Stroboscopische flitsen en dikke beats. De deinende mensfiguren van het Berlijnse nachtleven worden langzaam scherpgesteld, midden daarin valt meteen de hoofdpersoon op. Zo begint het bijna tweeënhalf uur durende Victoria, dat uit slechts één lang shot bestaat. De Spaanse Victoria (Laia Costa) is alleen, de nacht is bijna voorbij. Bij het weggaan loopt ze vier ‘echte Berlijners’ tegen het lijf. Kleine criminelen. Maar Victoria heeft wel zin in avontuur.
Drie pogingen waren er nodig om de film op te nemen. Omdat het script maar 12 pagina’s telde, betekent dat veel improvisatiewerk van de acteurs. Ook is er een dynamische camera die mee moet door klein trappengaten en meerdere auto’s in, die op de juiste momenten een kleine blik uit het raam moet werpen en soms achter de energieke personages aan moet rennen. Deze film moet voor de makers wel een logistieke nachtmerrie zijn geweest.
De ambities van regisseur Sebastian Schipper (Absolute Giganten) en zijn Noorse cameraman Sturla Brandth Grøvlen (Hrútar) hebben echter hun vruchten afgeworpen. In realtime ontvouwt zich een verhaal dat ogenschijnlijk klein begint, maar diepe littekens achterlaat bij Victoria. Het is zeer overtuigend uitgewerkt hoe deze situatie in zo’n korte tijd zo ver uit de hand kan lopen.
Victoria voelt zich vooral aangetrokken tot de uit de kluiten gewassen deugniet Sonne (Frederick Lau, Die Welle), met zijn pretoogjes. Het maakt haar niet uit dat hij probeert een auto te jatten, spullen uit de nachtwinkel steelt en nogal transparant daarover liegt – “Dat is mijn auto, maar mijn sleutels liggen nog binnen”. Ze lacht en laat zich meesleuren, een dak op. Nog even blowen.
Daar breekt echter pleuris uit. Boxer (Franz Rogowski), de grootste rauwdouwer van de groep, heeft vastgezeten. “Ik ben geen slechte man, ik heb alleen iets slechts gedaan.” Maar daarmee is niet alles gezegd. In ruil voor de bescherming die hij kreeg, moet hij een klus klaren voor zware criminelen. Daarvoor zijn vier personen nodig. En een van de vier vrienden heeft al zo veel gedronken, dat hij nog maar amper bij bewustzijn is. Wie zou hem toch kunnen vervangen?
Er zijn wat details die de geloofwaardigheid net een tikkeltje ondermijnen. Het Engels van Victoria en Sonne is nagenoeg perfect gebrekkig, maar ze kennen wel allebei het woord kernel, oftewel nootzaad. Net iets te specifiek. En het visuele pianospel van hoofdrolspeelster Costa ziet er niet zo geweldig uit als het spel dat Victoria aan Sonne laat horen. Daardoor wordt even door de illusie geprikt, die over het geheel zo zorgvuldig is opgebouwd. Toch valt het te negeren.
Een film als Victoria staat of valt bij de gimmick. Voert het wat toe dat dit in één onafgebroken shot is gefilmd? Zeker! Het schokkerige camerawerk voedt de dynamiek van de avond. De film beweegt zich door relatief veel locaties – een bank, een woonwijk, straten, een disco – en Costa speelt minstens evenveel stemmingswisselingen vol overgave uit. Je wordt onderdeel gemaakt van haar nacht, van haar levensveranderende ervaring en van Berlijn.
