De verhouding tussen Nederland en Sint Maarten is al jaren gespannen. Dat was voorheen vooral te wijten aan de houding van eiland-politici, die bij de minste kritiek de gordijnen invlogen. Dan kwam de term neokolonialisme al snel ter sprake en de Nederlandse rol in de slavernijgeschiedenis was ook een dankbaar onderwerp. Dezer dagen zijn lokale politici meer bereid kritisch naar zichzelf te kijken – al kan het natuurlijk altijd beter.
Sint Maarten is klein. Het preciese aantal inwoners weten we niet, maar het zal rondom de 40,000 liggen. Heemskerk, zoiets. Kleiner dan de gemiddelde Nederlandse gemeente, maar wel een autonoom land in het koninkrijk.
Wat zou Nederland doen als daar in een jaar 18 moorden werden gepleegd? Als de boven- en onderwereld in Heemskerk dusdanig verstrengeld waren geraakt dat het bestuur werd ondermijnd? Als Heemskerk een doorvoerhaventje voor de international drugshandel zou zijn?
Zou Nederlands er geld tegenaan gooien om de problemen aan te pakken? Of toch maar weer een commissietje?
Sint Maarten heeft een hele grote broek op te houden met het verzorgen van landstaken, het aanpakken van grensoverschrijdende criminaliteit, corruptie en – niet te vergeten – schrijnende armoede met veel lokale misdaad als gevolg.
Geld om hiervoor instituten deugdelijk in te richten is er niet, en Nederland heeft het eiland decennia lang links laten liggen. Daar plukt ook Den Haag nu de wrange vruchten van, maar naar zichzelf kijken is er natuurlijk niet bij.
Politici als Van Raak en Bosman helpen het eiland echt niet door voortdurend allerlei ongefundeerde uitspraken te doen of, zoals Van Raak recentelijk presteerde, zich bij de neus te laten namen door een blogger met (trieste) psychologische problemen.
Pogingen om de heren politici van deugdelijke informatie te voorzien over wat er hier echt gebeurt zijn tot nu toe stukgelopen op een muur van stilzwijgen. Van Raak heeft nog nooit een email van mij beantwoord, naar ik vermoed omdat de inhoud niet strookte met wat hij vindt te moeten vinden van ons tropische boevennestje.
De afgelopen jaren zijn hier echter diverse politici voor de rechter gesleept. Er volgden een paar veroordelingen, een vrijspraak en een zaak die nog onder de rechter is. Louie Laveist is veroordeeld voor omkoping, Silvio Matser voor belastingontduiking. De stemftaudezaak uit 2010, waarin politieagenten hun stem verkochten aan Theo Heyliger’s United People’s party (Verenigde Volkspartij) moet nog opnieuw voorkomen. Dat het – door Nederlandse officieren van justitie bemande – openbaar ministerie daarbij Heyliger niet vervolgt, kan men moeilijk Sint Maarten verwijten.
Voormalig minister van Volksgezondheid Maria Buncamper-Molanus en haar echtgenoot Claudius Buncamper worden voor de rechter gesleept op verdenking van fiscal fraude en witwassen. In 2010 publiceerde ik een serie artikelen in mijn krant Today over grondspeculatie; de Buncampers verkochten het economisch eigendom van een stuk erfpachtgrond met een jaarlijke canon van $10,000 voor $3 miljoen aan het nepbedrijf Eco Green. Drie weken later werd Buncamper-Molanus gedwongen af te treden.
Voormalig Minister van Financiën Hiro Shigemoto heeft ook al voor de rechter gestaan voor vermeende financiële malversaties, maar de – Nederlandse – rechter sprak hem eerder dit jaar vrij.
Politici kunnen hier echt niet meer doen wat ze maar willen – er zijn consequenties. Jammer genoeg halen dit sort verhalen nauwelijks de publiciteit in Nederland – en Van Raak en Bosman hoor je er helemaal niet over.
Van Raak blijft maar dingen roepen over de mafia en over Theo Heyliger, de leider van de Verenigde Volkspartij. Het is niet aan mij om anderen te verdedigen – dat kunnen ze heel goed zelf – maar ik vraag me bij al die gemakkelijke beweringen wel altijd af: waar is het bewijs?
Today is een kleine krant met een zo mogelijk nog kleinere staf. Veel ruimte voor onderzoeksjournalistiek is er dus niet. Toch zijn het verhalen in mijn krant die de voormalige minister van Volksgezondheid Maria Buncamper-Molanus in 2010 ten val hebben gebracht. Zij is ook nog onderwerp van strafrechterlijke vervolging. Today heeft ook de banden tussen voormalig minister van justitie Roland Duncan en de prostitutie sector aan de kaak gesteld. Allemaal met goed gedocumenteerde verhalen waar roeptoeter (een term die ik ooit hoorde van Wassili Hachchi en die mij hier goed uitkomt) Van Raak een puntje aan kan zuigen.
Tegen die achtergrond vind ik het buitengewoon ergerlijk dat Nederlandse politici maar doorgaan met het uitbraken van ongefundeerde opinies die vooral schadelijk zijn voor de bevolking van Sint Maarten – uitgerekend de mensen waar Van Raak voor zegt op te komen.
En Van Raak heeft success met zijn campagne. Charlotte Huisman, een journaliste voor de Volkskrant kwam hier onlangs op bezoek. Wat deed zij? Geinspireerd door Van Raak’s onzinverhalen over de blogger Roumou liet zij zich uitgerekend door deze blogger over het eiland rondleiden.
Huisman kwam nog wel even bij mij vragen wat ik van Roumou dacht. “Een idioot,” zei ik, maar u raadt het al. Dat kwam Huisman niet goed uit en dus werd het imago van Roumou, die vervolgd wordt voor afpersing, stalking en bedreiging (en niet voor de onzin die ze op haar blogs publiceert) ook door de ooit zo kritische Volkskrant netjes beschermd.
Eerlijkheidshalve moet ik hier toevoegen dat ‘idioot’ een term is die Roumou onrecht doet; zij lijdt aan het Asperger syndroom. Het gaat mij te ver dit een ziekelijke stoornis te noemen (er zijn genoeg Aspies met buitengewone talenten die uitzonderlijk functioneren) maar in Roumou’s geval verklaart deze conditie wel haar gedrag voor een belangrijk deel.
Waar Nederland naar toe wil met haar halsstarrige benadering van Sint Maarten is mij een raadsel. Plasterk weet heus wel dat het landje niet aan de begrotingseisen kan voldoen, maar toch worden die keer op keer gesteld, laatstelijk in weer een aanwijzing – en zogenaamd in het belang van behoorlijk bestuur.
Een kleine troost: Nederland hoeft de mariniers niet meer op ons af te sturen – want die zijn er al.
