Wanneer ik rond één uur in de nacht mijn logé voor de deur bij Little Devil tref, heeft hij een brede glimlach op zijn gezicht. Niets dan goede concerten gezien, en alles wordt met grootse woorden bejubeld. ZHOD, Toner Low, Sly And The Family Drone, allen met uitroeptekens uitgesproken en omschreven met superlatieven. Ik heb er niets van gezien, maar toch niets gemist; de hele avond leefde ik in een parallel Incubate, van mijn eigen hoogtepunt naar het volgende hoogtepunt.
En zo leeft iedereen zijn eigen Incubate. Ontelbaar vele parallel Incubates, maar vrijwel allemaal met het zelfde resultaat, overwegend enthousiast getetter wanneer die parallellen toch kruisen en de ervaringen worden gedeeld. Getetter dat naarmate de nacht vordert enthousiaster en uitbundiger wordt geuit, niet in de laatste plaats dankzij het genuttigde vocht.
Mijn logé en ik gaan deze donderdagnacht afsluiten met Cairo Liberation Front, een duo dat zich maar al te bewust is van het rijkelijk stromen van het vocht. “Jullie zijn dronken en wij maken daar misbruik van!”, roept Joep Schmitz de zaal toe. Of iedereen in de zaal ook daadwerkelijk dronken is, dat weet ik niet. Maar iedereen is wel in voor een feestje en Dudok veranderd in raptempo in een kolkende dansmassa, opgejaagde door de Arabische dansmuziek. Geen verrassing, voor aanvang was de spanning en het enthousiasme in de zaal al aan de lucht te proeven; Tilburg, Incubate, had er duidelijk zin in om de thuiskomst van de Tilburgse heren te vieren.
Ook voor Dead Neanderthals moet Incubate inmiddels als een beetje thuiskomen voelen. De band en het festival lijken in de laatste jaren bijna met elkaar vergroeid te zijn geraakt, waardoor het duo elk jaar weer met een nieuw project terug mag keren en dit jaar voor Incubate de donderdagavond programmering in Midi mogen vullen. En daar hoort natuurlijk ook bij dat het duo zelf optreedt. Deze keer in een samenwerking met een Noorse noise koning genaamd Thot.
Dertig minuten lang tergen zij de zaal met een verzengende één-toon-drone. Hypnotiserend, zoals deze noise mantra over en door je heen trilt, met drums die een half uur lang in precies de zelfde loop gevangen blijven zitten en aanzwellende gitaarmoordgeluiden, die steeds grootser en vervaarlijker van het podium af vloeien. Het sloopt en reint je tegelijkertijd, en na dat half uur Dead Neanderthals ben ik dan ook gelukzalig kapot en gaan we opzoek naar wat rust.
Rust die we vinden in Extase bij Death And Vanilla, het absolute negatief van saxofoon drone die we net hebben ervaren, maar even goed hypnotiserend. Zacht, zoet en liefelijk, droompop zoals droompop moet klinken en precies wat ik nodig heb na de golf die me net overspoelde. Nu is het rustig kabbelen op de xylofoon klanken in een dromerig surfbad van dit Australische trio. Zachtjes in de muziek getrokken worden door de verleidelijke zang van de ffrontdame. Soms wordt het muzikaal een beetje eentonig, maar dat kan ook zijn om bepaalde details in het geluid van Extase nu niet naar voren komen. Dat is jammer, maar niet onoverkomelijk en door tegen het einde dan ook nog eens met een meer indietronic achtig uitstapjes uit te pakken ook al weer snel vergeten. Al was het niet de verrassing van de avond.
De grote verrassing op min parallelle Incubate-lijn was Sterling Roswell. Niet omdat ik niet wist wat is moest verwachten, The Call Of The Cosmos – de laatste plaat van de voormalig drummer van Spaceemen 3 – heeft de afgelopen weken overuren gedraaid. Ik had echter niet verwacht dat de band eruit zou zien als een verzameling Eastender-pubquiz-figuranten die hun normale – midlife crisis – leven vullen met hangen aan de toog van de lokale taverne. Echt, het zestal dat heeft plaatsgenomen op het podium in Paradox ziet er vooral uit als een Engels variant op de serie Cheers. Maar als ze gaan spelen, dan wordt het een groot space-feest, met een goede balans tussen de prachtige, bijna Lennonesque – liedjes van Sterling Roswell en de uitgesponnen psychedelische en rockende jams. Een feestband, die vooral bewijst overtuigend te kunnen rocken, maar ook dat uiterlijk toch teveel een dingetje is geworden en helemaal niet hoeft te zijn.
Dus wanneer ik rond één uur in de nacht mijn loge voor de deur bij Little Devil tref, heb ik een brede glimlach op mijn gezicht. Niets dan goede concerten gezien, en alles wordt met grootse woorden bejubeld. Hij heeft er niets van gezien, maar toch niets gemist; de hele avond leefde hij in een parallel Incubate, van zijn eigen hoogtepunt naar zijn volgende hoogtepunt. Om uiteindelijk gezamenlijk de avond af te romen bij Cairo Liberation front, de plek van vele kruisende parallellen.
Dit artikel verscheen eerder bij Sounds Tilburg
