Sarah Lipstate is filmmaker. Experimentele film. Althans, zo lees ik in haar biografie en in menig artikel over haar. Zelf heb ik nooit een film van haar gezien. Maar afgaande op de muziek die zij als Noveller creëert, vermoed ik dat haar films traag verhalende werken zijn rond slepende repeterende thema’s waar bij het plot niet meteen duidelijk is.
Dat is namelijk de wijze waarop de Texaanse gitariste haar nummers opbouwt; traagwerkende gitaarthema’s tegen een sfeervolle, soms dreigende achtergrond van volle geluidslagen. Een bekend en beproefd recept, uitgevoerd door menig gitaarvirtuoos. Waar Fantastic Planet van Noveller zich echter in onderscheidt van die andere werken, is dat de virtuositeit niet de hoofdrol heeft. Relatief korte nummers waarin een duidelijke lijn is waar te nemen, ongesproken of ongezongen verhalen worden verteld.
Daardoor wordt Fantastic Planet ook niet snel de muzikale wandversiering van de kamer, maar blijft de muziek met kleine subtiele wijzigingen en lichte versieringen je aandacht trekken. Iets waar Noveller geen grootse gebaren voor nodig heeft, maar vooral boogt op nuance. En hoe aandachtiger je gaat luisteren, hoe meer die nuances je het verhaal in gaan trekken, een knappe kunst die weliswaar niet meteen opvalt. Maar wanneer dan eindelijk opgemerkt, vouwt er zich een wereld voor je open; een waar in je het uiteindelijke plot zelf mag bedenken.
Dit artikel verscheen eerder bij Sounds Tilburg
