiere werd al enige tijd regelmatig met de dood bedreigd door haar ex-vriend. De dag voor haar dood sprak zij nog met haar mentor over de bedreigingen. Ook had ze aangifte gedaan maar deze aangifte bleef ‘op de stapel liggen‘, want andere prioriteiten. Wel werd Backman verteld dat ze een speciale vermelding kreeg bij haar naam zodat ze als ze 112 belde ‘direct werd doorverbonden met de politie.’
De politie vond het ‘met de kennis van nu’ uiteraard allemaal heel erg en de burgemeester van Den Bosch drong er bij de minister van justitie op aan eindelijk de politie eens werk te laten maken van zaken waarbij mensen ernstig worden bedreigd.
Gezien de brute moord op Linda van der Giesen, waarschijnlijk gepleeg door haar ex waartegen meerdere mensen al aangifte hadden gedaan, is dat ‘werk maken van’ bij de politie tot op heden nog niet heel erg succesvol.
Toenmalig minister Opstelten van justitie was uiteraard ‘zeer geschokt’ over het feit dat in de rechtstaat Nederland een gestoorde man zonder dat hem een strobreed in de weg wordt gelegd, ook al is er aangifte gedaan, doodleuk zijn ex-vriendin kan gaan staan opwachten in een keurige Bossche woonwijk om haar te executeren. Alle politici reageerden geschokt en de minister gelastte zelfs een onderzoek naar het functioneren van de politie in deze zaak.
Maar ondanks al die geschokte politici, is er nu, twee jaar later, toch gewoon wéér iemand in koelen bloede vermoord ook al was de politie op de hoogte van de gevaren. De invloed van politici en zelfs de minister van justitie op het politie-apparaat is schijnbaar nihil.
Uit het onderzoek van de minister van justitie bleek dat ‘er voldoende politiecapaciteit is‘ maar het blijft onduidelijk waarom er niet op tijd is gereageerd op de aangifte. Ook erkende de minister dat ‘de vraag naar politiecapaciteit groot is’ en dat de politie dus ‘keuzes moet maken’. Het is alleen jammer dat het zo vaak de verkeerde keuzes zijn.
Opstelten had overigens nog een gouden idee om dit soort zaken in de toekomst te voorkomen: de wijkagent zou moeten worden ingeschakeld bij bedreigingen door exen. Want die kan dan aan de verdachte vertellen dat hij bekend is bij de politie. Ja, dat zal veel indruk maken op een geobsedeerde ex die vindt dat hij niets meer heeft te verliezen en alleen nog maar leeft voor wraak.
Sander V., de verdachte in kwestie, werd onlangs tot 18 jaar cel veroordeeld, twee jaar lager dan de eis van de officier van justitie. Zelf blijft de verdachte volhouden dat hij onschuldig is (al is de bewijslast tegen hem vrijwel sluitend) en gaat daarom in hoger beroep tegen zijn veroordeling.
3) Juliette Bouhof (17), door haar ex (22) vermoord in Eindhoven
We blijven in Brabant, kennelijk het mekka van gruwelijke moordpartijen op ex-vriendinnen door ex-vriendjes.
In Eindhoven werd oktober 2014 het levenloze lichaam van de 17-jarige Juliette Bouhof uit Geldrop aangetroffen. Niet veel later werd haar ex-vriend, de destijds 22-jarige Koen B., aangehouden.
Tijdens hun relatie bleek al het problematische karakter van B. Zo zou hij zijn vriendin meerdere malen hebben mishandeld.
Ook Bouhof had al eerder aangifte gedaan tegen haar ex-vriendje. Onder andere van bedreigingen en het via social media ronsturen van een seksfoto waarop Bouhof herkenbaar was te zien.
Maar in dit geval deed de politie wél wat: Koen B. werd aangehouden en vastgezet. Dit mede doordat de politie lering had getrokken uit het falen in de zaak Saga Backman.
Jammer maar helaas: als de politie niet faalt dan faalt justitie wel. Zo snel als Koen B. was opgepakt, zo snel werd hij ook weer vrijgelaten. Hij kreeg weliswaar een ‘contactverbod’ voor Bouhof en haar familie en tevens een ‘gebiedsverbod’ voor de omgeving waar Bouhof woonde, maar voor geobsedeerde stalkers die uit zijn op wraak omdat ze zijn verlaten door hun ex werken dat soort verboden doorgaans net zo goed als een paraplu tijdens een orkaan.
Waarvan Juliette Bouhof niet veel later helaas akte kon doen.
Over geobsedeerd gesproken: een maand voor de moord op Bouhof was Koen B. het ouderlijk huis van zijn ex-vriendin binnengedrongen en had daar ‘een mes achtergelaten‘. Veel betere bewijzen voor ‘bedreiging’ zijn waarschijnlijk niet denkbaar, wat mede een reden zal zijn geweest voor de politie destijds Koen B. vast te zetten.
Verdachte Koen B. heeft betrokkenheid bij de moord op Bouhof inmiddels bekend. Ondanks het feit dat hij weinig spijt betuigde en vooral zichzelf als slachtoffer zag, vond het OM een eis van slechts 12 jaar cel ruim voldoende. Dit mede omdat moord niet bewezen kon worden en de verdachte alleen voor doodslag kan worden veroordeeld.
De advocaat van Koen B. vroeg, zoals het een beetje advocaat betaamt, vrijspraak voor zijn cliënt. Koen B. was, volgens de raadsman, helemaal niet van plan geweest Bouhof te doden en die dreigementen waren misschien lomp en onbeschoft maar waren echt niet gemeend.
Best knap om op basis van letterlijk succesvol uitgevoerde doodsbedreigingen te concluderen dat het eigenlijk geen echte bedreigingen waren, maar dat terzijde.
Voor de moeder en zus was al dit schaamteloze heulen met Het Kwaad echter teveel van het goede. Niet geheel ten onrechte verlieten zij schreeuwend de rechtszaal. Overigens liet de advocaat nog wel weten al ‘die emoties te kunnen begrijpen’.
Toch nog erg verschillig van hem.
De rechtbank veroordeelde Koen B. uiteindelijk tot negen jaar cel wegens doodslag. Het OM ging in hoger beroep tegen deze uitspraak maar het is tot op heden niet zeker of het OM deze zaak ook doorzet. Alleen is de termijn om in hoger beroep te kunnen gaan tot slechts twee weken na uitspraak geldig en die mogelijkheid wilde het OM niet aan zich voorbij laten gaan.
