Bibliotheque Solvay ligt in het Leopoldpark, op steenworp afstand van de Europese instellingen. De chique zaal is daarmee de perfecte plaats voor een conferentie over Europees beleid. Dat is dus ook precies wat er donderdagochtend wordt georganiseerd, als de jaarlijkse Repsol-conferentie plaatsvindt. Dit Spaanse olie- en gasbedrijf met vestigingen in meer dan veertig landen heeft diep in de buidel getast voor de conferentie “Energy for Europe: looking beyond 2020”.
De gastenlijst laat zien dat hier alleen Brusselse incrowd aanwezig is. Onder de 250 aanwezigen zijn veel ambtenaren van de Europese Commissie, lobbyisten, permanente vertegenwoordigers, medewerkers van Europarlementariërs en vanzelfsprekend de energiesector. Het aantal journalisten is op één hand te tellen.
Voor de gelegenheid hangen overal gezellige plaatjes van boorplatformen en olieraffinaderijen. De koffie is van Nespresso en na de registratie kunnen we ontbijten met jus d’orange en broodjes. In de pauze zijn er ruime hoeveelheden dikmakende koekjes. Netwerken is hier duidelijk belangrijker dan het inhoudelijke programma, want daar schiet elke leek gemakkelijk duizend gaten in.
We worden welkom geheten door de baas van Repsol. Zijn aanwezigheid illustreert de waarde van de vele tolken en vertalers die bij de Europese instellingen in dienst zijn. Hoewel zij een aanzienlijk prijskaartje hebben, maken zij inhoudelijk zinvolle communicatie mogelijk. Deze conferentie is echter geen EU-bijeenkomst. Er is dus geen tolk te bekennen en daarmee worden sprekers gedwongen in het Engels te spreken, ook als ze dat eigenlijk niet kunnen. De baas van Repsol bijvoorbeeld.
De oliebaas brabbelt wat algemene zaken over Repsol en de energiemarkt. Erg duidelijk is het allemaal niet en dat is vermoedelijk een van de redenen dat Repsol een paar uur later een persbericht uitbrengt. De Repsol-baas blijkt gezegd te hebben dat de EU “leiderschap moet tonen” op het gebied van geopolitiek en milieu. Ook wil hij een debat over oplossingen voor het klimaatprobleem “die de competitiviteit van de EU niet schaden.” Tja.
Maar niet alleen de Spaanse oliebaas is niet te volgen, dat geldt ook voor de speech van Eurocommissaris Cañete vanwege het moordende tempo en het zware Spaanse accent. De discussie die hierop volgt maakt duidelijk dat zelfs de debatleider niet scherp heeft wat er precies door Cañete is gezegd: er volgt geen enkele concrete vraag naar aanleiding zijn speech. Vreemd, want zo meldt een lobbyist: “conferenties waar een eurocommissaris komt opdraven doen ertoe.” Gelukkig merkt de eurocommissaris niets van al het onbegrip, want hij is na zijn speech direct weg.
Cañete blijkt een wijs man. Het discussiepanel levert de ene gemeenplaats na de andere op: energie wordt in veel instabiele landen opgewekt en dus moet de EU daar goede relaties mee aanknopen. Samenwerking is belangrijk om met deze landen te kunnen onderhandelen én om samen de standaard te zetten voor duurzame energie. Een meneer van een denktank, een ambtenaar, een Europarlementariër en een lobbyist zouden totaal verschillende belangen moeten hebben, maar hier praten ze elkaar een uur lang na dat alles wat de EU op energiegebied doet “heel belangrijk” is.
Brussel is berucht om haar lobbycircuit: nergens lopen zoveel lobbyisten rond als hier. Toch vraag je je na zo’n ochtend af wat de effectiviteit ervan is. Om EU-beleid te prijzen heb je geen conferentie nodig want dat doet iedereen hier al. Repsol heeft dus tienduizenden euro’s besteed aan een conferentie waarvan niemand inhoudelijk wijzer werd, waar de eurocommissaris geen enkele relevante uitspraak deed en waar de Repsol-baas ook niets nieuwswaardigs te melden had.
De buitenstaander weet nu vooral hoe de Brusselse incrowd over EU-energiebeleid denkt, maar ook dat de waarde van dit soort conferenties in het netwerken zit, zeker niet in het programma.
Dit jaar doet Chris Aalberts onder de titel Bruslog – Brusselse logica – verslag van Europese politiek in Brussel en Den Haag. Voor zijn verslaggeving is ook jouw financiële steun essentieel.
