We hebben narcissus gezien en hij noemt zich ‘The Donald‘. Niemand lijkt zich te storen aan de idiotie van zijn uitspraken of erger nog, zijn kapsel. De progressieve media buitelen in afschuw over elkaar heen, wanhopig op zoek naar verklaringen voor zijn populariteit. Ik denk echter dat zijn succes een zekere onvermijdelijkheid heeft en dat de tijd rijp is voor een Nederlandse Donald.
Amerikaanse verkiezingen worden altijd gewonnen door de combinatie geld, oppervlakkigheid en X-factor. De kwaliteit waar de kandidaten echter het meest aan hebben ná hun verkiezing is het creëren van cognitieve dissonantie met verbale gymnastiek. Ik bedoel gewoon leugenachtigheid, maar dat uitspreken is niet chic. Obama is hier overigens een absolute meester in. Hij won twee verkiezingen met uitgesproken weerstand tegen het homohuwelijk en weet zich nu overtuigend te presenteren als kampioen van de homorechten.
De impliciete afspraken van dit systeem zijn altijd geweest dat al dat geld niet leidt tot corruptie, dat het gebrek aan diepgang slechts geveinsd is en dat charisma op een of andere manier toch een relatie heeft met een relevante competentie. Het deel van de natie dat niet op zijn achterhoofd is gevallen weet wel beter. Waarom dan niet kiezen voor iemand die niet pretendeert meer te zijn dan een mediagenieke dealmaker die zijn egotrip tenminste nog uit eigen zak betaalt? De duim omhoog voor Trump is dan ook vooral een hele dikke middelvinger naar het politieke establishment.
Nu naar Nederland. Wij denken dat geld hier niet belangrijk is, maar laten we vooral niet naïef zijn over de herkomst van de campagnegelden. Meerdere initiatieven om hier volledige transparantie in aan te brengen zijn gesneuveld op basis van dubbeltongige argumenten.
Ook denken we altijd dat Nederland niet corrupt is, ondanks recente affaires bij de pareltjes uit Nederlandse bedrijfshistorie als SBM offshore, Imtech en Rabobank en bij politici als Verheijen, van Rey en Hooijmaijers. En dan hebben we het nog niet eens over al het politieke gemasseer met klein bier in de wereld van de subsidieclubjes, post-politieke baantjes en openbare benoemingen. Diepgang en visie zijn vieze woorden geworden waar zelfs openlijk afstand van wordt genomen.
Of charisma een relatie heeft met competentie ergens in de echte wereld, kunt u testen met de vraag of een Nederlandse lijsttrekker op de warmste dag van het jaar winstgevend een ijssalon zou kunnen managen. Ik krijg vooral beelden van kletspraatjes over de toonbank, gesmolten ijs en een lege kassa.
Is dit nou erg? Is politiek niet gewoon een soap die een heleboel mensen aan het werk houdt om te verhullen dat de werkelijke beslissingen ergens anders worden genomen, namelijk in de bestuurskamers van grote bedrijven, in het ondemocratische Europa of bij (internationale) ambtelijke instellingen?
Als kabinetten met LPF en PVV ons niet voldoende duidelijkheid hebben gegeven, kan die vraag definitief door clowns als Trump worden beantwoord. Wordt hij verkozen en leidt dit niet tot chaos, dan is politiek inderdaad gewoon entertainment en kunnen we verkiezingen voortaan laten organiseren door John de Mol. Ik zie een kandidaat die een kunstje doet in een circustent. Het publiek gooit geld naar hem als het bevalt en het commentaar komt van een deskundige jury bestaande uit Henk Krol (‘geschokt!’), Hilbrand Nawijn (‘jumpen?’), Erica Terpstra (‘kanjer!’) en die ex van Albert Verlinde (‘neuken?’).
Blijkt het allemaal wel iets uit te maken dan moeten we ernstig gaan nadenken over een beter systeem om onze politici te selecteren.
Heeft Herman Heinsbroek geen zin om weer eens mee te doen? Anders wordt mijn stemadvies Moszkovic. Bewezen creatief met geld, oppervlakkig en gezegend met een grote hoeveelheid charisma. En het allerbelangrijkste: de waarheid buigt voor zijn wil.
