Turkije verkeert na twee jaar van betrekkelijke rust in een hevige oorlog met de PKK. Het is nauwelijks nog nieuws. Zo gaat het in het Midden-Oosten als een leider verkiezingen verliest en toch aan de macht wil blijven. Erdogan zoekt naarstig naar manieren om toch voor het leven als dictator te fungeren. Hij droomt van een constructie zoals zijn grote buurman, tsaar Putin.
De voorbereidingen zijn al getroffen. Erdogan heeft inmiddels het grootste presidentiele paleis ter wereld betrokken. Het heeft een vermogen gekost, terwijl in Ankara en Istanbul nog steeds mensen creperen in sloppenwijken. Maar dat deert hem niet.
Op 1 november zijn weer verkiezingen gepland en is nu alles in stelling gebracht om de overwinning te behalen, wat tijdens de verkiezingen van 7 juni 2015 niet mogelijk bleek.
In Turkije is in dergelijke situatie de PKK al gauw pispaal voor de leiders die graag wat langer in het zadel willen blijven. Het conflict heeft de laatste weken al tientallen soldaten en burgers het leven gekost. Maar ook dat deert de president niet. Hij zal en moet de verkiezingen winnen.
Niet alleen soldaten en guerrilla’s van de PKK zijn het slachtoffer, maar ook de media verkeert inmiddels in zwaar weer. Net als de PKK is een deel van de media tot staatsvijand nummer één gebombardeerd. Journalisten en media zijn de afgelopen dagen dan ook zwaar getroffen door de harde hand van Erdogan.
In Nederland is de aanhouding, vrijlating en uitzetting van journaliste Fréderike Geerdink in Diyarbakir de afgelopen dagen terecht nieuws geweest. Zij heeft ten onrechte paar dagen in een Turkse politie cel gezeten. Waarom? Ze zou in een verboden gebied zijn geweest. Het is voor haar al de tweede keer dat zij in Turkije werd opgepakt. De vorige keer is zij vrijgesproken door de rechter. Haar enige schuld is waarnemen en schrijven.
Het doel van deze repressie is uiteraard om Geerdink uit Diyarbakir weg te krijgen. Zij is een van de weinige buitenalandse ogen in het roerige gebied in Zuidoost-Turkije en dat zint de machthebbers in Ankara niet. Maar Geerdink blijkt een taaie, dappere journaliste te zijn. Turken hebben zich tot nu toe vergist in haar terechte verzettelijkheid.
Let wel: wij hebben hier niet over Pakistan of Egypte, maar over onze bondgenoot, NAVO-lid en potentieel toekomstig lid van de EU, die een journaliste het werk onmogelijk maakt en haar schaamteloos dagen lang in een smerige cel dumpt.Al eerder waren twee Britse journalisten van Vice News aangehouden en het land uitgezet. Ook zij waren in Zuidoost-Turkije. Het is duidelijk dat Turkije buitenlandse journalisten in de Koerdische gebieden niet duldt. Minister Koenders mag zich wel wat drukker maken over de persvrijheid in Turkije.
Wat het nieuws in Nederland nauwelijks haalde, is de schaamteloze aanval van ongeveer 150 aanhangers van de AK-partij op het gebouw van de seculiere krant Hurriyet in Istanbul. Ramen, computers en andere spullen moesten ontgelden. Reden: de krant zou Erdogan verkeert hebben geciteerd. Stelt u zich eens voor dat 150-aanhangers van de VVD het gebouw van de Volkskrant bestormen en vernielingen aanrichten omdat ze ‘verkeerd geciteerd’ zijn. Ook is sommige regio’s de website van de krant niet meer online.
Inmiddels is journalistiek in Turkije, onder leiding van Erdogan, een gevaarlijk beroep geworden. Alleen de media die positief berichten over Erdogan kunnen nog in vrijheid werken. Maar dan is geen sprake meer van journalistiek, eerder van propaganda.
De vraag die openblijft is: hoe kunnen we journalisten als Geerdink en haar bedreigde vakgenoten in Turkije helpen?
