Met de theatervoorstelling Ful staat politiek volop op de agenda van Incubate 2015; de asielproblematiek omgezet naar het toneel. Maar het is niet de enige plek waar we statements van politiek, maatschappelijke aard kunnen vinden, al is het niet altijd even direct.
Zo zou je de hele avond in Extase kunnen blijven om een goede avond feministische hardcore punk mee te pikken. Een hele avond is mij echter iets teveel, maar voor Priests trek ik wel even de oude danskroeg in. Drie dames, waarvan er een behoorlijk op een jongen begint te lijken, en een man, die felle noise hardcore maken in de lijn van Made Out Of Babies, Daisy Chainsaw en (een female-fronted) The Jesus Lizard. Vies, scherp en energiek spuugt de band haar gestoorde noise rock en afkeer van kortzichtig conservatie gedrag over het kleine achterzaaltje van Extase uit. Lekker expliciet uitgesproken politiek.
Meeste bands hebben daar toch meer problemen mee. Als ik eerder op de dag Totally Mild interview duiken zij in eerste instantie toch even weg wanneer het onderwerp vluchtelingen valt. De landgenoten van Blank Realm; die ik eigenlijk ook zou interviewen, maar vast zitten in het verkeer, hebben daar duidelijk minder gezien de titel van de laatste plaat ‘Illegals In Heaven’. Zeker in combinatie met de foto op de hoes een duidelijke en directe aanklacht tegen het asielbeleid van Australië. Een aanklacht die Totally Mild uiteindelijk ook blijkt te onderschrijven.
Op de bühne laten beiden bands daar echter niks van merken. Daar zingt Totally Mild over gebroken liefdes en ex-partners die een nieuwe partner hebben gevonden, verpakt in scherpe doch poppie droom melodieën. Blank Realm breekt even later dezelfde Cul De Sac gewoon af met een lichtelijk gestoorde mix van garage, indie en noise rock aangevuld met een de vrachtlading aan energie. Geen ruimte voor de politieke boodschap op de planken.
Bij Hookworms is die er wel, al is het zeer, zeer subtiel, in de vorm van een sticker op de toetsen van de zanger/toetsenist. ‘No Borders’ staat daar te lezen. Het zou op de muziek kunnen duiden, grenzeloze space rock die geheel Dudok omzet in een golvend dansbad, maar mijn vermoeden is dat ook Hookworms de kranten leest en hier reageert op de maatschappelijke actualiteit. Maar meest draait het om de muziek, en enkel de muziek.
Zoals bij Those Foreign Kids, een duo waarvan ik durf te zweren dat ze een mening hebben, maar die op het podium zich richten op de snerpende noisepunk. Een mooie afsluiting van mijn zaterdag. Een zaterdag die met Jad Fair begon, een man die letterlijk en figuurlijk de opa van Those Foreign Kids kunnen zijn. De pionier voor zowel lofi als punk, door festivaldirecteur Vincent Koreman aan gekondigd als de beste singersongwriter, mocht in Factorium – bij gebrek aan Norman Blake met wie hij eigen op de bill stond – het officiële programma openen. Een gitaar aan elkaar hangend met post elastieken en een geheel open creatieve geest. Het zijn de mooiste optredens die een mens kan mee krijgen. Met of zonder politieke lading.
Dit artikel verscheen eerder bij Sounds Tilburg
