Het is net Be Kind Rewind, hoe deze zes broers films naspelen. Een van hen schrijft alle dialoog in een script. Ze maken hun eigen kostuums. Daarna gaan ze volledig op in hun rollen, of het Batman uit The Dark Knight is, gangsters Jules en Vincent uit Pulp Fiction of Freddy Krueger uit A Nightmare on Elmstreet. Allemaal om te ontsnappen aan de kleine wereld waarin ze opgesloten zitten: een klein appartement op de zestiende verdieping van een New Yorkse flat. Dit is het bizarre uitgangspunt van filmdocumentaire The Wolfpack.
Hun hele jeugd hebben ze doorgebracht binnen deze muren. “Sommige jaren kwamen we negen keer buiten, soms maar één keer. Een jaar zijn we helemaal niet buiten geweest”, vertelt een van hen. Het was een manier van hun ouders, vooral vader Oscar, om de broertjes Angulo te beschermen tegen de misdaad en andere verschrikkingen van de buitenwereld. Een verregaande maatregel, en dat snappen de jongens zelf ook.
Lang zijn films hun enige manier om te ontsnappen. Eerst door ze obsessief te kijken, later door ze na te spelen. Het is Mukunda die als eerste op eigen houtje voet buiten de deur zet. Maar dan wel verkleed als Michael Myers, de gemaskerde moordenaar uit de Halloween-filmcyclus. Dat is een personage dat ook zijn hele jeugd is opgesloten. Maar vooral het masker biedt bescherming voor die buitenwereld, waarvoor hij bang is gemaakt.
Mukunda wordt door de politie ingerekend en tijdelijk in een psychiatrisch ziekenhuis opgesloten. Daar maakt hij zijn eerste contact met andere mensen, en zo begint het einde van de hegemonie van de vader. In 2010 liep filmmaakster Crystal Moselle de zes broers op straat tegen het lijf, waar ze met lange paardenstaarten, zonnebrillen en in pak rondliepen.
Dat het haar lukt om met een camera hun afgesloten wereld binnen te komen en hun verhaal stapsgewijs bloot te leggen is enorm knap. Zoals Citizenfour een uniek kijkje is in een wereldveranderende gebeurtenis, is The Wolfpack een zeldzame blik op een groep jongens die de wereld pas laat kunnen ontdekken. Dat Moselle dit mag registreren, is tekenend voor hun vastberadenheid. Maar het laat ook zien dat de vader doorheeft: hij heeft geen macht meer over ze.
The Wolfpack is een verhaal over hoe intelligentie en fantasie floreren in de meest onverwachte omstandigheden. Het is alleen aan de moeder te danken dat deze jongens enigszins normaal zijn opgegroeid. En zij is nog een groter slachtoffer van de grillen en regeltjes van de tirannieke Oscar. Het jonge gezin was net een kleine sekte, maar dan zonder religieuze voedingsbodem.
Moselle tast af. Ze laat de broers alleen vertellen wat ze willen, in hun eigen tempo. “Sommige dingen kun je niet vergeven”, zegt een van de jongens met traanogen. Wat dan? De regisseur vraagt niet door, we komen het niet te weten. Ook de ene keer dat ze hun vader spreekt, houdt Moselle zich respectvol op de vlakte. Dat ze dit verhaal überhaupt kan vertellen is verbijsterend genoeg.
