013 is aan het verbouwen. Drie zalen worden er twee, waarbij de kleinste plaats maakt voor twee grotere zalen. Dit opent het podium in Tilburg voor grotere bands, maar sluit tegelijkertijd de deur voor de kleinere beginnende of niche acts. Althans, de deuren van 013, de zaal. 013, het idee, breidt zich uit buiten de eigen concertzaal; samenwerking met The Little Devil, Hall Of Fame en andere podia in de stad moeten ervoor zorgen dat die kleinere bands toch hun podium in de stad hebben. Stadswacht is een van die initiatieven, een maandelijks terugkerende avond in samenwerking met Incubate in Extase, al begonnen ruim voor de verbouwing, deze avond met Waxahatchee, Woods en Steve Gunn onder de donkerbruin geverfde houten bielzen.
Een mooie locatie, Extase is een van de oudste uitgaansgelegenheden in Tilburg; het soort danskroeg met laag plafond en functionele houten bielzen die dat plafond dragen in een eeuwige alternatief bruin café sfeer waar je ouders vroeger stiekem op The Doors voosden in de slecht belichte hoekjes. Een kroeg zo oud dat de geur van vaal bier een authentiek niet te verwijderen element is geworden van het interieur. De walm die je bij binnenkomst verwelkomt, vertelt je dat het hier gebeurt, dat hier een goede 100 man in afwachting van Steve Gunn de eerste glazen bier reeds heeft uitgezweet en een enkeling al schaamteloos de eerste bierscheet heeft gelaten. Maar het is beter dan de blauwe walm die vroeger onder het lage plafond hing.
Hoe dan ook, het publiek lijkt zich er niet aan te storen en Steve Gunn ook niet. Maar die stoort zich dan wel weer aan het publiek. Al tijdens het eerste nummer werpt hij geregeld wat felle blikken de zaal in, hopende zo het geklets op de eerste rij te temperen. Als dat echter niet blijkt te werken, buigt Gunn zich vanaf het podium naar de kletsers op de eerste rij; of ze zo vriendelijk willen zijn het gesprek naar achter te verplaatsen. Het is de enige interactie die de goede man deze avond heeft met zijn publiek. Steve Gunn en zijn band laten liever de muziek voor zich spreken. Bijna drie kwartier zingt Gunn onderkoeld en afstandelijk over broeierige blues- en folkrock, een dreigende maar soms ook dreinende mix ergens tussen Little Feat en Kurt Vile – zijn voormalige broodheer. De zanger-gitarist straalt weinig enthousiasme uit, maar de muziek lijdt daar niet onder; schrijnend en brandend schroeit de snerpende blues voort en weet ondanks de onderkoelde en ongeïnteresseerde houding van de uitvoerende nog de nodige zieltjes voor zich te winnen.
Net als Steve Gunn zien de leden van Woods er deze avond wat vermoeid uit; zou Amsterdam een avond eerder er in hebben gehakt? Woods speelt alleen wel met wat meer vuur in de schoenen. Een mix van folk, pop en psychedelica die klinkt alsof zij al jammend is geboren op een van de vele portaaltrappen die New York rijk is. Een leuk optreden dat tegen het einde aan zelfs een de neiging heeft magisch te worden wanneer de vijf muzikanten zich verliezen in een eind jam. Het is echter het publiek dat niet mee gaat op deze reis, een groot gedeelte van het publiek lijkt vanavond eerder op ontdekkingstocht dan dat het bekend is met de bands; de stempel Incubate op een event geeft immers de garantie van kwaliteit. Een fijn gegeven dat voor een goed gevulde zaal zorgt, maar ook een afstandelijker, afwachtend publiek geeft. Desalniettemin zorgt Woods er wel voor dat in dit onderzoekende publiek een handvol nieuwe vrienden wordt gemaakt. Vrienden die bij een volgende show wellicht wel hun steentje kunnen bijdragen aan die weg richting magie.
Bij Waxahatchee blijft de magie helaas ook uit. Het werk van Katie Crutchfield hangt tussen de vroege Catpower en Liz Phair, interessante en aanstekelijke indiepop met directe en persoonlijke teksten. Absoluut niets mis mee, maar een groot deel van het publiek is na Woods al richting huis gegaan of buiten in de warme zomerlucht (eindelijk!) een terras op gaan zoeken en dat lijkt Waxahatchee ook op te vallen. Er wordt netjes gespeeld, er wordt in de zaal zelfs een beetje gedanst, maar de vonken vliegen er niet af. Dit is een degelijke show, niets teleurstellend, niets memorabel groots; een leuke introductie voor de aanwezigen die haar nog niet eerder hadden opgepikt of hadden gezien op Best Kept Secret. Echter wel op zijn plek tussen de bielzen van Extase, waar hopelijk nog veel van deze avonden in de houten historie zullen bij worden gekerfd. 013 buiten de deur, Incubate on the road, de stad als open podium met alle mogelijkheden voor aanpassing aan het aanbod.
Dit artikel verscheen eerder op het blog van Sound(s) Tilburg
