Voor context, lees eerst dit nieuwsbericht.
Sam van Rooy maakte vanop de eerste rij mee hoe Karl Drabbe op het matje werd geroepen en werd overruled door kersvers manager bij Uitgeverij Pelckmans/Polis Eric Willems en Thom Pelckmans, en niet veel later werd ontslagen.
Het ontslag van Karl Drabbe bij Pelckmans maakt heel wat reacties los. Op Twitter regent het steunbetuigingen aan het adres van deze sympathieke, bijzonder bekwame en intelligente uitgever. De verontwaardiging over het ontslag van Drabbe is groot, en terecht. Journalist Walter Pauli kwam er als eerste mee naar buiten, en De Morgen-journalist Bart Eeckhout twitterde: ‘Als alle mensen met ideologische overtuiging n even open geest als @Karl_Drabbe zouden hebben, zou de wereld n veel betere plek zijn #shame’. Zijn tweet werd volop geretweet.
Alleen, de reden die via Walter Pauli de mainstream media heeft bereikt, namelijk dat het om de ‘Vlaamse overtuiging’ van Drabbe zou gaan, is op zijn best slechts een halve waarheid. Doorbraak-hoofdredacteur Pieter Bauwens benadert reeds meer de waarheid, wanneer hij suggereert dat Karl Drabbe slachtoffer is van zijn ‘Vlaams-rechts imago’ – wie Karl kent weet dat hij echter niet in een hokje is te plaatsen – en aanstipt dat Pelckmans heeft afgezien van de publicatie van het nieuwe boek van Wim van Rooy: Waarover men niet spreekt. Bezonken gedachten over postmodernisme, Europa, islam. Kritisch zijn over de postmoderne cultuurmarxistische elite, de EU, de massa-immigratie en de islam, is immers als ‘(extreem)rechts’ gebrandmerkt en dus fout.
Waarover men niet spreekt was drukkensklaar en stond in de najaarsbrochure van Pelckmans/Polis, waarin Van Rooy ‘de Vlaamse Eric Zemmour’ werd genoemd. Ook werden er door Pelckmans/Polis duizenden aankondigingsfolders met bestellingsgegevens verspreid (zie afbeelding), met als teaser: ‘Een polemisch-biografisch getint vervolg op de bestseller De malaise van de multiculturaliteit, het boek waarom Van Rooy wel eens ‘de Vlaamse Paul Scheffer’ wordt genoemd’.
Ook de boekvoorstelling op 11 september, waarvoor Mia Doornaert, Paul Cliteur, Etienne Vermeersch en Benno Barnard hadden toegezegd, was zo goed als rond. Waarover men niet spreekt was het laatste of een van de laatste boeken die zouden verschijnen onder Uitgeverij Pelckmans, die overgaat in Uitgeverij Polis.
Ongeveer anderhalf jaar lang, sinds begin 2014, schreef Van Rooy aan zijn meer dan 600 pagina’s tellend boek. In die periode zag hij Karl Drabbe, die hem voor Pelckmans begeleidde, een vijftal keren en werd er vaak intensief gecommuniceerd. Medio juli 2015 werd Karl Drabbe plots op het matje geroepen door de nieuwe manager van Pelckmans/Polis, Eric Willems.
Die vond Waarover men niet spreekt niet kunnen omdat het ‘discriminerend (voor moslims)’ zou zijn, en niet past in het mainstream pad dat de Uitgeverij wil bewandelen. Zwaar aangeslagen kwam Drabbe ons dit slechte nieuws mededelen, met de belofte dat hij er alles aan zou doen om ons te helpen het boek te publiceren, al was het in eigen beheer. Zo is Karl, en het ontroert me dit op te schrijven.
Dat mensen zoals Peter De Roover het ontslag van Karl Drabbe aangrijpen om de ‘Vlaamse zaak’ in de slachtofferrol te duwen, ontroert me dan weer veel minder. De Roover stelt op zijn website: ‘Andere bronnen die de zaak kennen, zijn formeel: zijn (Vlaamsgezinde, SvR) overtuiging was imagobeschadigend voor Pelckmans en dus moest hij er uit.’
De waarheid is echter dat hoewel manager Eric Willems met Polis/Pelckmans allicht een mainstream en dus ook een minder ‘Vlaamse’ richting uit wil, het de islam- en EU-kritische J’accuse van Wim van Rooy is die de doorslag heeft gegeven. Want, zoals Paul Cliteur in zijn Woord vooraf voor Waarover men niet spreekt poneert: ‘Dit boek beschrijft het falen van onze politici, van onze samenleving, van onze elite, in (grofweg) de afgelopen tien jaar. Maar in zekere zin ook het verraad. Van Rooys boek is een eigentijdse Trahison des clercs.’
Pieter Bauwens concludeerde: ‘Het Boek van Van Rooy zou geschrapt zijn omdat andere auteurs (vooral fictie-auteurs) hun medewerking aan de uitgeverij Polis dreigden op te zeggen bij publicatie van dat boek. Het is niet geheel ondenkbaar dat Karl Drabbe het volgende slachtoffer van de weldenkende culturele elite is.’
De nagel op de kop. Immers, Vlaams-nationalistisch zijn in Vlaanderen is één ding; het fel bekritiseren van de massa-immigratie, de multikul en de islam en de sinistere rol van de EU en de postmoderne (linkse) elite in media, politiek en academische wereld, is nog van een totaal andere orde.
Bovendien noemt Wim van Rooy man en paard: de Yves Desmets, Tom Naegelsen, Rudi Vranckxen, Paul Goossensen, Björn Soenensen en Anni van Landeghems van deze wereld en de eenzijdig-gekleurde media waarin zij hun activistische ‘journalistiek’ bedrijven, worden niet gespaard.
Dat dit niet door de beugel kan, bleek ook uit het gesprek dat Wim van Rooy en ik vorige week donderdag 6 augustus hadden met Pelckmans/Polis, vertegenwoordigd door manager Eric Willems (Karl Drabbe zat er ook bij). Het gesprek kwam er nadat Pelckmans Wim van Rooy een ‘dading’ ter ondertekening toezond waarin – in ruil voor het reeds geproduceerde zetwerk – geheimhouding werd opgelegd inzake de Werdegang met Pelckmans. Daar konden wij uiteraard nimmer mee akkoord gaan.
Kunt u zich de tegenstrijdigheid voorstellen dat auteur Wim van Rooy zijn mond zou houden inzake de laffe niet-publicatie van zijn denkwerk, dat onder andere één langgerekte verdediging inhoudt van de vrijheid (van meningsuiting) en een aanklacht is tegen dit soort van postmoderne lafheid, (zelf)censuur en lichtzinnig mainstreamdenken?
Het ‘gesprek’, dat baadde in een sfeer van postmodern stalinisme, leidde dan ook nergens toe: manager Eric Willems gaf enkel en alleen om de goede naam van Pelckmans, die eventueel door ons zou worden ‘besmeurd’. Maar wie heeft de naam van Pelckmans/Polis nu eigenlijk bezoedeld, na zo te capituleren voor de politiek correcte pensée unique én na een steengoede uitgever als Karl Drabbe te ontslaan, die bekend staat om zijn professionaliteit en simpelweg een dissidente intellectuele stem aan bod wilde laten komen?
Hoe zit het nu, Harold Polis, met je ‘Ik wil tegenstrijdige stemmen laten horen’ en ‘Ik wil het debat over de grote thema’s van onze tijd oppoken’, twee stoere voltairiaanse oneliners die je in maart van dit jaar in De Standaard liet optekenen? De hypocriete ‘Je suis Charlies’ van deze wereld, ze zijn helaas met velen.
Daar hij naar mijn aanvoelen bereid was om ons zwijgen af te kopen, hebben wij intellectueel lichtgewicht en pomo-manager Eric Willems duidelijk gemaakt dat geen prijs kan worden gezet op openheid, eerlijkheid en vrije meningsuiting. Wij wachten momenteel dan ook in spanning op een nieuw voorstel van Thom Pelckmans dat geen besmeurende omerta-bepalingen bevat. Wij staan immers te popelen om Waarover men niet spreekt. Bezonken gedachten over postmodernisme, Europa, islam te (laten) publiceren en de boekvoorstelling te laten plaatsvinden.
Ondertussen liet filosoof Etienne Vermeersch na lezing van Waarover men niet spreekt weten: ‘Ik ben overtuigd dat een verlichte islam mogelijk is, maar dit boek brengt mijn vertrouwen hierop in het gedrang.’
Rechtsfilosoof Paul Cliteur concludeerde: ‘Geen Nederlandstalige denker heeft zo’n monumentaal overzicht gepresenteerd over de hele Islam-discussie als gedaan is in Waarover men niet spreekt. Van Rooy heeft in ieder geval niet gezwegen.’
Wellicht is het zuur voor bepaalde journalisten en politici die het voor Karl Drabbe opnemen, maar Drabbe is ontslagen omdat hij het opnam voor Wim van Rooy en zijn nieuwe boek. Wij zullen Karl Drabbe alleszins voor altijd dankbaar zijn. U hoort nog van ons.
Sam van Rooy is de zoon van auteur Wim van Rooy.
